Het Friese Kjeld mag als eerste het podium betreden op zaterdag. Het is nog vroeg, maar er zijn al meer festivalgangers present bij het hoofdpodium dan gisteren. De rauwe black metal uit ‘De Wâlden’ weet echter slechts een wat vermoeid klinkend applaus op te brengen. De black metal komt dan ook beslist beter tot zijn recht in een donker zaaltje. Desalniettemin doen de heren het niet verkeerd al zijn teksten van frontman Skier over de Friese historie onverstaanbaar. Het tremolowerk van Bile (het is voor hem het eerste optreden sinds zijn toetreden) is goed verzorgd en met name het drumwerk van Fjildslach valt in positieve zin op. Kjeld laat zich van de goede kant zien.

Een optreden van Izegrim is altijd vermakelijk. De ontspanning en het spelplezier stralen vaak van de bandleden af. Zo ook vandaag, al is het nog vroeg en vraagt zangeres Marloes Voskuil, die veel bekenden in het publiek groet terwijl ze aan het spelen is, zich terecht af of de bezoekers nog wat katerig zijn. De reactie is inderdaad wat lauw, maar de death/thrash gaat erin als Ketelapper. Dat geldt zowel voor wat oudere tracks als The Legion en Celebratory Gunfire als het nieuwe Time To Run (waarvan kort geleden een clip van is verschenen) en Reclaim My Identity. De tragere passages hebben door het harde drumgeluid meer impact dan de snelle. Ander opvallend en positief detail is dat de grunts van Marloes wat lager klinken dan voorheen, zoals in Relic Of The Past. Ze dankt het publiek dat het de moeite heeft genomen om zo vroeg te komen en vraagt een applaus voor de organisatie, hetgeen veel bijval oplevert.

Het lijkt wel of Kevin Stout (a.k.a. Heavy Kevy) uit een gesticht is ontsnapt. De Nederlandse frontman van het Oostenrijkse Insanity Alert springt verkleed als een gek over het podium, nadat hij zich uit een dwangbuis heeft geworsteld. Zijn teksten tussen de nummers door zijn hilarisch. “Dit is een waargebeurd verhaal: Crucified By Zombies” en “Soms werk ik, soms niet, laatst was ik kantoren aan het schoonmaken en dan groeten ze mij met: Gutenabend Desinfector.” De thrash/crossover is al net zo ADHD-achtig. Ultrasnelle en korte tracks als Weed Grinder en Macaroni Maniac zijn voorbij voor je er erg in hebt. Hoogtepunt van de set is Run To The Pit. Tijdens deze leuke bewerking van de Iron Maiden-klassieker Run To The Hills komt Thrashy Freddie (een parodie op Eddie) het podium op om bier uit te delen en een piepschuimen bord op te houden met de tekst Run to the pit, mosh for your life. De feestende festivalgangers zingen uit volle borst mee. Insanity Alert stemt vrolijk, vermaakt en wint fans.

De wisseling van de wacht bij Entrails pakt veel minder goed uit dan gehoopt. Waar in voorgaande jaren de old school deathmetalformatie met Joakim Svensson middels een actieve podiumpresentatie wist te overtuigen, oogt het vandaag plichtmatig wat Tommy Carlsson en consorten laten zien. Bovendien staat het vette gitaargeluid (Grave, Dismember, Entombed) niet sterk genoeg in de mix. Deze afknappers zorgen ervoor dat het optreden wat tegenvalt, al klinkt het nieuwe Beyond The Flesh zeer aardig met een lompe bassound à la Autopsy ten tijde van Severed Survival en sluiten In Pieces, Eaten By The Dead (met een kleine pit) en Carved To The Bone het optreden wel sterk af. Volgende keer graag die moddervette sound terug en meer beleving heren!

De mannen van Entombed A.D. doen voor hoe het moet. Het is niet alleen Lars Göran Petrov die zich actief toont, maar de anderen zijn ook constant in beweging. De legendarische deathmetalband laat een verrassend sterke indruk achter, mede geholpen door het prima geluid. Niet alleen klassiekers als Stranger Aeons, Evemaster, Living Dead, Wolverine Blues en Revel In Flesh hebben impact, maar ook de relatieve nieuwelingen Midas In Reverse en Second To None. Petrov, die veel mensen bij de bar ziet staan schuilen, vraagt zich af of je de muziek daar ook kunt horen. Hij heeft er veel zin in, maar merkt dat het regenwater in zijn bier komt, waarop hij roept: “I better drink it fast.” Hij wint de sympathie van de bezoekers. Ondanks dat de Zweden tien minuten te laat zijn begonnen (direct na aankomst naar het podium, “Thanks to the entrance guys”), is er na Left Hand Path ook nog tijd voor Supposed To Rot, tot grote vreugde van de fans in de pit. IJzersterk optreden van Entombed A.D.

Bij de Party Stage is het hartstikke gezellig. De DJ’s Beard en Post Mortem vermaken het publiek met het Wheel of Steel, Grunten voor Munten, Spijkerslaan en de metal-karaoke. De meeste bezoekers kiezen ervoor om de klanken van Kkkkhhhrrome en de hardcoreband Manu Armata van afstand te volgen. Vanaf de bankjes die opgesteld zijn bij de eettenten of hangend bij de bar. Voor de coverband The Hell Patrol en de vuurspuwende Dragon Girls doet een behoorlijk deel graag een stap naar voren. Ondanks de regen blijft het vuur branden…

… en dat is maar goed ook, want als het vuur gedoofd is, dan komen de wolven. Daar heb je ze al, de wolven van Moonspell. De Portugese formatie zet een enthousiaste en goed verzorgde show neer (ook de complimenten voor het licht) met zowel oude krakers als nieuwe tracks. The Last Of Us en het titelnummer van Extinct passen prima tussen het geweldige Opium en Night Eternal. De Vampiria-act ontbreekt uiteraard niet en het vrolijke Aetegina krijgt velen aan het dansen. Alma Mater en de klassieker Full Moon Madness sluiten een sterk optreden van Moonspell in stijl af.

”Rain or shine”, roept Fernando Ribeiro van Moonspell tijdens hun show tot de toeschouwers. Hij bedankt ze voor hun aanwezigheid, ondanks dat het inmiddels al een poosje regent. Niet hard overigens, maar Piet Paulusma zat er goed naast met zijn voorspellingen. De Friese klei wordt wel snel glibberig. Vooral bij de ingang van het terrein. Het leidt tot een paar hilarische valpartijen. Ernstige ongelukken doen zich gelukkig niet voor. Ondanks de regen blijft de sfeer opperbest, al valt de publieksreactie bij het hoofdpodium in vergelijking met gisteren wat tegen. De wereldrecordpoging luchtgitaarspelen slaagt. Er is zelfs een circlepit onder de bemoedigende tonen van Metallica en Slayer. Een mooi schouwspel.

Cheesy, razendknap, enthousiast, vakkundig, vrolijk, power metal, video games; allemaal termen die bij DragonForce passen. De van oorsprong Engelse formatie staat voor doorgaans vingervlugge gitaarsolo’s, frivool toetsenwerk en de vaardige zang van Marc Hudson (die in Heroes Of Our Time uitblinkt). Buitengewoon knap wat deze mannen laten horen en zien. Waar de meeste gitaristen zich stilstaand op de technische uitvoering concentreren, lopen de topmuzikanten van DragonForce regelmatig heen en weer en komen ze samen op een verhoging voor een van de vele solo’s. Ook de toetsenist komt af en toe naar voren. Een mooi gezicht en een gelikte show zijn het gevolg. Aanvankelijk staat het drumgeluid wat hard in de mix, maar even later doet de geluidstechnicus met zijn sound recht aan de kwaliteiten van het zestal. Ondanks dat het inmiddels weer droog is, regent het hoogtepunten in de vorm van Wings Of Liberty, Operation Ground And Pound, Symphony Of The Night, Cry Thunder en Through The Fire And Flames. De goedgehumeurde musici, die allerlei trucjes op eigen en elkaars instrument uithalen, laten een prima indruk achter.

Er zijn wat technische problemen voorafgaand aan het optreden van Doro en dat zorgt voor wat uitloop. Er is reeds vertraging ten opzichte van het speelschema vanaf Moonspell en met deze extra perikelen erbij beginnen de Metal Queen en haar mannen bijna veertig minuten later aan hun set. Omdat Finntroll daarna nog speelt, houdt het in dat Doro in plaats van negentig minuten er slechts zestig speelt. Dat is enerzijds jammer, anderzijds weet je van de Duitse dat ze altijd enthousiast is. Soms misschien wat aan de overdreven kant (“You guys are the best”), maar ze gaat altijd voor de volle 100% en dat siert haar. Ze loopt van rechts naar links over het podium met een vrolijk gezicht, betrekt de toeschouwers constant bij de show (ook de achterste regionen) en ze is vocaal nog altijd goed in vorm (getuige Für Immer). Ze bedankt haar inspiratiebronnen Motörhead en Judas Priest, refereert aan haar eerste ontmoeting met haar held en daarom staat Breaking The Law op de setlist. Andere hoogtepunten zijn Burning The Witches (met mooie solo), Fight For Rock, Metal Racer en natuurlijk de afsluiter All We Are. Behalve Pesch zijn ook de muzikanten in vorm en actief. Derhalve een wat kort, maar tevens zeer geslaagd hoofdprogramma.

Bij Finntroll voor het podium is het wat leger, omdat sommigen het wel mooi geweest vinden na een lange festivaldag. Toch weet de Finse formatie met zijn vrolijke folk metal de voetjes van de vloer te krijgen. In eerste instantie is frontman Vreth niet tevreden met de lauwe reactie van het publiek en hij haalt dan ook zijn schouders op. Er ontwikkelt zich vervolgens toch wel een grote pit tot zijn tevredenheid: “Thank you for the mosh pit in the middle. Ondanks het late tijdstip hebben de bandleden onderling plezier en spelen ze energiek. De feeststemming zit er behoorlijk in bij een grote groep. Finntroll is een prima afsluiter van DOA 2016.

Dokk'em Open Air 2016 gaat de boeken in als een geslaagd feest. Met ruim 3.500 bezoekers (700 bij de Nach Van Dokkum) over twee dagen is het evenement goed bezocht, al bleef het relatief rustig voor het hoofdpodium. Dat kwam ook omdat het terrein groot opgezet was en het gedeelte voor de Party Stage een uitstekende relaxplek was. De indeling was logisch, het randprogramma grotendeels geslaagd. De camping en het parkeerterrein lagen naast de ingang, dus lekker dichtbij. De honderddertig vriendelijke vrijwilligers maakten het de bezoekers zo veel mogelijk naar hun zin.

De prijzen van het eten waren aan de lage kant. Waar je op Graspop bijna zes euro betaalde voor een patatje met, kreeg je die in Dokkum voor 2,50. De kwaliteit was voldoende. De hotdogs van de Foodbrothers waren erg lekker. Ook de toegangsprijs voor het festival was laag, zeker als je de mooie line-up bekijkt. Veel bands waren in goede doen, het geluid was doorgaans dik voldoende. Testament op de Party Stage is beslist legendarisch. Hulde voor de mannen en datzelfde geldt voor de organisatie die toch niet anders kan dan het festival gewoon volgend jaar weer organiseren?

Meer foto's vind je op onze Facebook pagina.