Doorgaans valt een plaat bij zulke hoge verwachtingen tegen. Om eerlijk te zijn, dat gold in het begin ook voor The Great Escape. Het eerste vrijgegeven nummer Alley Cat was al geen hoogvlieger en de plaat deed toch vooral heel erg vaak denken aan stukken van vorige albums. Eigenlijk is die mening na meerdere luisterbeurten niet echt veranderd, ware het niet dat de cd wel stukje bij beetje is gaan groeien. Nog steeds vind ik het album een gedeeltelijke herhalingsoefening van een band die een beetje vastgeroest lijkt te zijn. Aan de andere kant is stilstand bij zo'n geweldige sound natuurlijk niet zo'n probleem, maar toch vertoont mijn waardering momenteel wat scheurtjes. Klein wellicht, maar ze zijn er.
Vooropgesteld, als je de vorige drie albums van Seventh Wonder kan waarderen, dan is dit nieuwe plaatwerk een absolute aanrader. Tracks als Wiseman en Long Way Home zitten weer bomvol prachtige melodieën, waanzinnig goede zang (Tommy Karevik blijft één van de beste zangers in het genre) en spectaculair instrumentaal vuurwerk. Toch mist er bij de eerste zes nummers iets en dat is die drang naar innovatie. Het progressieve karakter heeft plaatsgemaakt voor veilige power metalpassages en de riffs en loopjes doen sterk denken aan vorige platen. In de massale refreinen klinkt de band regelmatig als een technische Sonata Arctica en dankzij vrij overbodige keyboardsolo's schurkt de band af en toe tegen die uitgemolken melodieuze metalsound aan, zoals die een aantal jaren geleden zo vaak gefabriceerd werd. Het wordt allemaal vakkundig uitgevoerd en er zijn heus een hoop mooie momenten te vinden, maar het geeft niet de enorme dosis kippenvel die de band in het verleden wist te veroorzaken.
Gelukkig heeft Seventh Wonder iets in huis waardoor ze alle kritiek in één klap goed maken en dat is het zevende nummer. Het slotstuk van de plaat is het maar liefst dertig minuten durende titelnummer. Een epos van de zuiverste orde, een waar meesterwerk. Nummers van een dusdanige monsterlengte zijn in het genre niet nieuw, maar de wijze waarop het werkstuk is uitgewerkt is dat wel. Seventh Wonder is er namelijk in geslaagd om er een echt nummer van te maken. Natuurlijk duiken er passages op die niet al te veel met elkaar te maken hebben, maar door herhaling en terugkerende thema's, valt The Great Escape toch te betitelen als een song en niet als een aan elkaar geplakte warboel aan riffs en structuren. Die uitwerking is zo ongelofelijk knap en briljant gedaan, dat ik bij iedere draaibeurt de licht negatieve bijsmaak van sommige andere songs ogenblikkelijk vergeet. Bovendien zet Tommy Karevik hier een prestatie neer die van een buitenaardse schoonheid is.
Na Mercy Falls is The Great Escape misschien niet de perfecte opvolger geworden, maar dankzij een aantal goede songs en het weergaloze titelnummer is het zeker wel een waardig vervolg. Ik hoop alleen wel dat Seventh Wonder de volgende keer iets steviger van leer durft te trekken. Er mankeert niets aan melodie, maar door de toegenomen AOR invloeden wordt het soms wel erg lief en zachtaardig. Daarnaast zou het leuk zijn als ze het vooruitstrevende karakter een hele plaat vasthouden en niet enkel reserveren voor één nummer. Ongeacht de kritische noten is dit wel weer één van de toppers van 2010, waar fans ongetwijfeld dik tevreden mee zullen zijn.
Tracklist:
1. Wiseman
2. Alley Cat
3. The Angelmaker
4. King Of Whitewater
5. Long Way Home
6. Move On Through
7. The Great Escape
.jpg){kind=small}
