Alia: Ja, dat was ik! Dat was de show in Montreal. Ik heb met ze gespeeld. Ze deden toen twee sets en via een vriend hebben ze gevraagd of ik fluit wilde spelen in The Crowman. Dat was erg cool! Leuke ervaring en ze waren erg aardig. Kort daarna gingen we op tournee in Europa en is Alan (Jones) nog komen kijken.

Het is drie jaar geleden sinds we jullie voor het laatst in Nederland hebben kunnen zien. Kan je wat vertellen over hoe jullie gegroeid zijn in die tijd?

Alia: We hebben een nieuwe drummer, om mee te beginnen. In de laatste jaren is de cohesie binnen de band een stuk beter geworden. We komen meer voor elkaar op, gaan goed met elkaar om en we zijn een beter geoliede machine geworden.

Sean: We hebben hier hard aan gewerkt. Vorig jaar hebben we onze derde plaat uitgebracht en we merken dat we met ieder album weer wat meer fans krijgen. Ik denk ook echt dat we ons ontwikkeld hebben sinds ons debuut. We hebben nu een killer ritmesectie nu en deze tour is ook erg goed geweest. Heel gezellig en de reactie vanuit het publiek is positief.

Het viel me wel op dat jullie op The Eldritch Dark terugkeren naar het geluid van jullie debuut.

Sean: Voor mijn gevoel hebben we geen plaat gemaakt, maar meer een reactie op ons vorige werk, Living With The Ancients. We hadden nieuwe ideeën en sowieso het plan om bepaalde dingen iets anders te doen. Toen wilden we vooral wat zwaarder klinken, wat meer ‘attack’ en meer ‘bottom ends’. Dat hebben we gedaan, waarbij we iets van ons eigen geluid moesten opofferen. Op onze laatste plaat wilden we de distortion weer terugdringen en terug naar een dynamischer geluid. Ook is de instrumentatie veranderd en zingt Lucas zelfs op een nummer. Bovenal wilden we dynamischer klinken.

Lucas: Het feit dat we The Eldritch Dark live opgenomen hebben, is al een groot verschil. Daarvoor hebben we alles steeds los van elkaar opgenomen. Nu deden we dat niet en met zo min mogelijk overdubs. Ik was er nog niet bij toen het debuut opgenomen werd, maar ook die is live ingespeeld en ik denk dat dat er ook voor gezorgd heeft dat de derde plaat zoveel op het debuut lijkt. Dat ligt echt aan de live sound.

Sean: Dat klopt. Alleen hadden we nu echt veel meer tijd om de plaat op te nemen en konden we ook echt kiezen welke opname we wilden gebruiken. Onze producer, Ian Blurton, liet ons gewoon doorgaan tot we de juiste take hadden. Zo hebben we wel heel veel leftovers, maar het is een erg fijne manier van werken.

En jij, Alia, bent heel anders gaan zingen. Vroeger klonk je lieflijk, maar tegenwoordig alsof je behekst bent.

Alia: Ja, ik wil heel graag krachtiger klinken, dus heb ik zanglessen genomen. Er is een bepaald stemgeluid waar ik naar toe wil. Ik had het idee al een tijdje, maar ik wist niet hoe ik dat moest doen. Dus had ik hulp nodig en door die lessen kan ik er naar toe werken. Mijn performance is veranderd, maar de shows zijn in mijn ogen beter geworden. Ik houd van Arthur Brown (The Crazy World Of Arthur Brown, Kingdom Come) en Bobby Liebling (Pentagram) en ergens wil ik graag wat meer snauwerig en donker klinken.

Lucas, jij hebt Lord Summerisle grotendeels ingezongen.

Lucas: Ja! Met de band waren we al een tijdje op zoek naar de manier om met verschillende zangstemmen te werken. Daarmee wellicht ook een iets ander geluid te creeëren. Met dit nummer wilden we de rollen wat omdraaien. Het tempo werd teruggeschroefd, de vrouwenzang is naar de achtergrond gegaan. We wilden graag dat een man zou zingen. Ik heb de muziek voor dat nummer geschreven, dus leek het mij het beste dat ik dat zou doen. Dat voelde voor mij in elk geval natuurlijk aan.

Ga je dat vaker doen? Ik ben dol op dat nummer!

Lucas: Ik denk het wel… Sean kijkt niet heel vrolijk en lijkt het zo te zien niet te willen, haha. Veel mensen hebben er goed op gereageerd en het zou een goede richting zijn.

Jullie hebben je op jullie eerste plaat erg laten beïnvloeden door films. Met name obscure horrorfilms van makers als Jean Rollin en Jesús Franco. Films met een duidelijk erotisch tintje…

Band: *lacht*

Sean: Het is eigenlijk al een tijd geleden sinds ik die films zag en we hebben tegenwoordig nog vreemdere, fantasierijkere beelden in onze hoofden. We zijn nog steeds bezeten door die films, vooral de pornografische.

*Wederom gelach*

Sean: Het is erg inspirerend.

Lucas: We worden tegenwoordig meer beïnvloed door angstaanjagende pornofilms, in plaats van pornografische horrorfilms!

Sean: Om eerlijk te zijn, Europese horrorfilms zullen altijd wel onze leidraad zijn. Ze zullen ons altijd aanzetten om muziek te schrijven en onze creativiteit prikkelen.

Kun je specifieke titels noemen? Welke zou je je fans aanraden?

Sean: Lord Summerisle gaat duidelijk over The Wicker Man. Dat is een essentiële film voor ons. De sfeer is erg belangrijk in die film, evenals het thema over paganisten in de moderne tijd. Dat was overigens het thema van onze tweede plaat. Verder heb je bijvoorbeeld The Devil’s Widow, waarin de sfeer van de jaren zestig, hippies en de Portobello Road in Londen een belangrijke rol spelen. Goodbye Gemini is gebaseerd op de gelijknamige film. Een erg vreemde, Britse film, maar we houden erg van de Europese genrefilms. Daar worden de vreemdste films gemaakt. Alsof ze van een andere planeet komen.

Michael, jij bent relatief nieuw in de band. Hoe ben je in Blood Ceremony verzeild geraakt?

Michael: Lucas en ik hebben samen op school gezeten. We studeerden allebei muziek en hebben ook samen in allerlei bands gezeten. Hij heeft toen natuurlijk moeten werken aan een eindrecital. Een muziekstuk dat je zelf schrijft, waarvoor je een beoordeling krijgt. Dat was een stuk waar vooral rock en doom aan bod kwamen. Toen bij Blood Ceremony de vorige drummer vertrok, vroeg Lucas of ik met ze wilde komen jammen. Dat ging erg goed en sindsdien zit ik bij de band. Mijn eerste optreden was in het voorprogramma van Ghost in New York. Meteen in het diepe gegooid, maar ik kijk sindsdien alleen nog maar vooruit.

Sean: Klopt. Ghost ging toen voor het eerst op tour in Amerika en ze hebben ons gevraagd om als support mee te gaan. We kregen problemen met de drummer. Mike jamde met ons en heeft in twee en een halve week tijd de nummers ingestudeerd en doet het sindsdien elk optreden fantastisch. Hij is een erg positieve jongen *Alia mompelt instemmend* en dat al drie tours op rij. Hij is erg goed in wat hij doet en met hem hebben we duidelijk een solide line up.

In de huidige golf van occulte rockbands zijn jullie absoluut een van de grootsten. Hoe kijk je daar zelf tegenaan?

Sean: We zijn inderdaad wel een van de eerste van de golf, maar we zijn zo’n beetje de vijfde of zesde generatie. Het is niet zo dat we dit gedaan hebben als reactie op iets anders. We zijn begonnen in Toronto in mijn kelder. We hadden geen idee dat het zou uitlopen op occult rock. Dat is heel natuurlijk, heel organisch verlopen. We speelden gewoon de muziek die we zelf wilden horen. We zijn beïnvloedt door esthetische bands als Coven, maar muzikaal meer door Black Widow en Pentagram. Dat ligt gewoon in het verlengde van onze smaak. Het pakte voor ons en andere bands heel goed uit dat in die dagen de interesse voor deze muziek flink gestegen is. Dat heeft ons duidelijk verder geholpen. Het zette ons in de spotlights, maar ik blijf het vooral zien als een gelukkig toeval.

Zijn jullie al bezig met een nieuw album?

Sean: We hebben een nieuwe plaat gepland staan voor komend voorjaar.

Eerder dit jaar hebben jullie een single uitgebracht. Iets wat weinig bands nog doen tegenwoordig. Waarom jullie wel?

Sean: We wilden graag terug naar de studio. We waren op wat ideeën gekomen die we graag wilden uitwerken. Daarvoor hebben we een andere studio uitgezocht. Ik denk dat het goed is om zaken eens een keer op die manier aan te pakken. Gewoon eens wat demo’s opnemen. De single is een echte opname, maar we hebben ermee wel een beter idee gekregen over hoe we de volgende stap gaan nemen. We zijn gelukkig met de single, waarbij een cover zit van een gave, Schotse progrockband.

Hoe zijn jullie in godsnaam op die band gekomen?

Sean: Ik snuffel gewoon door hun *wijst bandleden aan* platencollecties. Grapje! We hebben een gezamelijke vriend in Toronto en zij runt een bar die Thirsty And Miserable heet.

Alia: Best bar in Torontoooooo!

Sean: Het is een rocktent, maar er worden ook speciale bieren geserveerd. Iron Claw wordt daar al eeuwen gedraaid. Het album Dismorphophobia kennen we wel en onze vriendin bleef maar het nummer Loving You draaien. Op den duur bleven we het zelf maar aanvragen. Voor de single hadden we nog een B-kant nodig. Een cover leek ons leuk en wat dat betreft was dit nummer een logische keuze.

Zijn jullie echte platenverzamelaars?

Sean: Ja, wij allemaal.

Lucas: Wij zijn echte vinyljunkies. We hebben ons goed gedragen tijdens deze tour, want de vorige keer hadden we elk iets van dertig of veertig platen gekocht en waren onze bankrekeningen helemaal leeg. Maar deze tour heb ik… slechts één plaat gekocht.

Alia: Ik heb ook maar een plaat gekocht, van DD Lean of zoiets. Een Italiaanse progrockband. Heel goed en heel zwaar. Degene die ‘m aan mij verkocht, zei dat het een album voor dames is. Er zitten alleen maar vrouwen in. Ik vind dat soort dingen best leuk en het is erg zware muziek.

Sean: Het is een van mijn favoriete excessen.

Jullie muziek gaat over heksen, magie, horror en folklore. Jullie hebben tenminste twee nummers over Oliver Haddo. Hebben jullie er ooit aan gedacht om een conceptplaat te maken?

Alia: Dat zou gaaf zijn! Misschien een idee voor de toekomst. Met album nummer vier zijn we bezig, dus wie weet voor wanneer we aan nummer vijf toe zijn. Haddo Goes To Hollywood, of Haddo In Space, haha!

Lucas: Het is een goed idee en met deze line up zou het zeker kunnen. We hebben allemaal leuke ideeën. Sean is dan wel de belangrijkste componist, maar we helpen regelmatig. We zijn geen ego’s, dus werken we altijd op een fijne manier samen. Als iets niet werkt, gaat het eruit en gaan we door. We doen echt ons best voor een nieuw nummer.

Sean: We werken zo zelfs nog aan ideeën die destijds de eerste plaat niet gehaald hebben.

Ik heb ooit gelezen dat Alia niet jullie eerste zangeres is.

Alia: Ja, dat is de tijd dat ik nog alleen de dwarsfluit bespeelde.

Sean: Dan hebben we het echt over de genesis van de band. Ik heb Blood Ceremony met een vriend, Jeremy Finkelstein, opgericht. Daarna kwam Alia erbij, maar het was niet meer dan wat riffs spelen in mijn kelder. Dat moet rond 2005 geweest zijn. We hebben toen wel wat shows gedaan, maar onze toenmalige zangeres, Stephanie heet ze, is ineens naar India vertrokken. Alia heeft haar plaats achter de microfoon ingenomen en al bij de eerste keer oefenen, viel me haar prachtige, warme stem op. Ik vond het fantastisch. Dat was ook het moment dat ik onze band ook echt cool vond en daarna zijn we ons geluid gaan ontwikkelen: de fluit, de riffs, de toetsen. Eerlijk gezegd zie ik dat moment ook als het begin van Blood Ceremony.

Laatste vraag. Wanneer komen jullie weer naar Europa?

Sean: Met een beetje geluk volgend jaar.