Zaterdag 18 april:
Op zaterdag ben ik al vroeg in Tilburg en ik besluit daarom eerst een twaalfuurtje te nemen op een van de gezellige terrasjes. Het is heerlijk weer om even buiten te zitten alvorens naar de 013 te gaan. Als Disavowed begint met spelen, is het dan ook nog rustig in de grote zaal, maar gaandeweg de eerste nummers weten veel bezoekers toch hun weg daarheen te vinden. Ze zijn getuige van de meest vermakelijke show van het festival. Dat komt eigenlijk volledig op het conto van de zanger. Hij zoekt veelvuldig contact met het publiek, duikt de pit in en laat zich letterlijk op handen dragen. Al crowdsurfend zingt hij gewoon door, bereikt hij de bar bovenin en daarna levert het publiek hem weer netjes af vooraan het podium. Het bevalt de frontman zodanig dat dit tafereel een paar keer te volgen is. Niet alleen de show is goed verzorgd, ook de death metal zit goed in elkaar. De bandleden spelen strak en met name de drummer maakt met zijn niet alledaagse variaties een goede indruk. (Jeffrey)
“Hi Neurotic, we are Contrastic from Czech Republic. We are bringing you some dance music.” Dat is even wennen voor de meesten. Zeker voor degenen die deze Tjechische formatie nog niet kennen. Sommigen vluchten dan ook de zaal uit zodra de breakbeats en techno-samples van de meest recente ep Jarmo (2014) aan bod komen, maar er zijn toch wel wat nieuwsgierigen die blijven staan. En die zien een experimentele band aan het werk die technisch strak speelt en een gevarieerde setlist voorschotelt. Het ene moment overheerst de alternatieve grindcore of death metal en vervolgens schakelen de heren moeiteloos over naar brutale hardcore of overheersen de samples. De vreemde eend in de bijt maakt een gemotiveerde indruk met een actieve podiumpresentatie en weet vroeg op de dag te boeien. Contrastic is een van de positieve verrassingen. (Jeffrey)
De eerste band die Stage01 beklimt, is Perfecitizen. De muziek is ongeveer net zo ingewikkeld als het uitspreken van de naam. De Tjechische formatie speelt naar eigen zeggen post-mental neo-grindcore, een kruising van standaard grind, gravity blast rolls en progressieve passages. De line-up bestaat slechts uit een drummer, zanger en een gitarist. Geen bassist dus, maar die mis je ook niet. Het geluid klinkt vol genoeg zonder een viersnaar, misschien vanwege het feit dat de gitarist acht snaren op zijn instrument heeft zitten. De heren maken ondanks de enkele reis van 850 kilometer een alles behalve vermoeide indruk. Vooral de zanger is buitengewoon actief en is tot op het bot toe gemotiveerd om ons te overtuigen van de blastcore van zijn band. Naast het materiaal van het debuut Through komen er wat nieuwe nummers langs van het nog te verschijnen tweede album Corten, waarvan de opnamen inmiddels gereed zijn. (Jeffrey)
Op het hoofdpodium is het de beurt aan Centurian. De Nederlandse formatie komt met een mooie dwarsdoorsnee van hun discografie. Zowel materiaal van Choronzonic Chaos Gods (1999), Liber Zar Zak (2001) als Contra Rationem (2013) staat op de setlist. De podiumpresentatie is minder mooi, wat statisch namelijk en slechts tussen de nummers door is er contact met het publiek om de nummers aan te kondigen of om te proosten op de twaalfde editie van het festival. De heren (de imposante frontman voorop) laten liever de brute death metal spreken en doen dat goed al blijft de reactie vanuit de zaal erg beperkt. Dat zou een van de redenen kunnen zijn waarom met het hoogtepunt Hail Caligula!!! een vervroegd einde komt aan de set. Tevens betekent het een vervroegd einde voor mij van het festival op de zaterdag. De plicht roept aan de andere kant van het land. Ik baal als een stekker dat ik niet langer kan blijven, maar kijk ook tevreden terug op wat ik al gezien heb en morgen ben ik er gelukkig wel de hele dag bij. (Jeffrey)
Het Franse Gorod is geen doorsnee technische deathmetalband. Goed, er komt een ware stortvloed aan hectische riffjes en opgefokte drumpartijen langs, maar bij weinig genregenoten zijn die zo logisch gerangschikt in speelse en boeiende composities als bij deze Fransozen. De plek op het hoofdpodium en de grote publieksbelangstelling zijn dan ook dubbel en dwars verdiend. In de set vooral materiaal van Programmers Of A New Decline (2009) en A Perfect Absolution (2012), gebracht met veel spelplezier en vakmanschap. Dit optreden herinnert ons eraan dat het op handen zijnde nieuwe album zeker iets is om naar uit te kijken. (Wessel)
Een van de optredens waar ik het meest naar uitkijk, is dat van de Grieken van Dead Congregation. Hun tweede album Promulgation Of The Fall was een van mijn favoriete albums van 2014 en het optreden dat ik afgelopen najaar bezocht in Rotterdam smaakte naar meer. De hooggespannen verwachtingen worden gelukkig volledig ingelost. De nummers van Dead Congregation zijn lang en meeslepend, hun riffs machtig en het geheel ontzettend overweldigend. Daarbij speelt met name drummer Vagelis Voiyantis zich in de kijker met zijn inventieve en keiharde spel. In december mistte ik de duistere sfeer van de albums, maar ook op dat vlak is er vandaag weinig te klagen: de band lijkt veel fans te hebben in de grote zaal en ik verkeer drie kwartier in de deathmetaltrip die Dead Congregation heet. Eenieder die na het lezen van dit stukje benieuwd is geworden, raad ik met klem aan direct prijsnummer Only Ash Remains aan te zetten en deze band zo snel mogelijk live te gaan zien. En als je de band al kent, adviseer ik je trouwens hetzelfde. (Wessel)
Dat monsterdrummer Nicholas Barker (o.a. Lock Up, ex-Cradle Of Filth, ex-Dimmu Borgir) bij Liquid Graveyard de kit ervan langs mag geven, blijkt helaas geen garantie voor een vet optreden. De muziek van deze female fronted deathmetalband steekt te eenvoudig in elkaar om echt te boeien en verkeert te veel in midtempo om Barker echt te laten shinen. Ik verlaat de zaal dan ook halverwege. (Wessel)
Om 20:40 vindt er een kernexplosie plaats in de grote zaal van 013. Tenminste, het muzikale equivalent daarvan houdt huis: Origin! Muzikaal is er bij hun brute techdeath nooit een speld tussen te krijgen, maar naast het muzikale vakmanschap is ook de energie die dit viertal onderwijl uitstraalt, ongeëvenaard. Frontman Jason Keyser (ex-Skinless) begeeft zich meermaals in en op het publiek, nodigt tot grote ergernis van de security fans uit op het podium en weet ons zelfs tot een potige wall of death te bewegen. Bij dit soort knallers van optredens bergt ook uw reporter zijn notitieblokje op om een dansje te wagen. Een waardige laatste beurt van deze NDF-veteranen! (Wessel)
Van het ene hoogtepunt in het andere: Benighted lijkt vast te willen beginnen aan de verbouwing van 013, want de kleine zaal wordt volledig afgebroken tijdens hun optreden! Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat de Fransozen tijdens hun vierde beurt op Neurotic niet op de mainstage geprogrammeerd staan. Sinds hun eerste optreden op NDF 2010 en de release van het succesvolle album Asylum Cave (2011) is de band immers uitgegroeid tot een death-/grindtopper van formaat en de kleine zaal is dan ook tot de nok toe gevuld met woest moshende fans. Het wordt een zeldzaam wild en zweterig feestje in deze sauna, een complete chaos van woest slammende lijven, aangestuwd door de brute breaks, blastbeats, pigsqueals en aanmaningen van de zoals altijd blootsvoets optredende frontman Julian Truchan. Als mijn favoriete nummer Slut langskomt, is het feest compleet. Au Revoir Benighted! (Wessel)
Als er dit weekend één optreden is waarvoor de verwachtingen hooggespannen zijn, dan is het wel het eerste optreden van de legendarische deathmetalsupergroep Bloodbath op Nederlandse bodem. Niet in de minste plaats omdat ze recent in de persoon van de van Paradise Lost bekende Nick Holmes een nieuwe frontman presenteerden en met Grand Morbid Funeral een album uitbrachten waar de meningen op zijn minst over verdeeld zijn. Hoe zou dit live uitpakken? En zou het de vergelijking met de keer dat ik ze met Åkerfeldt zag, doorstaan? Ik zal gelijk antwoord geven: dat doet het niet. Waar Åkerfeldt over een donderende grunt en de hem kenmerkende charmante humor beschikte, is het Holmes duidelijk aan te horen dat het heel lang geleden is dat hij gegrunt heeft. Ook heb ik hem nooit de meest enthousiaste frontman gevonden en keurt hij het publiek enkel korte aankondigingen waardig. Wanneer ik halverwege de set accepteer dat Bloodbath met hem op zang eerder ranzig dan verpulverend bruut klinkt, valt er echter genoeg te genieten. Daarnaast heeft Bloodbath de flair van een echte headliner, timmert drummer Martin Axenrot (Opeth) de boel vakkundig dicht en lijken veel aanwezigen hun geluk niet op te kunnen deze band eindelijk eens live te zien en mee te brullen met genreklassiekers als Cancer Of The Soul en natuurlijk het lompe ‘hitje’ Eaten. Dit optreden stelt niet teleur, maar zal ook zeker niet als legendarisch de boeken ingaan. (Wessel)
Pagina 1: vrijdag 17 april
Pagina 2: zaterdag 18 april
Pagina 3: zondag 19 april
