Wie een optreden in het verlengde van Life Of Agony verwacht komt bedrogen uit, want de muziek van Caputo is een stuk rustiger dan van LOA. De stem is hetzelfde, de af en toe wat spastische bewegingen op het podium ook, maar de muziek is rustiger, melancholischer, romantischer, maar ook intenser. Rustige rock, maar vol emotie. Midtempo nummers als Monkey worden afgewisseld met rustige songs als Mother, en hoe groot het verschil tussen Life Of Agony en een solonummer van Keith is wordt pas duidelijk als Wicked Ways en Last Cigarette van LOA gespeeld worden. Toch passen ook die nummers goed in de set, al was duidelijk dat de (Nederlandse) muzikanten die Keith bij zich had meer een rockband in plaats van metalband vormen, in tegenstelling tot de muzikanten die hij bij LOA om zich heen heeft. Toch stonden ze hun mannetje met zowel het materiaal van Caputo als van Life Of Agony.

De nadruk lag deze avond op de nieuwe cd van de kleine Amerikaan. Zeven nummers hievan passeerden de revue, en slechts drie van Caputo's eerste plaat Died Laughing, waarvan een prachtige ingetogen uitvoering van Razzberry Mockery, waarbij Keith zelf nog een korte drumdemonstratie ging geven. Tijdens afsluiter Selfish besloot hij ook nog op zijn gemak door het publiek te lopen. Dat was goed mogelijk, want de Biebob was voor de helft ongeveer gevuld. In de toegift kwam dan nog Charade voorbij, van zijn Perfect Little Monsters plaat, en sloot de band de avond af met een erg gave Pink Floyd-esque uitvoering van Let's Pretend. Het publiek, wat de hele avond wat terughoudend was, wilde meer, maar dat zat er helaas niet in.

Setlist:
1. Kill With God
2. Monkey
3. Droom Kleuren
4. New York City
5. Wicked Ways
6. Lamb To The Slaughter
7. Mother
8. Last Cigarette
9. Living The Blues
10. Razzberry Mockery
11. Selfish

toegift:
12. Charade
13. Our Moon Our Stars (The Shakes)
14. Let's Pretend