Veel mensen zullen het tegenspreken, maar Hammerfall was met Glory To The Brave een van dé bands die de traditionele metal weer terugbrachten. Met deze release hebben ze echter naast enorme verkoopcijfers en fans ook een hoop mensen aangetrokken die de cd’s liever op de composthoop zien belanden dan in de cd-speler (het gebroken bierflesje dat de zanger in zijn oog kreeg een aantal jaar geleden is hier een voorbeeld van). Deert dit? Natuurlijk niet, als populairste metal band van Zweden zijn er andere dingen om je zorgen over te maken!
Goeie albums blijven afleveren is een van de belangrijke punten, want ondanks dat de populariteit almaar blijft groeien heb ik na de geniale eerste twee platen met Renegade en Crimson Thunder een aantal keer moeten slikken. Chapter V: Unbent, Unbowed, Unbroken had zo zijn leuke nummers, maar de echte ongedwongen sfeer die ik op Glory To The Brave wel hoorde ontbrak nog. Vreest niet, want Threshold lijkt de draad weer op te pakken die men in 2000 ietwat zoek was.
Opener Threshold klinkt fris en verassend, zonder de originele Hammerfall sound (waar vooral de koortjes een grote rol spelen) te verloochenen. Met enige terughoudendheid durf ik dit zelfs de beste Hammerfall song ooit te noemen, mede door het uitstekende (en aanstekelijke) refrein en de zangprestatie van Joacim Cans. Zijn stem is voor veel mensen een heikel punt, hij is echter gedurende 10 jaar goed geëvolueerd en zet over het hele album zijn beste prestatie dusver neer. Andere ear-catchers zijn de single Natural High, het duistere Dark Wings, Dark Words en het machtige Titan. Enige minpuntje wat ik wil noemen is het feit dat het Accept achtige Rebel Inside gewoon te achterhaald is om ook maar enigszins te boeien. Wat daar gelukkig tegenover staat is het feit dat er weer wat meer snelheid is terug te vinden in de nummers, iets wat het luisterplezier alleen maar verhoogd.
Naast Cans’ uitstekende zangpartijen vinden we de gebruikelijke Stefan Elmgren gitaarsolo’s en Oscar Dronjak’s kenmerkende (cliché) riffs. De drums en basgitaar van Anders Johansson en Magnus Rosen vallen niet bijzonder op, maar doen hun werk verder prima op de vaak erg goede, in enkele gevallen mindere songs. Dit alles maakt Threshold wederom niet de beste plaat uit de hele Hammerfall carrière, maar zorgt er wel voor dat ik eindelijk weer met een positief gevoel naar de toekomst uitkijk. Threshold is zodoende geen Trashold (dat grapje moest nog gemaakt worden) maar wel de meest logische opvolger voor Legacy Of Kings. De fans weten wat ze te doen staat, de afgedwaalde schapen kunnen misschien weer pogingen ondernemen te herder te vinden.
Tracklist:
1. Threshold
2. The Fire Burns Forever
3. Rebel Inside
4. Natural High
5. Dark Wings, Dark Words
6. Howlin’ With The ‘Pac
7. Shadow Empire
8. Carved In Stone
9. Reign Of The Hammer
10. Genocide
11. Titan
