Denk overigens maar niet dat Oranssi Pazuzu door de nieuwe labeldeal mainstreammuziek is gaan maken. Mestarin Kynsi – de vijfde full-length van de band – is namelijk allesbehalve eenvoudig te behappen. Natuurlijk: op het eerste gehoor klinkt de muziek wat minder extreem dan op de heftig ronkende voorganger Värähtelijä (2016), waar alle meters vaak diep in het rood uitslaan. Maar die ogenschijnlijke concessie maakt Mestarin Kynsi zeker niet tot een eenvoudig of commercieel album. In vergelijking met zijn voorgangers is deze langspeler veel subtieler. De opbouw van de tracks is bijna tergend traag, met repetitieve, tribale drumritmes en onder de huid kruipende riffs. Met maar liefst drie leden die een bijdrage op keyboard leveren, is het niet verwonderlijk dat de meest bedwelmende en bizarre klanken voorbijkomen.
Hoewel Mestarin Kynsi maar zes tracks bevat, valt er in ieder nummer een wereld te ontdekken. Neem het zeer afwisselende Tyhjyyden Sakramentti, dat traag begint, maar halverwege versnelt en uitbarst in een kakofonie van koortsige drumritmes en aanzwellende synthchaos, terwijl de doordringende screams van Jun-His door merg en been gaan. Een abrupte overgang naar een hoekige riff haalt de luisteraar even uit de flow, maar al snel worden de zintuigen weer bedwelmd met opeengestapelde lagen aan wazige keyboardeffecten.
De beste track is echter het ruim tien minuten durende Uusi Teknokratia, waarin de dynamiek tussen oorverdovend harde gedeelten en omineuze, gevaarlijk glibberende, ingetogen passages werkelijk perfect is uitgewerkt. De track begint met een krautrockritme en verrassende, zweverige gastvocalen van zangeressen Jutta Rahmel en Maija Pokela. Hun in effecten onderdompelde, repetitieve mantra is op een onherkenbaar verwrongen manier bijna ‘poppy’ te noemen. Als de remmen los gaan, gaan ze ook goed los en schuurt en beukt de band er als een waanzinnige op los. Dat gebeurt relatief weinig, zeker in vergelijking met de vorige albums, maar de momenten dat het gebeurt, komen des te harder binnen.
Mestarin Kynsi komt dan ook het best tot zijn recht op een oorverdovend volume. Dan pas komen de contrasten tussen de lange gedeeltes van ingetogen opbouw en de weldadige, luidruchtige erupties het best tot hun recht. Ook al gaan de nummers alle kanten op, het blijft allemaal volstrekt vanzelfsprekend klinken in de wonderlijke wereld van Oranssi Pazuzu. De muziek vormt bovendien een conceptuele eenheid. Hoewel de blackmetalinvloeden veel minder aanwezig zijn, is Mestarin Kynsi een dapper album, waarop Oranssi Pazuzu sterker dan ooit zijn eigen lijn doortrekt. Het eindresultaat is een plaat waarop eindeloos veel te ontdekken valt.
Tracklist:
1. Ilmestys
2. Tyhjyyden Sakramentti
3. Uusi Teknokratia
4. Oikeamielisten Sali
5. Kuulen Ääniä Maan Alta
6. Taivaan Portti
