Na het debuutalbum van Necrophagia (1987) viel de band uit elkaar. Frontman Killjoy bleef echter actief en was bevriend met Phil Anselmo, met wie hij in de jaren negentig samen in Eibon en Viking Crown speelde. In 1997 benaderde Phil hem met wat riffs en Necrophagia was al snel herboren. Drummer Wayne Fabra en bassist Dustin Havnen completeren de line-up, die naast behalve Killjoy geen muzikanten uit de bandsamenstelling van voorheen bevat. De vier muzikanten komen een jaar na de heroprichting met Holocausto De La Morte, dat dit jaar zijn twintigjarig jubileum viert.
Door het toetreden van gitarist Phil Anselmo (artiestennaam Anton Crowley, een samenvoeging van Anton Szandor LaVey en Aleister Crowley) zit er dus meer groove in het songmateriaal. Zo zijn er veel meer gedempte riffs op deze release dan op het voorgaande werk. De punk-invloeden komen nadrukkelijker naar voren. Embalmed Yet I Breathe doet denken aan Celtic Frost. Cadaverous Screams Of My Deceased Lover bevat smerige, deels door Black Sabbath geïnspireerde doom en Deep Inside, I Plant The Devil’s Seed begint met een doomriff om te vervolgen met een blackmetaltirade. De sound is scherper en grimmiger dan in de jaren tachtig.
Een ander opvallend verschil met het debuut is dat Killjoy ziekelijker zingt dan ooit en meer screamt. Soms als een maniak, zoals in het snelle Children Of The Vortex. Daarin zijn deathmetalriffs te ontwaren, die elders beperkt blijven tot momenten in Deep Inside, I Plant The Devil’s Seed en Blood Freak. De beste riffs komen voor in The Cross Burns Black, het groovende Burning Moon Sickness (met creepy en episch einde) en het smerige, doomy Cadaverous Screams Of My Deceased Lover.
Het album is opgedragen aan de Italiaanse filmregisseur Lucio Fulci. Er zijn veel fragmenten uit films verwerkt in de songs. Direct al in het intro van Blood Freak, aan het begin van Embalmed Yet I Breathe, in Children Of The Vortex en het outro van Hymns Of Divine Genocide. Die fragmenten dragen nadrukkelijk bij aan het ziekelijke en bloederige karakter van de plaat.
Holocausto De La Morte is dus een heel andere release dan Season Of The Dead. Horrorfilms blijven weliswaar de belangrijkste inspiratiebron, maar de stem van Killjoy is gemener en ziekelijker dan elders in de discografie en door de bijtende riffs ontwikkelt zich een veel grimmigere sfeer dan op Season Of The Dead. De thrash/death heeft grotendeels plaatsgemaakt voor doom/punk/groove/black. Het levert net als de debuutplaat een collectie songs op die het niet van de muzikale herinneringswaarde moet hebben, maar vooral van de griezelige sfeer. Beide platen gaan de geschiedenisboeken in als cultklassiekers.
Tracklist:
1. Blood Freak
2. Embalmed Yet I Breathe
3. The Cross Burns Black
4. Deep Inside, I Plant The Devil's Seed
5. Burning Moon Sickness
6. Cadaverous Screams Of My Deceased Lover
7. Children Of The Vortex
8. Hymns Of Divine Genocide
