Ja, Fallen is vrij gezapig. Nu dat gezegd is, hun debuutalbum A Tragedy’s Bitter End is daarnaast ook best aardig. Fallen splitste zich een aantal jaren geleden af van de band Funeral, met als bewuste reden dat enkele van de nieuwe riffs waar drummer, bandbrein en testosteron-gigant Anders Eek mee op de proppen kwam, simpelweg te traag en kwellend waren voor Funeral (een geval van contradictio in terminis?).
Luisterend naar A Tragedy’s Bitter End valt het me op dat het tempo zonder meer op funeral-niveau ligt, echter door de opmerkelijke zang klinkt Fallen zeker niet als de gemiddelde funeral band. Kjetil Ottersen’s stemgeluid is laag, warm en vooral uitermate geschikt voor het specifieke doomkarakter dat deze band zich aangemeten heeft. Zo’n beetje het enige referentiepunt dat bij me opkomt, is Claudio Carrasco van Poema Arcanvs.

A Tragedy’s Bitter End heeft het in zich om een meeslepende luisterervaring te bieden, maar naarmate het einde van de plaat in zicht komt heb ik eerlijk gezegd ook wel genoeg van de nadrukkelijk aanwezige synths en piano, en het tragische karakter van de muziek in z’n algemeenheid. Daarom is A Tragedy’s Bitter End vooral van belang voor doomliefhebbers die wel een flinke portie goth kunnen waarderen. En bij voorkeur hun boterham beleggen met één plakje kaas meer dan de andere mensen aan de ontbijttafel.

Tracklist:
1. Gravdans
2. Weary and Wretched
3. To the Fallen
4. Morphia
5. Now That I Die
6. The Funeral