Ik ben fan van de Amerikaanse heavy psychedelische rockband Ruby The Hatchet sinds ik het gezelschap live een werkelijk zinderende performance zag weggeven op het vermaarde Roadburn-festival. Het was in 2017, toen het gezellige café Extase nog deel uitmaakte van het evenement. De groep rondom zangeres Jillian Taylor had weliswaar pas twee platen op zak (het derde album Planetary Space Child zou later dat jaar verschijnen), maar blies het volgepakte zaaltje volledig weg met zijn enthousiaste, vol bravoure gebrachte en sterk psychedelisch gekruide hardrock. Blikvangers waren Taylor - die een ijzersterke performance weggaf – en toetsenist Sean Hur, wiens frivole en swingende orgelwerk voor een euforisch effect zorgde.
Vijf jaar later is de groep uit Pennsylvania en New Jersey toe aan zijn vierde full-length. Er zit dus een half decennium tussen de release van Planetary Space Child en deze nieuwe plaat. Fear Is A Cruel Master is bovendien noodgedwongen minder als een groepsproduct ontstaan. De wereldwijde pandemie bemoeilijkte het voor de band om samen aan de slag te gaan in het schrijfproces, hoewel de groep tijdens de uiteindelijke opnames ruimte heeft willen houden voor verrassingen en improvisatie. Welke ontwikkeling heeft Ruby The Hatchet in de afgelopen jaren doorgemaakt? Weet de band met Fear Is A Cruel Master wederom te sprankelen en te swingen?
Wat een eerste luisterbeurt van het nieuwe album direct duidelijk maakt, is dat er wel het een en ander is veranderd aan de stijl van het vijftal. De muziek op Fear Is A Cruel Master is rustiger en minder uitbundig dan voorheen. Hoewel het album een onberispelijke sound heeft meegekregen, heeft de plaat wat meer luisterbeurten nodig. In eerste instantie komt deze langspeler namelijk wat saai over in vergelijking met het oudere werk. Neem opener The Change, dat is opgebouwd rondom een simpele, maar doeltreffende centrale riff, die echter niet kan verhullen dat ook de rest van het nummer vrij basaal in elkaar zit. Dat geldt ook voor het monotone Last Saga, dat de minste track van het album blijkt.
Toch gaat er meer schuil achter de rustigere aanpak van Ruby The Hatchet. Zo laat met name 1000 Years goed horen hoe de band is gegroeid in compositorisch opzicht. Deze track is weliswaar traag qua opbouw, maar zit doordacht en met oog voor detail in elkaar. Drijvende kracht is Taylor, wier warmbloedige, broeierige vocalen zelfverzekerder dan ooit klinken. De band timet zijn versnellingen bovendien beter. De wisselwerking tussen tragere, doomachtige passages en frivolere, psychedelische versnellingen pakt zeer sterk uit in Deceiver en Primitive Man. En de sporadische momenten dat Ruby The Hatchet ouderwets ‘los’ gaat, zoals in het frivole Soothsayer en Thruster, is het al helemaal genieten. Dergelijke tracks, vol elan en fijn gitaarwerk, schreeuwen om een livevertolking.
Fear Is A Cruel Master is een plaat waarop volwassenheid qua composities en professionaliteit qua sound en performance de bovenhand hebben. Dat gaat echter wel een klein beetje ten koste van de primordiale energie en uitbundigheid van het oudere werk. Desondanks bevat deze nieuwe plaat genoeg interessante momenten om overeind te blijven in het overvolle heavy/psychgenre.
Tracklist:
1. The Change
2. Deceiver
3. Primitive Man
4. 1000 Years
5. Soothsayer
6. Last Saga
7. Thruster
8. Amor Gravis
