Zondag:

De zondag belooft een warme dag te worden en soms gaat dat in combinatie met de gevolgen van alcoholconsumptie ten koste van de communicatie. Dientengevolge presenteren wij vandaag voor het eerst twee reviews van hetzelfde optreden.

Pteroglyph heeft duidelijk goed geslapen, want de band gaat flink uit zijn dak. Voor onze nog maar half verwerkte katertjes is het wat heftig, maar aan de andere kant zijn we wel gelijk goed wakker. Ik had al wat moeite met hun laatste plaat en mijn ideeën over de plaat worden live bevestigd. De cleane zang is niet altijd even sterk en er zijn gewoon net iets te veel concurrenten in dit straatje die het beter doen. Het wordt dan erg moeilijk om boven het maaiveld uit te komen. Toch mijn complimenten voor het enthousiasme en bedankt voor het wakker schudden. (Wouter)

Zanger Jimmy MacGregor van Pteroglyph is een markante verschijning met zijn knalrode haar. Wanneer de band begint te spelen is een "O hé dat is díe gast"-gedachte ook niet te onderdrukken. De beste man blijkt het mastermind achter de band te zijn. Hoe klinkt dat dan? Vette thrash-riffs worden gecombineerd met het djent-geluid dat dit festival zo herkenbaar maakt. Het zorgt voor een frisse start van de dag: prima optreden. (Constantijn)

A Trust Unclean serveert ons een stevige pot deathcore. De band is overduidelijk wel bekend onder het publiek. Zo zijn veel bekende gezichten binnen en buiten de festivalorganisatie te zien in de videoclip voor de nieuwe single Exonerate. Dit zorgt ervoor dat het feestje vanaf de eerste noot aan is en een grote groep zich direct in de pit meldt. Gitarist en bandgenie Mikey G geniet er overduidelijk van. Zijn grijns loopt van oor tot oor. (Constantijn)

Was het gisteren warm in de hangar, vandaag is het snikheet. De uitputtingsslag van een meerdaags festival eist zijn slachtoffers. Mensen die uitgeput in de zon liggen, missen optredens van hun 'aangestipte bands', bands hebben grote moeite om zelf hun shows op volle vaart te spelen en de zalen zijn vaak ondermatig gevuld. Oni is een erg interessante band, die kneiterhard en strak speelt. Opvallend is het gebruik van de xylosynth. Een in de jaren tachtig ontwikkeld instrument waarbij de xylofoon gespeeld wordt met synthesizer-geluiden als output. Maar het lijkt vanuit de zaal vooral een gimmick. De beste man leeft zich helemaal uit, maar er is in de zaal helaas niet veel van te horen. Ik had graag nog wat meer nummers bekeken van deze interessante band, maar de warmte noopt mij ertoe verkoeling te zoeken in de buitenlucht. (Wouter)

Novena is de eerste band die de UK Techfest-family echt verenigd. Multi-instrumentalist Harisson roept het publiek op elkaar te filmen tijdens de show en vooral gek te doen: "Do weird shit, make me feel uncomfortable". De T-rex krijgt zijn volgende minute of fame door crowdsurfend door het publiek te gaan. De uitgestreken progressieve metal van de heren wordt ondersteund door twee zangers waarbij Dave Mac de plaats van Ross Jennings waarneemt die momenteel met Mike Portnoy's Shattered Fortress tourt. De grunts komen van Gareth Mason. In drie nummers wordt de hele ep Secondary Genesis gespeeld en ook al is dat dan een half uur aan muziek, het optreden is veel te snel voorbij. (Wouter)

Sarah Longfield kwam al eerder voorbij met The Fine Constant. Haar soloproject komt echter wat minder goed uit de verf dan haar optreden gisteren. Is het de warmte, is het de vermoeidheid? Het blijft natuurlijk ontzettend knap, maar op compositioneel vlak ontbreekt het hier en daar. En The Fine Constant heeft gewoon meer punch. Wellicht moet ik de band gewoon in andere omstandigheden nog een keer proberen, maar vandaag haak ik helaas voortijdig af. Volgende keer beter. (Wouter)

Voordat het optreden begint, is het Deense Ghost Iris bij mij alleen bekend van de single Pinnacle. Dit nummer kenmerkt zich vooral door een erg poppy geluid met een even catchy refreintje. Mijn verrassing is dan ook groot als de band begint te spelen en materiaal laat horen dat een stuk harder is. Djenty riffjes waarin altijd wel een vierkwartsmaat te herkennen valt, zorgen voor een mooie balans tussen catchy en hard. Het publiek reageert hier in eerste instantie wat tam op. De band reageert door naar de 150%-stand te schakelen. Halverwege het optreden mag er geoogst worden: Iedereen lijkt wakker te worden en de eersten melden zich in de pit. Vette show, vette performance en een grote verrassing voor mij: ik tip de band bij dezen! (Constantijn)

De heren van Carcer City hebben op eerdere edities van UK Techfest en Euroblast al aan mij laten zien dat ze de absolute koningen van de metalcore te zijn. Een genre dat ik normaal gesproken volledig links laat liggen, dus dat zegt wat. De band heeft meerdere, kleine, donkere zalen in puin achtergelaten. De grote vraag van vandaag is of de band het trucje ook kan op een groot podium in een tijdslot waar daglicht om de hoek komt kijken. Het antwoord is gelukkig een volmondig ja! Zanger Patrick 'Patch' Pinion kijkt nog steeds als een bezetene naar de zaal en ook de rest van de band weet een uitstekende show neer te zetten. Dit heeft alle potentie om heel groot te worden. (Constantijn)

Humanity's Last Breath doet er nog even een schepje bovenop. Nadat de strap van de gitaar van Calle Thomer in allerijl gerepareerd is, gaat de band ondanks de hitte kneiterhard los. Dat de female vocals van tape komen, leidt de aandacht eventjes af, maar snel genoeg haalt zanger Filip Danielsson ons weer bij de les. Het is jammer dat het allemaal zo licht is, want deze brute sloopmuziek in het progdeath-hoekje zou nog beter tot zijn recht komen met een strakke lichtshow. De band worstelt zelf ook zienderogen met de warmte, maar gaat desondanks door. De band verklaart na afloop ook tegen flauwvallen aan te hebben gezeten. Wat een toewijding. Dit is bijkans topsport! (Wouter)

Dat de idiote jazzmetal van het Duitse Panzerballet voor de fijnproevers is, mag een understatement heten. Nou scheelt het dat je die op een festival als UK Techfest wel aantreft en een handjevol enthousiastelingen trotseert de hitte om de idiote instrumentencapriolen van het Münchener muziekcollectief te verorberen. Dat moeilijke muziek niet serieus hoeft te zijn, bewijst het quintet door allerlei bekende riedeltjes op de hak te nemen en daar vervolgens veel te moeilijke, tegendraadse ritmes tegenaan te smijten. Dat verklaart ook de titel van het uit 2009 stammende tweede album Hart Genossen - Von ABBA Bis Zappa. De heren eren zowel Euroblast-gangers als voetbalfanaten met respectievelijk Euroblast en Friede Freude Fussball. Het sterke staaltje instrumentbeheersing gaat echter wel wat ten koste van de podiumpresentatie, de band is wel erg in zichzelf gekeerd en bezig met moeilijke maten maken. Maar dat hindert het genot in de oren niet. (Wouter)

Is het nou i-gor of ai-gorrr? Ik heb me laten wijsmaken dat je Igorrr op de laatstgenoemde manier uit moet spreken. Maar eigenlijk doet het weinig ter zake. De muziek spreekt voor zich. De Franse dj Gautier Serre heeft naast vocalisten Laurent Lunoir en Laure Le Prunenec, die we beiden kennen van Öxxö Xööx, ook Sylvain Bouvier (Trepalium) bereid gevonden hem op het podium te ondersteunen. Met de combinatie van barok, death metal, gabber, breakcore en triphop voert dit kwartet met gemak de vreemdste muziek ten tonele. Uiteraard niet aan iedereen besteed, maar het publiek gaat los. De operazang van de balletdansende Le Prunenec gecombineerd met de brute grunts van de blauw-wit geschminkte Lunoir dragen bij aan het vervreemdende effect. Het leidt in het publiek tot bijzondere dansvormen. Er wordt gehakt, gemosht, geheadbangd maar er kunnen ook allerlei creatieve, al dan niet ritmische, vrije dansvormen worden ontwaard. Ook een polonaise ontbreekt niet. Met name omdat het zich onderscheidt van al het andere is dit één van de meest memorabele optredens van het festival. (Wouter)

Het warme weer is eenieder duidelijk niet in de koude kleren gaan zitten. Er is geen enkele band dit weekend die de zaal echt vol weet te krijgen. In combinatie met oververmoeide oren besluiten we Beyond Creation en Ingested te laten voor wat ze zijn. Beide bands onderwerpen de oren aan een mitrailleursalvo van noten. Betonnen mannen met granieten riffs vuren hun logge kanonnen af op onze vege lijven. Compromisloos, tot de dood er bijkans op volgt. Maar wij willen nog even blijven leven en kwikken onszelf op door ons tegoed te doen aan pizza, noodles en, hoe kan het ook anders, bier. (Wouter)

Gedurende het hele festival wordt er veel gediscussiëerd over Northlane als headliner en afsluiter dit jaar. Een vaak gehoord argument is dat de band eigenlijk helemaal niet zo tech is en dat men wel heel erg het commercieel uitgestippelde pad volgt. Wanneer de band het podium opkomt en gitarist Jonathon Deiley een ninja-achtig kostuum inclusief mondkapje opheeft, lijken deze zorgen meer dan terecht. De band verrast echter met een ijzersterk optreden. Smaken verschillen (en daar is niets mis mee), maar de band zet de nummers erg professioneel en overtuigend neer. Wanneer persoonlijke favorieten als Rot en Obelisk voorbijkomen, beweegt ook mijn nek op en neer. Tel daar de geweldige lichtshow en het goede geluid bij op en ik ben verkocht. Northlane blijkt een waardige afsluiter van deze editie van UK Techfest te zijn. (Constantijn)

En zo komen vier dagen festival tot een einde. De afterparty is ook niet meer aan eenieder besteed, al trekt de Pantera-coverset van Harbinger onder de noemer Slamtera toch nog veel bekijks. Dit is echter ook aan ons niet meer besteed. Wij houden het voor gezien dit jaar.

UK Techfest kan ook dit jaar terugkijken op een geslaagde editie, al zijn er wel wat puntjes van kritiek. Zo zorgde het niet afgedekte, doorschijnende golfplatendak voor daglicht in de zaal waardoor lichtshows vrijwel in het niet vallen. Er is een beveiligingsbedrijf ingehuurd dat duidelijk nog nooit iets met een festival gedaan heeft, waardoor goedschiks of kwaadschiks hier en daar wat steekjes gelaten worden. Het ontbreken van een aantal diehardbezoekers en de toestroom van een hoop eerstejaars zorgen ervoor dat het festival iets anders aanvoelt. Het festival is gegroeid en heeft last van wat groeipijntjes. Maar door de tomeloze inzet van alle vrijwilligers komt alles uiteindelijk toch op zijn pootjes terecht. Ook de bezoekers, de 'tech-family', tonen zich weer ware helden. De sfeer is gemoedelijk; er worden veel nieuwe vriendschappen gesmeed; op maandag is de camping vrijwel volledig netjes achtergelaten zodat de opruim-crew weer heel wat zwoegzweet bespaard wordt. Het maakt zijn reputatie weer waar: Techfest is bestfest. UK Techfest toont hoe het ook kan en blijft daarmee een klinkend voorbeeld voor de grote festivals. Wij hebben er weer van genoten. Op naar UK Techfest 2018.

Pluspunten:
- Lagere soundlevels ten opzichte van vorig jaar;
- Techfamily;
- Voedselkeuze;
- Diversiteit aan bands

Minpunten:
- Warmte;
- Minder druk bij hoofdacts;
- Duurt lang voordat het geluid goed staat;
- Niet afgedekte doorschijnende golfplatendak zorgt voor daglicht in de zaal waardoor lichtshows vrijwel in het niet vallen

Meer foto's op www.basementonline.nl