Waiting In The Wings en Mercy Falls behoren wat mij betreft tot de beste progressieve metalplaten van de laatste twintig jaar. Voornaamste attracties zijn de fenomenale zang van Tommy Karevik en de zeer creatieve composities. Vooral Mercy Falls geldt als een hoogtepunt met het indringende concept en de emotioneel geladen passages. The Great Escape uit 2010 is eveneens een leuke plaat, al ben ik er nu lang niet meer zo enthousiast over als vlak na de release.
Met Tiara keert de Zweedse band weer terug op het conceptuele pad. Van de matige acteurs van vroeger ontbreekt gelukkig elk spoor. De tekstuele en thematische rode draad doet weer nadrukkelijk van zich spreken, meer dan op het nogal wisselvallige The Great Escape. Tiara is dan ook de betere plaat. Met dank aan, opnieuw, Tommy Karevik. Bij Kamelot lijkt de geweldenaar altijd aan de ketting te liggen, maar bij Seventh Wonder mag hij zich gelukkig ongestoord uitleven in ijzersterke zangmelodieën en ferme uithalen. Karevik komt zowel lekker bluesy uit de hoek als hypermelodieus en heliumhoog. De muzikanten hebben zich nooit geschaamd voor wat invloeden uit de power metal en strooien dit keer wederom kwistig met rappe tempo's en strak hakkende akkoorden.
Voor progressieve en symfonische stukken blijkt echter genoeg ruimte. Het drieluik Farewell loopt er van over, hoewel ik niet echt fan ben van het ietwat kinderlijke volksliedje dat in het tweede deel verweven is. Ik neig meer naar Against The Grain en slotepos Exhale. Stuk voor stuk prijsnummers die smakelijk ingekleurd zijn met synthesizers, dikke riffs en smakelijke gitaarsolo's. Toch plaats ik wel een vraagteken bij diezelfde keyboardpartijen. De productie is over de gehele linie best oké en het is niet dat Andreas Söderin niet kan spelen, maar de toetsen doen wat goedkoop en plastic aan. De klanken komen te duidelijk uit een doosje en hadden best wat grootser mogen klinken.
Nu we toch bezig zijn met kritiek. Seventh Wonder staat te boek als een vooruitstrevende band. Hoewel de groep de zaakjes technisch goed op orde heeft, hoor ik wat elementen van voorgaande platen voorbij denderen. Sommige melodietjes en zanglijnen komen me een beetje bekend voor. Als een band langer actief is, gebeurt dat natuurlijk wel vaker, maar de Zweden hebben acht jaar aan Tiara gewerkt. Tijd genoeg om hier en daar net wat frisser voor de dag te komen.
Dat deze vijfde cd uiteindelijk toch wat beter uit de test komt dan de voorganger ligt vooral aan de flow van de nummers. Knip-en-plak-epics als The Great Escape tref je hier niet aan. Alle songs kennen een kop en staart. Seventh Wonder bezit bovendien de ultieme troefkaart met een zanger als Karevik. Zodoende is Tiara gewoon weer heel erg goed. De liedjes beklijven en daar gaat het uiteindelijk om.
Tracklist:
1. Arrival
2. The Everones
3. Dream Machines
4. Against The Grain
5. Victorious
6. Farewell (Part 1: Tiara's Song)
7. Farewell (Part 2: Goodnight)
8. Farewell (Part 3: Beyond Today)
9. The Truth
10. By The Light Of The Funeral Pyres
11. Damnation Below
12. Procession
13. Exhale
