Het is alweer even geleden dat we van nieuwe muziek van Evile hebben kunnen genieten. Het vorige album Skull komt alweer uit 2013. En dat terwijl Evile een goede tien jaar geleden een van de grotere namen was binnen de opkomende nieuwe golf van thrashmetalbands. De groep is ooit begonnen als Metallica-coverband en de invloeden van die band zijn nog goed te horen, net als die van Sepultura en Slayer. In de loop van de tijd werd het eigen geluid steeds meer gevonden, onder andere door de toevoeging van invloeden uit death metal. Na acht jaar relatieve radiostilte is het hopen dat de band nog steeds op het oude niveau speelt.
Helemaal vreemd is de lange afwezigheid niet. Evile heeft namelijk een turbulente tijd achter de rug. In 2013 vertrok gitarist Ol Drake en werd hij vervangen door ex-Fallen Fate-gitarist Piers Donno-Fuller. In 2018 vertrok Donno-Fuller weer, wat de terugkomst van Ol Drake betekende. Vorig jaar vertrok gitarist en zanger Matt Drake, de broer van Ol Drake. Adrian Smith van RipTide vervangt hem op gitaar en zijn broer neemt zijn plek achter de microfoon in. Drummer Ben Carter is hierdoor het enige consistente lid.
Hell Unleashed is desalniettemin een sterk album, waarop agressie duidelijk de boventoon voert. Waar Evile vroeger nog wel eens rustigere nummers uitbracht en zelfs composities heeft geschreven die als ballade bestempeld zouden kunnen worden, is daar op deze plaat niks van te horen. De persoonswisseling achter de microfoon heeft hier veel mee te maken. Ol Drakes stem is een stuk agressiever dan die van zijn broer Matt. Waar de laatste regelmatig met zuivere, melodieuze zanglijnen aan kwam zetten, is Ols zang meer een combinatie van gesnauw en gebrul.
De gitaarpartijen spelen goed in op dit bozere stemgeluid. Gillende solo’s en riffs waar je spontaan van wil gaan headbangen wisselen elkaar continu af. Goede voorbeelden hiervan zijn The Thing (1982) en Disorder. Metallica en Slayer zijn hierbij duidelijke invloeden. Die laatste is vooral goed terug te horen in Incarcerated, dat zo op een van de latere Slayer-albums had kunnen staan. Ook in de Mortician-cover Zombie Apocalypse zijn de gitaarpartijen om je vingers bij af te likken. Aangezien dit een cover is, is dat eigenlijk een beetje vals spelen, maar de compositie is met verve gespeeld. Deze gave partijen worden ondersteund door het snelle, agressieve drumwerk van Ben Carter. Daarbij geeft Joel Graham de muziek continu een energiek gevoel met zijn duidelijk te horen basspel, zoals in Paralysed.
Hell Unleashed is vooral een heel leuk album geworden. De energie spat ervan af, alsof de band de jarenlange afwezigheid goed wil maken. Ol Drake achter de microfoon zetten was een goede zet. De extra agressie geeft de muziek een extra ‘punch’. De invloeden van onder andere Sepultura, Metallica en Slayer zijn opnieuw duidelijk aanwezig, maar zijn nergens storend. Een comeback is dit eigenlijk niet, de band is namelijk nooit officieel weggeweest, dus laten we het maar een terugkeer naar oude glorie noemen.
Tracklist:
1. Paralysed
2. Gore (featuring Brian Posehn)
3. Incarcerated
4. War Of Attrition
5. Disorder
6. The Thing (1982)
7. Zombie Apocalypse (Mortician-cover)
8. Control From Above
9. Hell Unleashed
