In 2014 ontstaat de Zweedse occulte doomformatie Kingnomad in de kelder van zanger/gitarist Mr. Jay. Na wat jamsessies met buurman en beste vriend Marcus komen de eerste geraamtes van songs tot stand. Na de in eigen beheer uitgebrachte ep The Green Meadow pikt het label Ripple Music de band op. In 2016 volgt er een split-release met BoneHawk en anno 2017 ziet de eerste full length, Mapping The Inner Void, het daglicht.

Je hoeft geen muziekkenner te zijn om vast te stellen dat de mannen van Kingnomad geïnspireerd zijn door hun landgenoten Ghost. Uiteraard gaan de invloeden ook verder terug in de tijd en hebben groepen als Blue Öyster Cult en Black Sabbath ongetwijfeld een rol van betekenis gehad bij het vormen van het geluid van Kingnomad. Toch klinkt de band af en toe als twee druppels water op Ghost. Zo komt de zang van Jay behoorlijk in de buurt van Papa Emeritus. Honderd procent clean, mierzoet, maar anderzijds ook sinister van aard. De spookachtige sfeer wordt deels gecreëerd door de songteksten, die beïnvloed zijn door fantasy- en horror-schrijver H.P. Lovecraft. Verder zijn de dubbele gitaarpartijen, de meerstemmige zang en het regelmatige gebruik van piano- en kerkorgelstukken elementen die aan Papa Emeritus en zijn naamloze ghouls doen denken.

Ondanks deze gelijkenissen is Mapping The Inner Void een prima plaat. Zo is opener Lucifer’s Dream voorzien van een erg aanstekelijk refrein en is het pianospel, dat als een rode draad door de song loopt, een sfeervolle toevoeging. Nameless Cult is een wat meer uptempo rockend nummer, waarin vooral het gitaarspel een Blue Öyster Cult-smaakje heeft. Zoals vaker op dit album maakt Kingnomad hier gebruik van (film)samples. Van welke films ze allemaal afkomstig zijn, is mij niet helemaal duidelijk, maar ze zijn slim geplaatst en getimed in de liedjes en dragen bij aan de duistere sfeer.

Na de weinig toevoegende instrumental Whispers From R’lyeh en het minder overtuigende The Witchess Garden recht Kingnomad weer zijn rug in de laatste drie tracks. In The Green Meadow Part 1 & 2 slaat de band wat meer de stoner-/heavy psych-richting in en zijn het de loodzware fuzzy riffs, sterke zang en de afwisselende gitaarsolo’s die vooral indruk maken. She Wizard heeft met de kerkorgelintro en volgend gitaarloopje weer iets typisch Ghost over zich. Niet bijster origineel, maar toch is het moeilijk om niet te genieten van deze erg lekker lopende track. Het afsluitende The Waiting Game laat horen dat deze Zweden meer in hun mars hebben. Het nummer moet het vooral hebben van de mystieke sfeer. De vocalen liggen makkelijk in het gehoor, de gitaarsolo’s in het middenstuk smaken naar meer en de aanloop naar het duistere Black Sabbath-achtige slot mag er zijn.

Mapping The Inner Void is wellicht niet de meest originele plaat. De Ghost-referenties liggen er regelmatig dik bovenop. De songs zitten echter goed in elkaar, zitten vol sfeer en lopen erg lekker. Kingnomad maakt met deze punten een hoop goed. Mocht de groep met de volgende release iets innovatiever te werk gaan, dan gaat Kingnomad zeker wat aan populariteit winnen.