De band moet een stevige kliek fans achter zich hebben staan, anders breng je geen live-album uit na krap tweeënhalf album. Die achterban laat zich goed horen ook trouwens, maar daarover later meer. Qua stijl zoekt Manigance het in de hoek van Stratovarius en Angra, en wijkt daar ook geen millimeter vanaf. Dat betekent dus een dozijn snelle melodieuze nummers met plichtsgetrouw hoge en verrassend zuivere zang (denk aan Tobias Sammet van Edguy), aangevuld met een intro en een drumsolo. De nummers zijn ook gezien het genre weinig opzienbarend, maar zitten degelijk in elkaar en luisteren door de sterke solo's lekker weg.
Zowel spel als geluid mogen subliem genoemd worden. Zozeer, dat gedacht zou kunnen worden dat het geheel in een studio is opgenomen. Een gevoel dat versterkt wordt door de geluiden van het brullende publiek, dat zo nu en dan erg ingeplakt lijkt. Meezingstukken nemen die twijfel grotendeels weg, maar het blijft gissen. Het enige beurse plekje op een verder heerlijke vrucht.
Tracklist:
1. Mirage
2. Empire virtuel
3. Mourir en heros
4. Comme une ombre
5. Memoire
6. Maudit
7. Dernier hommage
8. D'un autre sang
9. La mort dans l'âme
10. L'ultime seconde
11. Héritier
12. Solo de batterie
13. Dès mon retour
14. En mon nom
