Wanneer er een nieuwe cd van Seventh Wonder verschijnt, is het feest. Waiting In The Wings en vooral Mercy Falls waren immers magnifieke meesterwerken. Progressief, innovatief, melodieus en toch ontzettend toegankelijk. Ik sta dan ook nog steeds vierkant achter mijn keuze om Mercy Falls destijds honderd punten toe te kennen. The Great Escape is de jongste telg in de discografie van de Zweedse band en mijn verwachtingen waren dan ook zelden zo hooggespannen.

Doorgaans valt een plaat bij zulke hoge verwachtingen tegen. Om eerlijk te zijn, dat gold in het begin ook voor The Great Escape. Het eerste vrijgegeven nummer Alley Cat was al geen hoogvlieger en de plaat deed toch vooral heel erg vaak denken aan stukken van vorige albums. Eigenlijk is die mening na meerdere luisterbeurten niet echt veranderd, ware het niet dat de cd wel stukje bij beetje is gaan groeien. Nog steeds vind ik het album een gedeeltelijke herhalingsoefening van een band die een beetje vastgeroest lijkt te zijn. Aan de andere kant is stilstand bij zo'n geweldige sound natuurlijk niet zo'n probleem, maar toch vertoont mijn waardering momenteel wat scheurtjes. Klein wellicht, maar ze zijn er.

Vooropgesteld, als je de vorige drie albums van Seventh Wonder kan waarderen, dan is dit nieuwe plaatwerk een absolute aanrader. Tracks als Wiseman en Long Way Home zitten weer bomvol prachtige melodieën, waanzinnig goede zang (Tommy Karevik blijft één van de beste zangers in het genre) en spectaculair instrumentaal vuurwerk. Toch mist er bij de eerste zes nummers iets en dat is die drang naar innovatie. Het progressieve karakter heeft plaatsgemaakt voor veilige power metalpassages en de riffs en loopjes doen sterk denken aan vorige platen. In de massale refreinen klinkt de band regelmatig als een technische Sonata Arctica en dankzij vrij overbodige keyboardsolo's schurkt de band af en toe tegen die uitgemolken melodieuze metalsound aan, zoals die een aantal jaren geleden zo vaak gefabriceerd werd. Het wordt allemaal vakkundig uitgevoerd en er zijn heus een hoop mooie momenten te vinden, maar het geeft niet de enorme dosis kippenvel die de band in het verleden wist te veroorzaken.

Gelukkig heeft Seventh Wonder iets in huis waardoor ze alle kritiek in één klap goed maken en dat is het zevende nummer. Het slotstuk van de plaat is het maar liefst dertig minuten durende titelnummer. Een epos van de zuiverste orde, een waar meesterwerk. Nummers van een dusdanige monsterlengte zijn in het genre niet nieuw, maar de wijze waarop het werkstuk is uitgewerkt is dat wel. Seventh Wonder is er namelijk in geslaagd om er een echt nummer van te maken. Natuurlijk duiken er passages op die niet al te veel met elkaar te maken hebben, maar door herhaling en terugkerende thema's, valt The Great Escape toch te betitelen als een song en niet als een aan elkaar geplakte warboel aan riffs en structuren. Die uitwerking is zo ongelofelijk knap en briljant gedaan, dat ik bij iedere draaibeurt de licht negatieve bijsmaak van sommige andere songs ogenblikkelijk vergeet. Bovendien zet Tommy Karevik hier een prestatie neer die van een buitenaardse schoonheid is.

Na Mercy Falls is The Great Escape misschien niet de perfecte opvolger geworden, maar dankzij een aantal goede songs en het weergaloze titelnummer is het zeker wel een waardig vervolg. Ik hoop alleen wel dat Seventh Wonder de volgende keer iets steviger van leer durft te trekken. Er mankeert niets aan melodie, maar door de toegenomen AOR invloeden wordt het soms wel erg lief en zachtaardig. Daarnaast zou het leuk zijn als ze het vooruitstrevende karakter een hele plaat vasthouden en niet enkel reserveren voor één nummer. Ongeacht de kritische noten is dit wel weer één van de toppers van 2010, waar fans ongetwijfeld dik tevreden mee zullen zijn.

Tracklist:
1. Wiseman
2. Alley Cat
3. The Angelmaker
4. King Of Whitewater
5. Long Way Home
6. Move On Through
7. The Great Escape

Score: 88 / 100

Reviewer: Jeroen
Toegevoegd: 6 december 2010

[ Terug naar de Album Reviews ]

Ook in mijn boekje is Mercy Falls een 100 punten album. Wat een meesterwerk was dat zeg. Dit album moest groeien wat uiteindelijk een score oplevert van 'bijna perfectie'!

Wat een band is dit toch! Ook al zou dit album 80% van kwaliteit van de voorganger opleveren, dan zou het voor mij al geslaagd zijn geweest had ik vooraf gesteld.

Nou dit is weer een meesterwerk. Zij schudden met gemak de mooiste melodiën eruit, wat toch voor de meeste bands in het genre een lastig verhaal is. De gitaarsolo's zijn fantastisch, de overall sound is subliem. Wat te denken van de zanger. Echt een wereldzanger, zoveel power en emotie in zijn stem. Er zijn vocaal gezien echt een paar kippenvel momenten op de plaat.

Met Mercy Falls hadden ze wel een erg hoge lat gelegd, maar ik vind dit qua kwaliteit van (bijna) dezelfde orde.

Het titelnummer is smullen! Op dit moment 1 van mijn favoriete bands. Het wordt tijd dat Dream Theater deze topband meeneemt op grote tour, wat ze verdienen!

''In de massale refreinen klinkt de band regelmatig als een technische Sonata Arctica en dankzij vrij overbodige keyboardsolo's schurkt de band af en toe tegen die uitgemolken melodieuze metalsound aan, zoals die een aantal jaren geleden zo vaak gefabriceerd werd.''

Dit ben ik helemaal met je eens, maar omdat ik een groot fan ben van Sonata Arctica, vind ik het helemaal geweldig! Ik vind het echt een briljante plaat, die, zoals ook in de review naar voren komt, wel wat moet groeien. Ik heb 'm daarom in de cd-speler van m'n auto gestopt, want dan blijven de nummers achter elkaar voorbij komen. Het resultaat is dat ik het album nu echt enorm goed vind, waarbij de zang magisch te noemen is. Een aanrader voor ieder progressieve of power metal liefhebber!

Album vh jaar!! allemachtig wat een getalenteerde band..

Groeibriljantje inderdaad!!

Deze cd maakt verrweg het grootste deel van de progmetal overbodig! Wat doet Seventh Wonder wat andere bands in dit genre niet doen? Complexe nummers schrijven zonder uit het oog te verliezen dat een nummer een kop en een staart heeft. Misschien nog belangrijker: ondanks de complexiteit toch toegankelijk! Emotie, een tikje afwijkende productie en last but not least.....een buitegenwoon sterke zanger! Seventh Wonder heeft de beste cd van 2010 gemaakt, zonder twijfel! Wat mij betreft ook de beste cd van deze mannen.

Maar ook de beste cd van 2010 kan altijd nog beter: een nummer van 30 minuten.......waar gaat het naar toe? Is de lengte van een nummer een doel op zich? Bovendien fragmentarisch. Ook had ik graag, met name in long way home, een gevoelige rustige gitaarsolo gehoord.

Hoe dan ook, een absolute must voor de melodieuze progmetalfan! En cd waar tegenwoordig heel, heel veel metalbands een puntje aan kunnen zuigen. Technische begaafd zijn is een, maar een goed nummer schrijven is twee! Seventh Wonder is met vlag en winpel geslaagd voor de toets!

Seventh Wonder is één van mijn favoriete bands. Hun vorige album Mercy Falls vond en vind ik geweldig. Destijds toen het album net uit was, viel ik zowat achterover van enthousiasme. Ook nu nog ben ik steeds net zo onder de indruk van dit album en heb ik met smart uitgekeken naar hun nieuwe album, The Great Escape.

In grote lijnen kan ik me vinden in de recensie zoals die op deze site luidt. Misschien is The Great Escape niet zo goed als Mercy Falls, maar toch zeker wel een echte topper. Wellicht, maar dan spreek ik voor mezelf, komt het ook deels omdat de verrassing van mijn ontdekking van deze geweldige band verdwenen is. Ik heb de band Seventh Wonder ontdekt ten tijden van hun album Mercy Falls en zo'n ontdekking is in het begin altijd overweldigend.

De zanger is echt heel erg goed; heel zuiver, een groot bereik en veel emotie. Samen met de zanger van Kamelot, Circus Maximus en Sonata Arctica is het misschien wel de beste zanger van het genre.
"Een Metalfan" schrijft op deze site in zijn/haar reactie dat hij/zij in het nummer Long Way Home graag een gevoelige, rustige gitaarsolo had gehoord. Ik ben het hier helemaal mee eens. Dit is eigenlijk het enige "minpuntje" dat ik heb m.b.t. Seventh Wonder, namelijk het ontbreken of slechs zelden voorkomen van gevoelige, wat langzamere en meeslepende gitaarsolo's. Het zijn voornamelijk snelle, flitsende solo's, die op zichzelf ook zeker de moeite waard zijn. Maar af en toe even pas op de plaats middels een langzame(re) gitaarsolo (zoals bijvoorbeeld de band Arena of Pendragon dat doet) zou het plaatje geheel compleet maken.

Desalniettemin vind ik The Great Escape een geweldig album en maken de mooie melodieën, die voor Seventh Wonder zo kenmerkend zijn, de emotie in de muziek en de geweldige zanger dit tot een waardig opvolger van het meesterwerk Mercy Falls.

Echt groeiplaatje wederom. De eerste keer viel hij me een tikkeltje tegen. Vaak een gevoel van "he die passage ken ik al". Maar na een paar keer luisteren is dit toch weer een hele knappe plaat geworden vol met mooie melodieen en refreinen.
En inderdaad meer slepende gitaarsolo's a la Riverside of Pink Floyd zou deze band nog beter maken.

-Helemaal een met de review.
-Niet eens met de wens van enkele "collega's" om wat meer rustige
passage's en solo's in te bouwen.

Heren: het is meer een prog-metal bend...niet zozeer een prog-rock band;)

Toch wel een verschil waarbij ikzelf prog-rock niet echt geweldig vind.
( en dan vooral de engelse prog-rock als erg slappe hap ervaar ).

Geef mij maar de metalen variant...