Harald: Bold Brothers, dat is eigenlijk de Mojo van België, en die doet wel eens wat leuke dingen voor ons. Die hebben ons bijvoorbeeld laatst nog in het voorprogramma van Motörhead gestopt. En het leek ze wel tof als we een tour gingen doen met Erocktica. We hadden eerst natuurlijk wat vooroordelen, tja, met van die porno-achtige dingetjes. Maar het valt reuze mee. Ze zijn alleraardigst en de twee blonde dames hebben ook nog eens een hoog IQ. Je kan er goed mee praten.

Tot 2001 gingen jullie door het leven als Seqouyah, maar tegenwoordig heten jullie SQY Rocking Team. Vanwaar deze naamsverandering?

Harald: De manier waarop jij Seqouyah uitspreekt, is ook de reden dat wij het veranderd hebben. De oude naam is zo ongeveer 600 keer verkeerd gespeld op posters die we hebben liggen in ons archief. En toen we 10 jaar bestonden, hebben we maar meteen besloten om gewoon drie pakkende letters te nemen, SQY. En daar is Rocking Team er dan nog aan gemuteerd door de fanclubleden.

Was dat ook meteen het moment voor een imago-verandering?

Harald: Nee, dat is toch wel geleidelijk aan gegaan. Ik weet nog wel dat toen we in 1993 begonnen als een southern rockbandje.

Joris: En dat is na 12 en een half jaar geleidelijk veranderd in meer rock ‘n’ roll. Dat is natuurlijk een flinke tijd. De naamsverandering zat er al langer aan te komen. Promotechnisch gezien werkte de oude naam niet. En SQY Rocking Team ligt gewoon lekkerder in de mond.

De nummers op de laatste cd Full Throttle klinken vergeleken met het oudere werk stukken pakkender.

Joris: Op een gegeven moment heb je het toch wel een beetje gehad met het genre muziek dat je maakt. Of dan meer de nummers, technisch gezien. Dan zit je even in een doodlopende straat. Je voelt dat je ergens anders heen wilt. Na al die jaren van spelen hoor je ook weer andere muziek en andere invloeden. Met concerten krijgen de nieuwe nummers tijdens het spelen daardoor een andere vorm. In het begin is dat wel even schrikken en is het van, wat gaan we hier mee doen. Maar door dus met vier man tijdens het arrangeren de schouders eronder te zetten door met de nieuwe arrangementen iets vlottends te maken. In het geval van Full Throttle heeft dat wel zijn vruchten afgeworpen.

De solo’s zijn ook nog eens vervangen door wat meer melodie-lijnen.

Harald: Dat klopt en dat is toch wel bewust gedaan. Onze lead-gitarist Joost had geen behoefte meer om een cd te vullen met lange solo’s. Hij heeft tijdens het arrangeren al besloten om korte en bondige loopjes te doen. Indrukwekkende solo’s zijn natuurlijk wel gangbaar in de hardrock. Maar wij hebben daar bewust niet voor gekozen.

Ondanks dat het geluid op Full Throttle prima in orde is, vind ik de nummers live toch beter overkomen.

Harald: Nou, voor mij heeft dat ook wel te maken met de ‘feel’ en de ‘look’ die je dan hebt. Je hebt meteen een plaatje bij een bepaald nummer. Dus je ziet wat er gebeurt. Je kan een verhaal lezen, een stripverhaal of je kunt een film kijken. Dat zijn dan drie voorkeuren.

Joris: Als je in de studio bezig bent, dan is dat toch anders dan live. Je kan wel krampachtig proberen om dat live-gevoel in de studio vast te leggen, maar dat lukt toch nooit.

Jullie werken ook alweer vanaf het begin met Oscar Holleman als producer. Hoe is dat tot stand gekomen?

Harald: In onze beginjaren hebben we met hem onze eerste demo’s opgenomen. Die waren allebei ‘Demo van de maand’. Dus dat was het bewijs dat wij goed bezig waren, maar Oscar ook. Daarna hebben we nog een mini-cd opgenomen. En daarna was ons budget zodanig dat we Oscar niet meer konden betalen. Hij was inmiddels te populair geworden. Wij zijn dus samen met hem begonnen. Hij zat toen nog in de garage van z’n ouders. Aan Full Throttle heeft hij dan weer wel meegewerkt, maar hij heeft ‘m alleen voorzien van de eindmix.

Op Full Throttle hebben jullie gekozen voor Led Zeppelin’s Immigrant Song als cover.

Harald: Die deden we al live. En we dachten dat het wel een leuk plan was om een wat herkenbaarder nummertje op de cd te zetten. Maar we onderkenden wel meteen dat het een gewaagd plan was. Want ja, het is toch een Led Zeppelin-nummer en Robert Plant kan zingen als de nete. Het nummer heeft een bepaald karakter. Het werd door de critici echt kritisch bekeken. En alle recensenten die we tot nu toe hebben gehad waren er toch wel voorzichtig positief over. Tegenwoordig spelen we ‘m niet meer live, omdat we het niet meer in de set vinden passen. Nu hebben we voor iets anders gekozen (Hotel Baby van Monster Magnet). We vinden wel dat als we gaan spelen, dat we een cover moeten doen, want dat vinden we zelf leuk.

Het Mexicaans aandoende La Quada is toch wel het meest opvallende nummer van de hele cd.

Harald: Hij is in een hele andere vorm opgenomen dan in eerste instantie de bedoeling was. Maar dat komt door wat Joris eerst al zei, dat als we met z’n vieren gaan arrangeren, dat iedereen er weer een andere mening over heeft. En dan komt er soms iets heel unieks uit. Het nummer is geschreven in Spanje op het strand enne, het gaat over vrouwen natuurlijk en sex.

Ik was benieuwd of jullie eigenlijk al een platenmaatschappij hebben gevonden om het album uit te brengen.

Harald: Toen we begonnen met de band, hadden we op een gegeven moment een platenmaatschappij uit Duitsland. En dat was heel erg misgelopen. En we hebben nou zoiets van, als het goed moet gebeuren, dan doen we het zelf. Dat hebben we lang volgehouden. Maar is er toch interesse van ene Jeroen Dijkhuizen van destijds Warner Music. We zijn één keer op gesprek geweest en hij is een keer naar een live-optreden komen kijken. Hij is zeer positief. Maar die gesprekken zijn op het moment nog steeds wazig. En ik denk niet dat het met deze cd met Jeroen gaat lukken. Maar misschien wel met de volgende cd. Maar tegenwoordig springen we dus niet zomaar meer in het diepe.

Full Throttle stamt alweer uit 2004, dus mag ik aannemen dat er alweer gewerkt wordt aan een opvolger?

Harald: Daar kan Joost wel wat over vertellen, dan kan ik eindelijk eens wat eten.

Joost: We hebben inmiddels een stuk of tien concrete ideeën, over welke richting we ingaan. Het ligt allemaal een beetje in de lijn van Full Throttle en dan vooral het snellere werk. Op het moment zijn we bezig met een nummertje of vijf aan het arrangeren. Het is nog lang niet af, maar de bedoeling is toch wel dat we begin volgend jaar gaan opnemen. En in februari of maart proberen we ‘m af te hebben.

Jullie hebben daarvoor toch een eigen studio?

Joost: Ja, en we hebben wat dat betreft heel veel vrijheid. En we hebben alle tijd tot onze beschikking. We kunnen er terecht wanneer we willen. Als iets niet lukt, dan kom je de volgende dag terug en doe je het opnieuw.

Vertel eens wat meer over de DVD die bij de cd word meegeleverd.

Harald: Zoals ieder bandlid heb ik ook een papa en een mama. En die volgen ons al vanaf het begin en ze hebben alles opgenomen op de VHS. En toen we twaalf en een half jaar bestonden, leek het ons wel een leuk idee om iets aparts uit te brengen. We hebben een compilatie gemaakt van de afgelopen tien jaar. Van hele kolderige dingen tot en met voorprogramma’s van grote bands als Deep Purple en fanclubdagen. En dat hebben we allemaal op een 2 en een half uur durende DVD gezet. Het is eigenlijk in de eerste instantie bedoeld voor de fans. Maar het is uiteraard ook een leuke kennismaking voor de mensen die nog niet bekend zijn met de band.

Bij het bekijken van de beelden, hoor ik diverse nummers eroverheen van eerdere cd’s. Waar is het echte geluid dan gebleven?

Harald: Dat komt omdat het dus VHS is. Tien jaar oude banden die in de kast lagen en van het geluid was bijna niks meer van over.

Joris: Je hebt dan ook geen vrijheid in keuze van de beelden, als je afhankelijk bent van de beelden die wel enigszins geluid hebben.

Harald: Sommige dingen zijn echter wel live, zoals de cd-presentatie van de verzamelaar 10 Years On The Road.

Jullie hebben regelmatig een tourtje door Engeland.

Harald: Ja, dat is heel erg leuk om te doen. Daar hebben we inmiddels ook wat goede contacten opgebouwd. Daar kan Wim wel wat meer over vertellen.

Wim: Tja, wat zal ik vertellen. Ik heb hele leuke contacten gemaakt en zeker toen ik nog vrijgezel was, haha. Maarre, we zijn een keer een Engelse kerel tegengekomen en een jaar later zijn we daar wezen komen spelen voor z’n motorclub. Dat was eigenlijk bedoeld als eenmalig avontuur. Maar die kerel heeft daar wat meer tijd in gestoken en uiteindelijk zijn we daar nu zes keer geweest met tourtjes die soms anderhalve week duren. En daar hebben we inmiddels een redelijke fanschare opgebouwd. Het is gewoon erg leuk om daar terug te komen en dan mensen te zien met T-shirts van een vorige tour. Het is bijna een tweede thuisbasis voor ons geworden. We logeren dan op één adres en van daaruit reizen we Engeland door.

Als band hebben jullie al vaak in het voorprogramma gestaan van grote bands. Ik noem een Deep Purple, Ronnie James Dio en recentelijk Motörhead.

Wim: We hebben als doel om bij elke band die we goed vinden in het voorprogramma te komen staan. En we zijn al een heel eind op weg, al zal Led Zeppelin niet meer lukken. Ok, dat bedoel ik natuurlijk niet serieus, haha. We zijn als band al erg lang bezig. En er is een clubje mensen die dan ziet dat wij onze dingen goed regelen. Die hebben er dan vertrouwen in om een band als ons als voorprogramma neer te zetten. En dat is gewoon ontzettend leuk om te doen, omdat je dan voor een publiek speelt dat je zelf niet trekt met één optreden. Het is voor ons ook te gek, omdat je kan zien wat er allemaal zo achter de schermen gebeurt bij zo’n grote band. En je bereikt dus meer mensen. En hoe beter die band qua muziek aansluit op onze muziek, hoe beter de promotie voor ons is.

Hopen jullie nog op een grote doorbraak, of vinden jullie zoals het nu gaat wel best.

Harald: Kijk, we doen nu leuke dingen. En we werken verder allemaal. En wil je al het geld dat je nu verdient compenseren met het geld dat je verdient in de rock ‘n’ roll, dan gaat dat nooit lukken. Als je dat nu vijftien jaar geleden had gevraagd, dan was het misschien anders. Maar nu hebben we allemaal een gezin en een hypotheek en we zien het nu allemaal wat realistischer. Maar daarnaast proberen we wel hoger op de rock ‘n’ roll-ladder te komen, door nog meer leuke dingetjes te doen en nieuwe platen maken. Dat is ook weer een uitdaging.

Maar als ik het nu heb over een doorbraak zodat je net zo groot wordt als een band als bijvoorbeeld Kane?

Joris: Tja, dan heb je het probleem van het soort muziek dat we spelen. Dus die ambitie is er daardoor dan ook niet echt. We hopen nu gewoon dat we voor de volgende zomer een nieuwe cd hebben. En dan hopen we op meerdere festivals te komen zoals dit jaar op Bospop. Dat zijn dus dingen die ons de voldoening geven om gewoon door te blijven gaan. We hebben nu al ongeveer 1500 kroegen gezien van de binnenkant. En op een gegeven moment wil je gewoon iets anders. En voorprogramma’s en festivals, dat is hetgeen wat we op het moment leuk vinden.