Het is bijzonder interessant om de ontwikkeling van bepaalde bands te volgen, specifiek de fases die ze doorlopen op zoek naar hun eigen stijl. Haggard brengt dat mooi in beeld in een documentaire die onderdeel uitmaakt van de boxed set Era Divina. In de jaren negentig, de tijd dat de band rond Asis Nasseri nog op Klepperrock in Hardenberg opende voor bands als Anathema, Fear Factory, Deicide, Entombed en Biohazard, speelden de bandleden nog door Death geïnspireerde death metal (te horen op de Progressive-ep uit 1994), maar componist Nasseri raakte meer en meer geïnteresseerd in klassieke muziek. Daardoor wijkt de sound op de Once… Upon A December’s Dawn-demo (1995) af van wat de Duitsers voorheen lieten horen.

Asis verzamelde steeds meer muzikanten om zich heen om zijn composities tot leven te brengen. Ten tijde van Progressive was er nog sprake van een traditionele line-up (drummer, bassist, twee gitaristen, waarvan Asis de zang voor zijn rekening neemt), op de demo van een jaar later waren de bassist en gitarist vertrokken en maakten ze plaats voor een altvioliste, een toetsenist (keyboard, orgel, piano, klavecimbel) en een tenor die kromhoorn en fagot speelt. Op de eerste full-length, die dit jaar het twintigjarig jubileum viert (op Summerbreeze was er zelfs een speciaal jubileum-optreden), zijn maar liefst zestien musici te horen, aangevuld met het Schalleluja Kammerchor.

Op And Thou Shalt Trust… The Seer voert klassieke muziek dan ook de boventoon. Weliswaar in een metaljasje met ‘zachte’ grunts, maar de basis wordt gevormd door de klanken van piano, klavecimbel, cello, fluit, harp, hobo, clarinet, (alt)viool en verschillende zangers en zangeressen. Requiem In D-Minor, Cantus Firmus In A-Minor en A Midnight Gathering zijn klassieke stukken. Zo begint het album ook, met het prachtige The Day As Heaven Wept, dat je direct meeneemt in het verhaal over Michel de Nostredame (Nostradamus). Pas in de laatste twee minuten van dit nummer doen de drums, gitaar, bas en grunts hun intrede, maar de muziek werpt de luisteraar vooral terug naar middeleeuwen en de barok.

In het bijna tien minuten durende Origin Of A Crystal Soul smelten de twee schijnbaar uitersten heel mooi samen. De verschillende secties sluiten mooi op elkaar aan, net als in A Pale Moon’s Shadow. Buitengewoon knap hoe dit door Asis in elkaar is gezet. Het is dan ook jammer dat de dunne productie, die soms aan een ruige, onvoltooide mix doet denken, wat roet in het eten gooit. Met name de overheersende snaresound is een storende factor. De klassieke elementen zijn echter goed hoorbaar en er valt genoeg te genieten.

Het is knap hoe Haggard zich in korte tijd een eigen stijl heeft weten te ontwikkelen. Een stijl die uniek is binnen metal-land en internationaal dan ook veel ontzag oogst. Op de releases na het debuut werkt de Duitse formatie zijn eclectische metal steeds verder uit. Het is niet voor niets dat veel liefhebbers uitkijken naar de langverwachte opvolger van Tales Of Ithiria (2008). Het wachten duurt lang, maar gelukkig zijn er meerdere platen die het luisteren meer dan waard zijn, zoals de klassieker And Thou Shalt Trust… The Seer, die bovenaan de favorietenlijst prijkt bij veel fans.

Tracklist:
1. The Day As Heaven Wept
2. Origin Of A Crystal Soul
3. Requiem In D-Minor
4. In A Pale Moon’s Shadow
5. Cantus Firmus In A-Minor
6. De La Morte Noire
7. Lost (Robin's Song)
8. A Midnight Gathering