Intro Nocebo begint rustig en melancholisch, met koorachtig gezang. Deze rustige lijn wordt doorgezet in Portrait Of Pieces. Langzaam opbouwend explodeert de muziek ineens met snelle drumpartijen en heerlijke blackmetalriffs. Zanger Brandon Lemley wisselt tussen hoge, typische blackmetalscreams en lagere grunts die meer weg hebben van death metal. De muziek blijft hard, maar wordt wel steeds melodischer en tegelijk melancholischer. Uiteindelijk eindigt het nummer met Brandon die over distorted elektronische geluiden heen schreeuwt alsof hij een zenuwinzinking heeft.

Dit is eigenlijk een goede samenvatting van het hele album. Op Horizon na worden alle hardere nummers voorafgegaan door een rustig intronummer, waarna de harde tracks muzikaal erg wisselen. Horizon heeft middenin een blackgazepassage, maar dit haalt de tempo niet uit de muziek. Regret weet ondanks de vele tempowisselingen en verschillende riffs een constante groove te houden. Van de intro’s beklijven Stay en Alone het best. Muzikaal zijn ze rustig en atmosferisch. De zang is laag en intiem en de teksten zijn simpel en repetitief. De daaropvolgende tracks Coma en Adore spelen hier goed op in. De rustige melancholiek loopt over in deze composities, die zich daarna snel ontpoppen tot harde nummers met een gelijksoortige emotionele lading. Coma is meeslepend en laat je in een trance verkeren, terwijl Adore juist erg speelt met je verwachtingen.

Elke instrumentale partij draagt bij aan de kwaliteit van de muziek. De ritmesectie is het fundament, waarbij de baslijnen de belangrijkste rol spelen. De drumpartijen geven soms veel structuur aan de muziek, maar zijn op andere momenten juist wat experimenteler. Er zitten vaak drie of meer verschillende gitaarpartijen in de nummers. Dit maakt de muziek erg gelaagd, waardoor je vaak elementen ontdekt die je daarvoor nog niet hebt gehoord. Dit maakt ook dat er tegelijkertijd erg veel kan gebeuren. Je kunt zomaar een ietwat opliftend klinkende gitaarpartij horen terwijl er tegelijkertijd een blackmetalriff in mineur wordt gespeeld. De muziek zet de atmosfeer neer, maar door de vocalen word je erin getrokken. Zoals eerder gezegd wisselt Brandon tussen screams en grunts. Maar er komt ook zuiver gezang voorbij, zoals erg goed is gedaan in het titelnummer. Zijn zang is altijd emotioneel en zijn stem klinkt alsof die vol pijn uit zijn longen wordt geperst.

Met Adore heeft Numenorean een parel van een plaat in handen. Waar Home de groep al redelijk op de kaart zette, is de reputatie als band om goed in de gaten te houden nu echt bevestigd. De post-black op dit album tapt uit erg veel andere genres en inspiratiebronnen en kan daarom waarschijnlijk ook worden gewaardeerd door mensen die normaal niet van dit genre houden. De boodschap van hoop die de band beweert te hebben, heb ik maar weinig gevonden, wat de plaat alleen maar duisterder en intenser maakt. Ik verwacht dit album terug te zien op vele jaarlijstjes, inclusief de mijne.

Tracklist:
1. Nocebo
2. Portrait Of Pieces
3. Horizon
4. And Nothing Was The Same
5. Regret
6. Stay
7. Coma
8. Alone
9. Adore
10. DDHS