Wie vaker teksten van mijn hand heeft gelezen weet dat bij mij de magie van de muziek boven alles staat. Hoe feilloos er ook gespeeld word en hoe perfect de zang is is van ondergeschikt belang. Als de zo gezochtte vonk uitblijft is het algauw exit.
Die zoektocht naar vlammende platen uit zich vooral in de tekst (van de review) zelf. Scores zijn óók van ondergeschikt belang. En als jullie feiten willen kunnen we natuurlijk ook de muziek uitschrijven, de teksten erbij plakken en jullie zelf laten beoordelen. Maar dat is natuurlijk de opzet niet. Teksten worden puur op het gevoel van de plaat geschreven, eigenlijk is het lezen van een review net zo'n kunst als het schrijven ervan.
Dat verklaart wellicht ook m'n tomeloze enthousiasme rond Godiva, die Zwitserse heavy metalband die als twee druppels water op Primal Fear En Judas Priest leek. Op een moment dat zo'n brok energie zijn intrede doet vergeet ik het gebrek aan originaliteit direct. Vandaar het relatief hoge cijfer voor Godiva's debuut.
Over cijfers gesproken; hoe eerder die weg gaan hoe liever. Als het aan mij ligt geven we in de toekomst geen cijfers meer aan cd's, maar daarover zal unaniem besloten moeten worden door de redactie.
Genoeg gezemeld, over naar de orde van de dag. Sinds Godiva zijn debuutalbum heeft uitgebracht is het vrij rustig gebleven. De verwachtte tour bleef uit, de Halford-gelijkende zanger Anthony de Angelis vertrok, Fernando Garcia (ex-Victory) nam zijn plaats in. Die wissel heeft zijn invloed gehad op het nieuwe album "Call Me Under 666", evenals het feit dat Tom Naumann (Primal Fear) geen bemoeienis heeft gehad met het album. Door Garcia en Achim Köhler (producer, oa. Pink Cream 69) heeft Godiva een wat lichter geluid gekregen. Minder zwaar. Minder haatdragend, zou je kunnen denken.
Mooi niet dus. Sadistisch wordt geopend met een korte dancetrack, gevolgd door een wekker. Wat daarna aan je voorbij trekt, is een nostalgische carroussel van pure heavy metal tracks, geheel in de traditie van Iron Maiden en Primal Fear. De immer hoge stem van Fernando Garcia ademt metal, volledig in harmonie met de muziek. Er mag van jatwerk gesproken mogen worden, de avontuurlijke sfeer van "When Lightning Strikes" is identiek aan Scorpions' "Hit Between The Eyes". Inhoudelijk stelt het verder allemaal niet zoveel voor, maar live zal een "Proud To Be A Beast" inslaan als een bom. Het concept werkt blijkbaar ook 25 jaar na de doorbraak van Judas Priest nog uitstekend.
Tracklist:
1. Headache Machine
2. Hellraiser
3. Call Me Under 666
4. My Fate
5. When Lightning Strikes
6. Only Heaven Knows
7. The Flight Of The Dragon
8. Maneater
9. Proud To Be A Beast
10. Soulkiller
11. Free My Soul
