Daarvoor moeten we ons echter wel eerst door het optreden van de Amerikaanse rockband Edge Of Paradise zien heen te slaan en dat blijkt nog geen sinecure. Boegbeeld is zangeres Margarita Monet, die voor de gelegenheid in een futuristisch glitterpakje op het podium verschijnt. Door de verschillende kleuren reflectie en het soort vaandel aan de achterkant ziet het er heel gestylet uit. Jammer genoeg is de muziek van het vijftal slaapverwekkend. De basis ligt in simpele rocknummers, die met wat symfonische elementen (van tape) en een licht industrieel randje worden aangevuld. Vrijwel ieder nummer wordt in hetzelfde midtempo-stramien afgewerkt, opgebouwd rondom zogenaamd stoere riffs, die vooral heel basaal klinken. Het enige lichtpuntje wordt gevormd door enkele sporadisch ingezette gitaarsolos. En hoewel Monet over een verdienstelijk stemgeluid beschikt, komt ze live niet goed uit de verf. Het lijkt wel alsof ze met de handrem erop aan het zingen is, of dat ze zichzelf niet goed hoort, want ze zingt te ingetogen. Wat vooral tegenstaat, is de manier waarop alles aan deze band berekenend lijkt. Edge Of Paradise acteert de grote stadionrockband, maar voelt vooral nep en gekunsteld aan. Er had toch wel een beter en in ieder geval wat progressiever ingesteld voorprogramma gevonden kunnen worden dan dit.
Om klokslag kwart over negen maakt Symphony X zijn opwachting. Hoewel het laatste album van de Amerikanen het uitstekende Underworld (2015) al bijna een decennium oud is, blijkt al snel dat de band nog steeds in vorm is. Wat heet: vanaf de heerlijke opener Iconoclast, van het gelijknamige album uit 2011, blijkt dat alle voorwaarden voor een fenomenaal optreden vanavond aanwezig zijn. Niet alleen is het spel van de hele band enorm strak waarbij vooral meestergitarist Michael Romeo een eervolle vermelding verdient ook de strot van Russell Allen is om door een ringetje te halen. Het gemak waarmee hij zingt, of het nu om stevige uithalen of wat rauwer gezongen rockpassages gaat, is bijna beangstigend. Gelukkig staat ook het geluid uitstekend afgesteld, waardoor we ons kunnen opmaken voor een heerlijke, anderhalf uur durende bloemlezing van dertig jaar symfonische prog/power metal.
In de setlist ligt de nadruk wel op de meest recente albums. Dat betekent dus ook een behoorlijk stevige set, waarin het fenomenale gitaarwerk af en toe richting thrash metal opschuift. Vrijwel niemand in het publiek die erom maalt. Sterker nog: ik vermoed dat veel aanwezigen, ondergetekende incluis, vooral het modernere werk van Symphony X waarderen. Met vier nummers van Underworld en drie van Paradise Lost (2007) zijn die platen het best vertegenwoordigd. Van eerstgenoemde zijn vooral de uitvoeringen van To Hell And Back (met geweldige, rauwe en stoere zang van Allen) en de schitterende ballad Without You (met prachtig refrein, dat luidkeels wordt meegezongen) indrukwekkend. Van Paradise Lost horen we enkele opzwepende krakers, zoals het spetterende, met retestrakke riffs gelardeerde Set The World On Fire (The Lie Of Lies) en het zeer headbangwaardige Serpents Kiss. Alles wordt met speels gemak en imposant muzikaal spierballenvertoon op het publiek afgevuurd.
Fans van het oudere werk van de Amerikanen moeten vanavond geduld hebben. Behalve Inferno (Unleash The Fire) de flitsende openingstrack van de klassieke plaat The Odyssey (2002) - en het met fijne zanglijnen doorspekte Evolution (The Grand Design) van het nog steeds intrigerende V: The New Mythology Suite (2000) blijft een duik in het verre verleden lang uit. Maar tijdens de toegift volgen dan toch twee nummers uit de oude doos: met Out Of The Ashes en Sea Of Lies worden degenen die de band vanaf de relatieve begindagen volgen beloond met twee tracks afkomstig van het destijds uitstekend ontvangen album The Divine Wings Of Tragedy (1996). Beide hebben de tand des tijds goed doorstaan en bevatten nog steeds de ontegenzeggelijke charme van goed uitgevoerde, vingervlugge symfonische power metal, waarop de band in die tijd meer leunde dan tegenwoordig.
Zo weet Symhony X moeiteloos anderhalf uur te boeien. De band is nog steeds ontzettend relevant. En eigenlijk vermoed ik dat veel aanwezigen het nog makkelijk een uurtje langer hadden volgehouden, want een blik op het oeuvre van de Amerikanen maakt al snel duidelijk dat er nog heel wat klassiekers zijn die k gespeeld hadden kunnen worden. Het enige echte gemis wat mij betreft is het ontbreken van het titelnummer van The Odyssey, dat mijns inziens als het pice de rsistance van de band geldt. Maar ja, in die vijfentwintig minuten kan de groep ook drie andere nummers spelen, dus de keuze is ook wel begrijpelijk. Hoe dan ook: Symphony X is vanavond uitstekend in vorm en levert een buitengewoon indrukwekkend optreden af. Laten we hopen dat we binnenkort ook eindelijk weer eens nieuw materiaal mogen verwelkomen!
Setlist Symphony X:
1. Iconoclast
2. Nevermore
3. Inferno (Unleash The Fire)
4. Serpent's Kiss
5. Without You
6. To Hell And Back
7. Evolution (The Grand Design)
8. Run With The Devil
9. Set The World On Fire (The Lie Of Lies)
Toegift:
10. Paradise Lost
11. Out Of The Ashes
12. Sea Of Lies
Setlist Edge Of Paradise:
1. Soldiers Of Danger
2. Hologram
3. Dark
4. Faceless
5. Rogue (Aim For The Kill)
6. The Unknown
7. Digital Paradise