Bij gebrek aan afterparty gisteren, is de mogelijkheid om een gat in de nacht en in het geheugen te feesten en drinken beperkt en dientengevolge is het aantal mensen dat bij aanvang van de eerste band op dag 2 al op de been is vrij groot. Mooi! Het valt me nu pas op dat het plafond aangepakt is. Dat was altijd zo'n afgebladderde droefenis, maar nu is het mooi strak wit. Ik kijk even rond of ik nog andere dingen zie, maar veel tijd om te speuren is er niet, want de eerste band staat alweer te trappelen om acte de présence te geven.
Met Masuria op de planken is Duitsland ook hier de leverancier. De band komt namelijk uit Keulen, een thuiswedstrijd dus. De stevig op metalcore leunende heren weten de eerste moshers te ontdoen van de spierpijn van gisteren. Door het enorme takkeweer (regen en wind) komt iedereen gezellig binnen schuilen en zodoende is de zaal rijkelijk gevuld met mensen die de band echt willen zien en anderen die zich voorzichtig aan hun eerste biertje wagen, al dan niet alcoholvrij. De band heeft duidelijk plezier en het groepje die-hardfans geniet mee. Dat is een relatief grote groep, maar dat is natuurlijk het voordeel van zo'n thuiswedstrijd. Tegen het einde van het concert neemt de band de tijd om het vertrek van zanger Stefan Berthold aan te kondigen. Het is een emotionele bedoening en het is duidelijk dat dit van tevoren niet doorgesproken is. Een en ander gaat gepaard met ongemakkelijke stiltes die afgewisseld worden met gebroken stemmen die zoeken naar woorden. Ik moet me sterk vergissen als ik niet ook hier en daar een traan waarneem. In alle consternatie kondigt hij vervolgens ook nog het verkeerde nummer aan, hetgeen tot enige hilariteit leidt. Gelukkig wordt hij op tijd gecorrigeerd door zijn bandleden en kan hij zijn brulkunsten bij Masuria nog een laatste keer tonen. De mannen knallen er nog twee nummers uit en dan is het volbracht. Auf wiedersehen Stefan.
Wie mijn reviews vaker heeft gelezen, zal al aardig wat vreemde bandnamen voorbij hebben zien komen. De naam Cold Night For Alligators zal voor hen ook niet nieuw zijn, maar brengt altijd weer een glimlach op mijn gezicht. Hoe kom je erop? Van serieuzere aard is de muziek van de Denen. De alternatieve metal wordt vakkundig bij elkaar gezongen door Johan Pedersen met zijn typerende stemgeluid. Zwevend op het muzikale tapijt dat door zijn bandgenoten geweven wordt, is hij duidelijk de visuele magneet voor het publiek. Niet in de laatste plaats omdat de band besloten heeft de bas niet live ten gehore te brengen, maar gebruik te maken van een opname. Datzelfde lot is sax-solo ten deel gevallen. Zonde! Een ander opvallend moment wordt verzorgd door de drummer, en dat niet eens met zijn ledematen. Hij spreekt zijn dank uit naar het publiek. Op zich niet per se iets bijzonders, maar hij doet dit in het Duits. Zou hij beseffen dat hij op een internationaal festival is? Het mag de pret echter niet drukken en de heren leveren verder een erg stabiele set af, zonder veel ophef of problemen.
Een van de bands die eigenlijk altijd wel genoemd wordt bij de vraag 'waar kijk je het meest naar uit?' is het Zweedse Humanity's Last Breath. Het laatste album Välde stamt dan weliswaar uit 2021, maar u weet net als ik dat dergelijke albums nog weinig speeltijd op de planken hebben gehad. Dus dat kan prima. De iele zanger Filip Danielsson, traditioneel schuilgaand onder de capuchon van zijn zwarte hoodie, compenseert zijn wat teruggetrokken lichaamshouding met doodsrochels en helleschreeuwen als zijn bandleden de zaal onderwerpen aan een spervuur van bruutlompe riffs en roffels. Helaas staat de zang iets te zacht in de mix, maar de moshpits en crowdsurfs zijn desalniettemin niet voor de poes. Alles moet kapot, alles gaat kapot. De in dikke lagen rook gehulde Scandinavische sloophamers maken gehakt van alles wat regenboog, blij, lief en gezellig is. Dit is precies waar we voor komen. Dit is precies wat we wilden. Lekker!
Een van de andere bands in de kelderzaal waar ik enorm veel zin in heb, is het uit Bologna, Italië afkomstige experimentele metalgezelschap Nero Di Marte. Helaas mondt dit uit in een teleurstelling. Ik weet niet of de heren hun eigen geluidsman mee hebben genomen, maar het zaalgeluid staat kneiterhard. Zo hard zelfs dat het met oordoppen in niet bepaald prettig vertoeven is. Daar kan de band zelf natuurlijk niet veel aan doen en vol overgave brengen de brutelingen dan ook hun nummers ten gehore. Ik, en een aanzienlijk deel van het publiek verkiezen ons gehoor boven het bijwonen van deze overigens verder goed uitgevoerde set. Zonde, maar shit happens.
Er is bij Euroblast traditioneel altijd wel een headliner die mij en misschien zelfs een groot deel van het publiek minder kunnen bekoren. Dit lot treft mij met Dirty Loops, maar gegeven de zaalvulling ben ik niet de enige die niet per se warmloopt voor deze Zweden. De band die bekend werd met jazz-fusion-interpretaties van Baby van Justin Bieber, Rolling In The Deep van Adele en Wake Me Up van Avicii heeft een aparte podiumopstelling. Twee toetsenisten, waarvan er één achterin op een drumriser (of heet dat dan een key-riser?) weggemoffeld is, vullen het linkerdeel. Als ik het zo inschat is dat een sessiemuzikant, want de band is bij mijn weten een drietal. Op rechts hebben we de drums en in het midden de excentriek uitgedoste gitarist. De vrolijke noten zijn echter, zoals gezegd, niet aan mij besteed. Het is mooi geweest voor vandaag.
