Ik weet het, het is de ultieme clichévraag, zeker om een gesprek mee te beginnen, maar ik kon het online niet vinden: wat is het verhaal achter de bandnaam Saint Agnes?

Kitty: In het zuidwesten van Engeland in het landelijke Cornwall, ligt een piepklein dorp genaamd St. Agnes. Het strand daar is berucht en staat bekend als een soort Wilde Westen met territoriale surfers. Wij zijn allen surfers, dus het leek ons een passende naam gezien onze 'gang'-mentaliteit en hoe wij voortdurend kleine ideeën uitwerken tot iets groots en dramatisch.

Dus er schuilt niets religieus achter?

Jon: We zijn niet religieus. Ik vind zelfs dat religie heel wat heeft uit te leggen aan deze wereld. Maar we waarderen de aantrekkingskracht van religie. De symbolen, de diepere betekenis achter elke actie, hoe het een hele wereld weet te creëren via verhalen. De moderne maatschappij is geobsedeerd door oppervlakkige zaken. Wij gaan daar tegenin door waar we maar kunnen diepte in onze kunst en muziek aan te brengen. Religie handelt over leven, dood, liefde en kracht. Dit zijn de thema's waar wij het in onze teksten veel over hebben.

Kitty: Religie was een erg patriarchale kracht in onze wereld. Door mijzelf te omschrijven als satanistische feminist erken ik de kracht van religie, maar plaats ik mij als tegenpool van de negatieve elementen van relgiie.

Het debuut Welcome To Silvertown is een plaat over een parallel universum, waarin alle bandleden hun eigen karakter en rol hebben (The Medium, Preacher Man, The Saw Bones en The Young Gun). Kun je het album zien als een korte ontsnapping uit de dagelijkse realiteit? Zit er iets van een rode draad in de muziek?

Kitty: Silvertown bestaat echt. Het is een arm deel in het oosten van Londen. In onze ijskoude flat droomden we over touren en ontsnappen uit de dagelijkse saaiheid. Maar we willen ook echte verhalen vertellen. Deze voorzien we van een intensiteit en drama die het dagelijks leven ontbeert. We creëren dus een fictief Silvertown met goden, duivels, helden, boeven, intensiteit en passie en vertellen onze echte verhalen in deze stad.

Jon: Het album kun je zien als een ontsnapping uit de realiteit of als een versterkte realiteit. Uiteindelijk maakt de luisteraar er het zijne van.

Is dit een concept waarop jullie voort willen borduren of een eenmalig project?

Kitty: Het is een echt conceptalbum. We wilden dit moment vastleggen als concept en geluid en het album is het beste te beluisteren als geheel. Onze volgende plaat zal zeker een wereld op zich zijn.

Wat zijn jullie verwachtingen voor de komende tijd na drie jaar keihard zwoegen aan dit album?

Kitty: We kijken erg uit naar het touren en zijn blij dat we flink wat shows voor de boeg hebben. Met zijn vieren achterin een bus op avontuur is echt een hoogtepunt. We kijken ernaar uit om het album te lanceren en de plaat te zien belanden in allerlei vinylcollecties. Ik vind het een spannend idee dat de plaat bij mensen in de kast staat en een klein beetje onderdeel wordt van hun leven.

De titeltrack Welcome To Silvertown heeft al ruim 1.7 miljoen luisteraars weten te trekken. Heb je het idee dat jullie aan populariteit winnen, wellicht vooral in het Verenigd Koninkrijk?

Kitty: De band neemt al onze tijd, gedachten en energie in beslag en doet dat nu al een tijd. Van buitenaf lijkt het misschien snel te gaan, maar wij merken dat niet echt. Het is een prettig gevoel dat we meer erkenning krijgen, maar de successen zijn korte momenten van vreugde, voordat we weer volle bak aan de slag gaan en aan onze volgende uitdaging beginnen.

Jon: Er gebeurt van alles, maar we zijn alleen gefocust op ons volgende nummer en onze volgende show.

Jullie spelen onder andere op The Great Escape (een festival in het VK). Welk ander festival in binnen- en buitenland staat op jullie bucketlist?

Jon: We luisteren veel naar metal in de bus, dus Download staat vrij hoog op onze wensenlijst. Er zijn zoveel festivals. Het is onmogelijk om ze allemaal te kennen. Er zijn er zoveel waar we nog nooit van hebben gehoord, maar vervolgens ontdekken we hoe fantastisch ze zijn. Ik denk dat we daar het meest naar uitkijken: de verrassing van ergens op een veld op een voor ons onbekend deel van de wereld te komen en daar via onze muziek in contact te komen met anderen.

Komende weken spelen jullie maar liefst vijf shows in de Benelux. Jullie zijn hier al eerder geweest. Hoe vinden jullie het in Nederland?

Kitty: Nederland is erg vriendelijk en open. We voelen ons echt welkom en iedereen lijkt warm en geïnteresseerd. We wilden per se terugkomen, omdat het de vorige keer zo goed is bevallen.

Tot slot wat gekke, malle of wellicht saaie vragen en tegenstellingen om jullie beter te leren kennen.

Jeanne d’Arc of Robin Hood?

Kitty: Jeanne d’Arc.

Wat is jullie top drie van favoriete bands of zangers uit het VK?

Kitty: Black Sabbath, PJ Harvey en The Kills.

Psycho (1960) of Frankenstein (1931)?

Kitty: Frankenstein.

Iron Maiden of Judas Priest?

Kitty: Maiden.

Once Upon A Time In The West of The Wild Bunch?

Kitty: Once Upon A Time In The West is mijn favoriete film.

[ Terug naar de Interviews ]