Hoe anders gaat het eraan toe bij Deafkids. Ik kende de Braziliaanse formatie tot vandaag toe niet en op basis van de bandnaam had ik eerder iets metalcore-achtigs verwacht (of eigenlijk gevreesd) dan wat de heren ons voorschotelen. Het trio mag dan een wat statischere podiumpresentatie dan Sturle hebben (maar vergeleken daarbij is alleen The Dillinger Escape Plan (R.I.P.) interessanter om naar te kijken), qua experiment doen de heren er niet veel voor onder. Het is de muziek die spreekt en ook hier gaat het alle kanten op. Het bevindt zich alleen meer in de noise-hoek. Vervreemdende klanken, techno, gitaar, metal, elektronische pulsen... Niks is te gek. Voor de een een andere dimensie om heerlijk in weg te dromen, voor de ander een mooi moment om een biertje te halen. Het is altijd goed als de meningen verdeeld zijn. Dan heb je nog eens wat om over te praten.
Als het dan tijd is voor het Finse Oranssi Pazuzu blijkt de zaal intussen toch aardig volgelopen te zijn. Terecht, want laten we eerlijk zijn, dit is toch wel een van de interessantere bands van de laatste jaren. Tenminste, als het gaat om experimentele black metal. En dan bedoel ik niet zo'n vaag post-black soloproject, waarvan je je afvraagt wat je ermee moet en wie hier nou echt gelukkig van wordt. Nee, ik bedoel experimenteel in de goede zin van het woord, want de Finnen voorzien hun black metal ook van bijvoorbeeld doom-, rock- en ambient-elementen. En dan heb ik het nog niet eens over de psychedelica gehad. Het is een eigenaardig brouwsel dat erg goed uitpakt.
Uiteraard heeft dit zijn weerslag op de gemiddelde bezoeker. De dresscode is uiteraard zwart, maar de verstokte blekkie die met de armen over elkaar af en toe een keer goedkeurend knikt, is ondergerepresenteerd.
We trappen af. Dat de band komt om zijn laatste album Mestarin Kynsi te promoten, blijkt wel uit het feit dat de eerste drie nummers de beginnende tracks van die plaat zijn: Ilmestys, Tyhjyyden Sakramentti en Uusi Teknokratia. Door de bovengemiddelde lengte van die songs zijn we dan al een half uur onderweg als het uit 2016 stammende werkje Värähtelijä aangedaan wordt middels de titeltrack van dat album.
De sfeer zit er goed in en het geluid staat perfect afgesteld. De betoverende psychedelische klanken bieden de bezoeker een wereld om in te verdwijnen. Menigeen versterkt dat effect middels het rijkelijk vloeiende gerstenat en laat zich wegvoeren naar hogere sferen. De band is in topvorm en maakt een geïnspireerde indruk. De vervreemdende keelkrijsen van de goed bij 'stem' zijnde frontman Jun-His (Juho Vanhanen) doen wat dat betreft een extra duit in het zakje.
En na die track keren we gelijk terug bij Mestarin Kynsi, dat de band werkelijk subliem vertolkt. Met Saturaatio wordt nog één keer het eerder genoemde Värähtelijä aangedaan, maar de focus ligt bij de laatsteling. De hele tracklist komt aan bod. Goed nieuws voor de fans van die plaat natuurlijk, maar liefhebbers van het eerdere werk komen er wat bekaaid van af. Je kunt niet alles hebben. En wat maakt het uit als een band zo fantastisch te werk gaat - tekeer gaat zelfs. Dan kunnen we alleen maar genieten. En zo geschiedde.
Zo blijkt ook tijdens het napraten met al die mensen die we al die (corona)tijd niet gezien hebben, want ook in dat opzicht is het een mooie avond. Iedereen is het er over eens dat dit een retestrak optreden was van een fascinerende band. Met een goed gevoel keren we dan ook huiswaarts.
Setlist Oranssi Pazuzu:
1. Ilmestys
2. Tyhjyyden Sakramentti
3. Uusi Teknokratia
4. Värähtelijä
5. Kuulen Ääniä Maan Alta
6. Saturaatio
Toegift:
7. Oikeamielisten Sali
8. Taivaan Portti
meer foto's op www.basementonline.nl
