Het is nog vroeg in het jaar, maar het lijstje met favoriete albums van het jaar wordt steeds langer. Zo verscheen eind maart A Complex Of Cages. Dat is de vierde full-length van Barren Earth, een progressieve metalband die bestaat uit Amorphis-bassist Olli-Pekka Laine, Moonsorrow-drummer Marko Tarvonen, Kreator-gitarist Sami Yli-Sirniö, gitarist Janne Perttilä, de vorig jaar toegetreden toetsenist Antti Myllynen en zanger Jón Aldará (Hamferđ), die vlak voorafgaand aan voorganger On Lonely Towers de line-up versterkte. Met zo’n team kan het niet fout gaan.
Voor degene die niet bekend is met Barren Earth: stel je een mix voor van Opeth, Anathema, Amorphis (Scatterprey), Paradise Lost en progrock uit de jaren zeventig. Wat de zes muzikanten op de nieuwe release goed doen, is die verschillende invloeden en stijlen (prog, doom, death, folk, rock) goed laten samenkomen in rijke en uitdagende composities. Door de krachtige en warme productie is het prettig om naar de nummers te luisteren. De tweede helft overtuigt wat minder, maar het deels akoestische Withdrawal sluit het album sterk af en aan het einde van de rit overheerst het positieve gevoel.
Opvallend is de extra ruimte voor de cleane vocalen van Jón. Hij bewees op het vorige album al dat hij daarmee alle kanten op kan; de ene keer gebruikt hij zijn operazangtechniek, de andere keer zingt hij melodieus of theatraal. Die mate van diversiteit hoor je ook in de muziek terug. Veelal is er sprake van Opethiaanse metalriffs, maar er zijn regelmatig uitstapjes naar andere stijlen, zoals een exotische passage in Further Down (één van de vele memorabele tracks op deze release) en een percussiebijdrage en orgelmelodieën in het meer dan tien minuten durende, (iets te) experimentele Solitude Pith. Hierin is de bijdrage van nieuwe toetsenist Antti Myllynen duidelijk hoorbaar, waar hij elders minder opvallend zijn ruimte benut.
Barren Earth weet complexiteit te combineren met herinneringswaarde. In elk nummer komt wel een gedenkwaardig refrein (The Living Fortress en Further Down) of een vette riff voorbij, zoals in Ruby en het prachtige Zeal, dat rustig begint, maar zich ontwikkelt tot een doom/deathtrack met double bass en grunts (zoals My Dying Bride dat liet horen op As The Flower Withers). De songs zitten vol met goede ideeën. Ze zijn behoorlijk gelaagd, zodat je je niet snel verveelt na meerdere luisterbeurten.
Het is Barren Earth wederom gelukt om met een indrukwekkend album te komen. A Complex Of Cages is avontuurlijk, maar tevens gefocust. Er gebeurt heel veel en dat maakt het geheel interessant. Niet elke track is een hoogtepunt, maar de Noord-Europeanen hebben genoeg te bieden. Pas na meerdere luisterbeurten vallen de puzzelstukjes op hun plek. Ben je op zoek naar uitdaging in de doom/death-hoek, dan kun je deze release gerust een kans geven.
Tracklist:
1. The Living Fortress
2. Ruby
3. Further Down
4. Zeal
5. Scatterprey
6. Solitude Pith
7. Dysphoria
8. Spire
9. Withdrawal
