Soms is het beslist geen straf om reviewer te zijn. Vooral als je zelf de releases mag uitkiezen. Die van je favoriete bands bijvoorbeeld, of van talenten waarvan je veel verwacht. Regelmatig duik ik de (digitale) platenkast in om de klassiekers er nog eens uit te pakken en op te zetten. Zo ook het debuutalbum van Dismember. Het is inmiddels vijfentwintig jaar geleden dat Like An Ever Flowing Stream verscheen en derhalve een mooi moment om terug te blikken op dit meesterwerk.

De Zweedse formatie ontstaat in 1988 als de vijftien- en zestienjarige jongens David Blomqvist (gitaar), Fred Estby (drums) en Robert Sennebäck (vocalen) elkaar ontmoeten en besluiten door Death, Sepultura en Autopsy geïnspireerde death metal te gaan spelen. In hetzelfde jaar verschijnt er een demo met onder andere Deathevokation en Defective Decay. Nicke Andersson van Entombed speelt de baspartijen in. Leuk detail is dat Andersson het logo van Dismember heeft ontworpen. In eerste instantie had hij Dismemberizer in gedachten, maar dat paste niet op het hoesje van de demo. Vandaar dat het Dismember is geworden.

De uitvoering van de nummers is underground en Robert Sennebäck voegt met zijn screams een blackmetaltouch toe aan de release. De Last Blasphemies-demo van een jaar later laat al een verbetering horen op zowel technisch als productioneel vlak. De screams hebben inmiddels plaatsgemaakt voor grunts. In hetzelfde jaar verschijnt er ook nog een rehearsaldemo.

Laatstgenoemde twee tapes bevatten tracks die allemaal belanden op Dark Recollections (1990), de enige full-length van Carnage. De bands bestaan een tijdje naast elkaar. Dismember is zelfs even opgeheven geweest, maar wordt weer in het leven geroepen nadat Carnage in 1990 uit elkaar valt vanwege het vertrek van Michael Amott naar Carcass. In 1990 brengen de overgebleven leden (minus Johnny Dordevic, maar met vocalist Matti Kärki) de demo Reborn In Blasphemy uit. Robert Sennebäck maakt een switch naar de ritmegitaar, Richard Cabeza is de bassist en Nicke speelt de leadgitaarpartijen in. Op die tape staan onder andere Sickening Art en Dismembered. Ze zorgen voor een contract met Nuclear Blast. De overige nummers op Like An Ever Flowing Stream (vernoemd naar de passage in de Bijbel?) zijn nieuw, al stammen de originele versies van de twee bonustracks op cd dan weer uit 1988. Volgt u het nog?

Het is voor mij onmogelijk dit album zonder kippenvel te beluisteren. Vanaf de aanvangsriff van Override Of The Overture schiet de adrenaline omhoog. De fantastische riffs blijven elkaar maar opvolgen. Fred is zo hard aan het houthakken dat hij de voorraad om de winter door te komen in veertig minuten klaar heeft klaargespeeld. De verstaanbare hese deathscreams van Matti geven een smerige en agressieve touch aan het geheel. Dat doen de riffs ook, maar waarin deze Zweden goed slagen, is zowel te laden middels melodie (bijna alle leadpartijen zijn ingespeeld door Nicke) als te ontladen in de agressieve, korte tracks (iets meer dan twee minuten) Soon To Be Dead en Skin Her Alive. Laatstgenoemde haalde in 1991 in het Verenigd Koninkrijk het nieuws vanwege de titel. Autoriteiten inspecteerden de Nuclear Blast-pakketjes op obsceniteit. Plastic Head (het bedrijf dat verantwoordelijk was voor de distributie van cd’s van het Duitse label) werd voor het gerecht gesleept, maar won de rechtszaak en kreeg geld omdat de plaat niet pornografisch, obsceen of onfatsoenlijk was. Leuk detail: de opvolger van het magnum opus heet Indecent And Obscene (1993).

Werkelijk elke track is een hoogtepunt op zichzelf. Het niveau blijft constant enorm hoog en het blijft maar goede ideeën regenen. Melodie (soms geïnspireerd door NWOBHM) en agressie wisselen elkaar af en het tempo varieert, waardoor het constant interessant blijft en de nummers een sterke eigen identiteit hebben. Het zes minuten durende Dismembered is een monumentale track; het melodieuze intro met de geweldige solo, het fluisteren van de titel, de ontlading middels blasts, ga zo maar door. Deze track heeft alles wat je als luisteraar wenst bij Zweedse death metal. Tomas Skogsberg (met hulp van Fred Estby) heeft de plaat voorzien van een volle, rauwe en energieke sound die recht doet aan de kwaliteit van de songs.

Kortom, niets dan lof voor deze (destijds) jonge gasten, ook voor Dan Seagrave vanwege de mooie hoes. Like An Ever Flowing Stream is veertig minuten Zweedse old school death metal van de bovenste plank. De imperfecties (de snaredrum, enkele solo’s) die je aan zou kunnen dragen, smelten als sneeuw voor de zon vanwege de constant aanwezige energieboost. Dismember zou het niveau nadien nooit meer evenaren, al komt Indecent And Obscene dicht in de buurt en zijn ook de platen daarna van een prima kwaliteit. Na het uitbrengen van het zelfgetitelde achtste album (2008) komt er in 2011 een definitief einde aan Dismember. Het feestbeestencollectief mag zonder meer in een adem genoemd worden met Entombed, Grave en Unleashed. De gelukkigen onder ons zijn in 2006 nog aanwezig geweest bij een van de optredens in Nederland tijdens de Masters Of Death-tour. Like An Ever Flowing Stream is een tijdloze klassieker die ook vandaag de dag zijn kracht behoudt. Direct bestellen als je ‘m nog niet in je collectie hebt. Voor wie de demo’s graag wil beluisteren, is er de compilatie Complete Demos uit 2005.

Tracklist:
1. Override Of The Overture
2. Soon To Be Dead
3. Bleed For Me
4. And So Is Life
5. Dismembered
6. Skin Her Alive
7. Sickening Art
8. In Death's Sleep
9. Deathevocation (cd-bonustrack)
10. Defective Decay (cd-bonustrack)