Zaterdag:

Voordat ik op deze tweede dag aan mijn eerste band toe ben, overheerst een gevoel van algehele misère (ja lieve lezers, ik heb een kater). Het is aan Altostratus om hier verandering in aan te brengen. Dit gaat het Britse progressieve metal kwartet bijzonder goed af. Het gebrek aan een zanger/frontman heeft de band opgelost door de overduidelijk enthousiaste bassist Andrew Smith vooraan op het podium te zetten. Lekker groovende ritmes, mooie melodieën en eerder genoemd enthousiasme laten de kater dan ook als sneeuw voor de zon verdwijnen. (Constantijn)

De heren van Harbinger mogen deze editie dan laag op de bill staan, het publiek heeft hier klaarblijkelijk geen boodschap aan. De zaal staat goed vol wanneer de band aftrapt en de nummers zijn overduidelijk bekend bij het publiek; het gaat gelijk goed los. Thrashy riffs, vette grooves, harde podiumpresentatie: het is allemaal vast eerder gedaan, maar de heren voeren het erg goed uit! (Constantijn)

Meestergitariste Sarah Longfield speelt ook in een band en het is met The Fine Constant dat ze haar eerste opwachting maakt. Later dit weekend verschijnt ze ook nog met haar solo-project. Ondanks dat de band lang te kampen heeft met slecht geluid, is het van het begin af aan genieten geblazen. Het instrumentale drietal brengt atmosferische klanken met heel veel noten. Maar soms scheuren ze ook lekker door de bochten. Gek genoeg floreert de band juist bij die hardere stukken. Wellicht is het persoonlijke voorkeur, maar ook om mij heen zie ik mensen juist enthousiast worden bij de betere headbang-hooks. (Wouter)

O ja! Daarom vind ik The Parallax Method zo goed. Het progrockende drietal heeft slechts twee ep's om uit te putten, en staat ook niet keihard te headbangen op het podium. Maar het handjevol mensen dat de hitte durft te trotseren, wordt getrakteerd op een muzikaal hoogstandje. En wat een geluid zeg! (Wouter)

Het Londense Exist Immortal zagen we eerder dit jaar worstelen met het slechte geluid in Luxor, Arnhem toen de mannen op tour waren met Textures. De wens dat dit beter zou klinken onder betere omstandigheden wordt ingewilligd. De verfrissende, melodieuze sound is tevens een verademing ten opzichte van de andere bands. Hier en daar is het misschien wat te gelikt en te poppy, maar ach, daar luisteren we dan wel omheen. (Wouter)

Maxi Curnow is weer zo'n prachtig voorbeeld van de DIY-mentaliteit in de tech-scene. Hij schotelt ons met zijn band vandaag voornamelijk nummers van zijn laatste plaat Stem 2.0 voor. Waar de nummers op plaat soms wat proggy aanvoelen, lijkt de nadruk bij de live-uitvoering op de hardere kant te liggen. Daar is helemaal niets mis mee, maar Maxi haalt de stevige vocale uithalen live af en toe niet helemaal. Het verhaal van dit optreden is toch echter wel het verhaal van drummer Mike Malyan. Hij blijkt vlak voor het optreden zijn rug (weer) te hebben geblesseerd en hij is niet meer in staat om te drummen. Wat gebeurt er dan als je in een scene staat die ik eerder al roemde om de DIY-mentaliteit? Juist! Dan wordt er geïmproviseerd. Mike neemt plaats achter een keyboard en speelt de drums daarop live mee. Het keyboard gaat een laptop in en dankzij de moderne techniek horen wij een bijna echt drumstel. Knap staaltje werk dat een mooie, extra dimensie aan het toch al prima te pruimen optreden geeft. (Constantijn)

Het is vandaag de dag van de afscheidsshows. De eerste is van onze landgenoten van Exivious. Ook hier duurt het lang voordat de geluidsman het voor elkaar heeft. Wellicht is er te weinig tijd geweest voor een soundcheck. Maar het is hoe dan ook weergaloos. Het ietwat schaarse publiek blijft wel staan, en dat zegt wat. De fusion jazz is vanzelfsprekend niet aan iedereen besteed en ook de eerder genoemde warmte helpt niet. Exivious zegt de UK gedag. Het applaus waarop het instrumentale viertal getrakteerd wordt, spreekt boekdelen. Bedankt! (Wouter)

Ook The Colour Line heeft besloten ermee te stoppen en dat is zonde. Het collectief mag buiten het Verenigd Koninkrijk dan weliswaar niet bekend zijn, maar binnen de UK heeft het grote indruk gemaakt met hun chaotische mathcore. Het optreden is alles wat je ervan mag verwachten: retestrakke, chaotische riffs, bijpassend drumwerk, gillende, rennende en schoppende bandleden op het podium en zanger Sam Rudderforth is wederom meer in het publiek te vinden dan op het podium. Een vergelijking met The Dillinger Escape Plan is makkelijk te maken, maar dat is eigenlijk helemaal niet nodig. Dit staat op zichzelf sterk genoeg. RIP The Colour Line, ik ga jullie missen! (Constantijn)

Rémi Gallego begon ooit met zijn soloproject The Algorithm als schuchtere eenling achter een mixtafeltje. Wij troffen hem destijds in de kleine zaal van Euroblast toen dat nog in The Underground plaatsvond. Inmiddels is Gallego uit zijn schulp gekropen, heeft hij naast dat hij zijn apparatuur uitgebreid heeft, ook een zevensnaar leren bespelen en wordt hij bijgestaan door de voormalig drummer van Uneven Structure, Jean Ferry. En gelijk valt mijn mond open van verbazing, wat een geluid! The Algorithm overstijgt zichzelf. De zaal staat vol en met speels gemak ontstaat er een moshpit. Het publiek scandeert 'oui', het trademark van de Franse bandleider en het feest is compleet. Toch moet menigeen afhaken wegens de warmte. Het blijft een terugkerend thema. Wat dat betreft respect aan alle artiesten vandaag en wat een ongelooflijk strak optreden van deze heren. (Wouter)

Het Franse Uneven Structure is eindelijk weer terug! We hebben erg lang moeten wachten op de opvolger van Februus, maar nu La Partition er dan toch is, kunnen we weer genieten van de band op het podium. De nieuwe plaat is duidelijk een verdere evolutie qua stijl en geluid. Dit kwam bij eerdere optredens ook live erg duidelijk naar voren. Verschillen qua sfeer en sound waren tussen oude en nieuwe nummers erg groot. De band zal denk ik nooit volledig ontkomen aan deze tweedeling, maar vandaag blijkt dat de band enorm is gegroeid in het live vertolken van het nieuwe materiaal. Het plezier straalt ervanaf en ook het publiek is inmiddels verliefd geworden op La Partition. Het mag geen geheim zijn dat ik groot fan van de band ben en dit optreden is voor mij dan ook een absoluut hoogtepunt van dit festival. (Constantijn)

Van de 1537 bands die ik ooit gefotografeerd heb, moet Persefone toch wel de enige uit Andorra zijn. Het staatsgesponsorde, grootste muzikale exportproduct van het dwergstaatje kan wellicht beticht worden van oneerlijke concurrentie, maar de band heeft vandaag een serieuze uitdaging. Door de extreme hitte van vandaag is de zaal ondanks dat dit de headliner is van het kleine podium erg leeg. Tel daarbij op dat de keyboardspeler Miguel 'Moe' Espinosa (die tevens de cleane vocalen levert), ontbreekt omdat hij vlak voordat ze met zijn allen op tour gaan naar het ziekenhuis moet vanwege 'a medical condition' en je hebt een recipe for disaster. Het getuigt van professionaliteit dat ze ondanks deze tegenslag toch ten tonele verschijnen. Natuurlijk is het te horen dat hij ontbreekt, maar de muziek van het gehandicapte sextet staat zo bol van de noten, dat het eigenlijk prima te doen is. De progdeath is van een technisch niveau waar zelfs op UK Techfest menig band toch tegenop zal kijken. Voor het ongetrainde oor en voor wie onbekend is met de band, is het wellicht ietwat te ontoegankelijk, maar dat hindert het handjevol diehard fans niet om elke noot van deze maniakale notenfreaks gulzig te verorberen. Dat grunter Marc Martins Pia niet helemaal perfect voor de dag komt als hij de cleane vocalen probeert op te pakken, vergeven we hem voor het gemak. Persefone levert één van de meest indrukwekkendste optredens van het festival. (Wouter)

Obscura heeft er dan ook een zware kluif aan om dit te overtreffen. Niet alleen omdat het zo'n ijzersterk optreden van Persefone was, maar ook omdat de band intussen toch wel omschreven kan worden als 'traditionele' techdeath. Al vijftien jaar leveren ze technische hoogstandjes af, maar bij gebrek aan innovatie valt het bij een dergelijke line-up niet mee om op te vallen. Iedereen speelt tegenwoordig zo snel en zo technisch. De nieuwe generatie wil meer dan dat. Er valt vrijwel niks aan te merken op de uitermate strakke show die het Duitse kwartet rondom zanger/gitarist Steffen Kummerer zoals altijd levert, maar tussen al het geweld dat zich dit weekend voordoet in deze hangars, is het tegelijkertijd een weinig noemenswaardige show. Nergens slecht, nergens verrassend. De verstokte fan van de oldschool techdeath geniet er uiteraard geen headbang minder om. (Wouter)

Textures is de laatste afscheidnemer vandaag. Menig UKTF-bezoeker heeft een speciale band met de band en is dan ook geëmotioneerd als onze landgenoten van wal steken. Vanaf de eerste noot staat het geluid steengoed; het staat als een huis. Evenals de band zelf. Ongelovelijk ook hoeveel speelplezier de band na veertien jaar nog steeds tentoon weet te spreiden. Dat enthousiasme slaat ook over op het publiek en het beloont de band op het betere hoofd- en haarslaan. Zanger Daniël de Jongh is duidelijk niet verblind door de podiumlampen als hij de in T-rex-pak verhulde bezoeker oproept naar voren te komen. T-rex is echter niet de enige exoot in het publiek. Er is namelijk ook een opblaasbare flamingo en De Jongh organiseert tot grote hilariteit van alle aanwezigen een fight out tussen beide dames. Humor en headbangen wisselen elkaar af en de band speelt een heel ontspannen set waarbij de professionaliteit complimenten verdient. Die humor wordt ook opgepikt door het publiek dat blijkbaar wel in is voor een wedstrijdje roeien. Toch zeker een man of veertig gaat in meerdere rijen achter elkaar op de grond een potje droog-roeien. Het plezier kan niet op. Als de heren dan afscheid nemen met Laments Of An Icarus is het volbracht. Geëmotioneerd verlaat menigeen de zaal. Hier en daar valt zelfs een traan gelaten. Textures, de band die in het buitenland groter is dan in eigen land, zwaait af. (Wouter)