Aan de ene kant is het natuurlijk mooi nieuws als je uit 25 aanmeldingen het festival mag openen. Aan de andere kant staat 13 Steps aanvankelijk voor nog geen dertien man te spelen. Een trieste aanblik, zeker als het ook nog even regent. De Friese hardcoreformatie laat zich niet kisten en geeft volop gas met zijn mix van hard-/deathcore, punk en thrash. Niels Land en Erik van den Akker schreeuwen de longen uit hun lijf (soms sterk, maar ook momenten dat de screams minder goed doorkomen) en zijn overal op het podium te vinden. Dat geldt ook voor twee cameramannen die daar wellicht beelden voor een clip aan het schieten zijn. Gitarist Jeljer Glashouwer en invalbassist Ties Wijnen tonen zich rustiger. Alhoewel de cover van het Brusselse Arkangel en Heart Of Stone, Song Of Perish en Willing For Power (afkomstig van het album Maleficent Thoughts) niet memorabel zijn, klinkt er steeds iets meer bijval vanaf het veld, waar steeds meer geïnteresseerden komen kijken naar het optreden. Geen slechte beurt van 13 Steps.

De eerste headbangers melden zich bij Bliksem. Bij de Rockhand Stage is het inmiddels ook al drukker en het zonnetje gaat ook nog eens schijnen. Ongeveer tweehonderd liefhebbers en nieuwsgierigen volgen de verrichtingen van onze zuiderburen die vorige week een prima indruk achterlieten op Graspop. Dat doen ze vandaag ook met een mix van thrash, doom en rock. De thrash genereert de meeste bijval (Crawling In The Dirt, KYWAS, Face The Evil (met vergissing in de aankondiging) en The Life On Which I Feed), maar de paar doomy tracks (vooral Morphine Dreams) zijn een welkome afwisseling en de rockende single Out Of The Darkness behoort beslist tot de hoogtepunten van de set, dankzij de mooie cleane zang en het harmonieuze gitaarspel. Zangeres Peggy Meeussen verzoekt het publiek vriendelijk om merch te kopen, “want de gitarist heeft dringend t-shirts nodig.” Een vermakelijk tintje aan een sterk optreden van Bliksem.

Nog beter vergaat het Heidevolk. De Arnhemse mix van metal en folk is dan ook ideale festivalmuziek. Er zit wat dat betreft een mooie opbouw in het programma. Aanvankelijk staat het geluid nog niet goed afgesteld, maar vanaf Ostara is het op het gewenste niveau. Herboren In Vlammen en Saksenland oogsten al veel bijval. Bassist Rowan Roodbaert waagt zich na het benoemen van koning Radboud tot grootste held van Friesland nog aan de lijfspreuk “Leaver dea as slaef” (Liever dood dan slaaf). Dit tot hilariteit van de Friezen vanwege het Gelderse accent. Vervolgens zijn de heidenen zo van slag dat de drummer de verkeerde intro inzet. Drankgelag komt mooi uit de verf dankzij de fraaie gitaarlijnen, Nehalennia zorgt voor de eerste pit van de dag en de Normaal-cover Vulgaris Magistralis vormt het hoogtepunt van de set. De bandleden stralen veel speelplezier uit en dat zorgt ook voor de nodige beleving voor het podium. Heidevolk overtuigt en stemt vrolijk.

Respect voor de mannen van Raven, die doorgaan tot ze erbij neervallen. Rock Until You Drop, zoals ze het zelf zeggen. Deze klassieker uit 1981 behoort tot de hoogtepunten van hun actieve show. Andere highlights zijn On And On, Break The Chain, maar ook het nieuwe Battle March/Tank Treads (The Blood Runs Red), afkomstig van ExtermiNation (2015), behoort daartoe. Aanvankelijk is het geluid niet best en met slechts een gitarist op het podium (die niet blij is met degene die zijn gitaar vlak voor het optreden heeft aangeraakt: “Fuck the detuner! If I’m gonna find him, I’ll beat the crap out of him”) klinkt het af en toe wat kaal, maar gaandeweg het optreden went het wel en het is mooi om te zien dat de oude rockers genieten en dankbaar zijn dat ze hier mogen spelen. Raven is geen top en trekt minder bezoekers dan Heidevolk, maar stelt desondanks de liefhebbers tevreden.

Van old school heavy metal naar de grafherrie van Grave is een grote overgang, maar de Zweden presteren prima. Ze tonen zich zeer actief, hebben onderling lol middels ingestudeerde poses en vermaken de fans, die ondertussen bij het hek staan te headbangen. De old school death metal klinkt vet, beukt, maalt en vermorzelt. Precies zoals het bedoeld is. Het geluid is prima en zodoende komen de solo’s ook goed tot hun recht. Soulless, You’ll Never See en Into The Grave behoren tot de hoogtepunten. Ondanks dat Grave vijf minuten later begint, raggen ze in zo’n hoog tempo de setlist erdoor, dat ze binnen de tijd weer van het podium afstappen. Prima gedaan.

”Fuck Schiphol”, briest AA Nemtheanga (Alan Averill). De frontman van de extreme metalband Primordial is niet te spreken over de gang van zaken op de luchthaven. Zo zijn er problemen met de bagage en bedankt hij de mannen van Heidevolk zodat de show toch nog door kan gaan. Hij draagt Bloodied Yet Unbowed aan hen op. Primordial is heer en meester middels een zeer indrukwekkende show, waarin Alan heerst over het veld in Dokkum, intrigeert met zijn bevlogen presentatie en zijn poëtische voordracht. Vol overtuiging en trots vertelt hij over strijd en ontberingen. Tussen de nummers door verhaalt hij prachtig: “No grave in this world will be deep enough to hold us down.” Het optreden is heroïsch, intens en het grijpt iedere bezoeker. Tot voorbij de geluidstoren steken de festivalgangers op commando de vuist in de lucht. Where Greater Men Have Fallen, Gods To The Godless, No Grave Deep Enough, As Rome Burns en Empire Falls zorgen voor verbondenheid, trots, ontzag en kippenvel. Naast Testament is Primordial het hoogtepunt van Dokken Open Air 2016.

”Are you with us?” Als ik had geturfd hoe vaak Björn Strid van Soilwork deze onliner dropt tijdens het optreden, dan was ik in de dubbele cijfers terechtgekomen. Er zijn wat problemen met de microfoon en ook het geluid is wat schel en schreeuwerig. Desondanks zijn Nerve, behalve dat de cleane zang opeens hard binnenvalt, en Death In General vroege hoogtepunten. De kruising van metalcore en melodische death metal weet aanvankelijk nog niet veel beweging te bewerkstelligen. Ik neem wat meer afstand van het podium en zie daar, net als vele anderen, een dansende jongedame die helemaal in de muziek opgaat. Het tweede deel van de set levert meer knikkende hoofden en een grotere pit op met The Living Infinite I, Bastard Chain, Follow The Hollow en publieksfavoriet Stabbing The Drama, inclusief wall of death. Soilwork, met Bastian Thusgaard achter het drumstel (Dirk Verbeuren tourt momenteel met Megadeth), herstelt zich na een geluidstechnisch moeizaam begin, werkt hard en sluit sterk af.

En dan het legendarische optreden van Testament. Soilwork begon al twintig minuten later en de Amerikaanse thrashformatie laat de fans nog langer wachten, mede doordat het podium mooi verfraaid wordt. Ruim drie kwartier na het geplande aanvangstijdstip klinken de eerste tonen van Over The Wall. Direct ontwikkelt zich een pit en de sfeer zit er goed in, totdat alles opeens stilvalt, zowel het geluid als het licht. Aanvankelijk zien de bandleden de lol er wel van in en ze zorgen met een dansje en feestritmiek voor leuke taferelen. Het probleem lijkt groter dan gedacht. Het licht van de band is eruit geklapt en daardoor ook de stroom van de organisatie. Een noodaggregaat biedt geen oplossing. Even is er hoop met Rise Up, dat al een stuk zachter klinkt, maar opnieuw slaat alles uit. "Let's try again", roept Chuck Billy nog. Als ook een derde poging niet werkt, gebaren fans naar de Party Stage. Bandleden vragen waar die is en binnen tien minuten staat iedereen bij de Party Stage te headbangen op Into The Pit, Disciples Of The Watch en The Formation Of Damnation. Chuck werpt zich vooraan op als een soort security door de crowdsurfers te ontvangen. Het is inmiddels 1.10 uur, tien minuten over de vergunningstijd en daarmee komt het feest toch plots tot zijn einde. De band gebaart ook dat ze er verder niets aan kunnen doen. Erg jammer, maar het siert de organisatie en de band dat ze voor deze oplossing hebben gekozen. Alsof Testament weer in de jaren tachtig stond te spelen in de begindagen, met de fans binnen handbereik. Legendarisch!

Meer foto's vind je op onze Facebook pagina.