Voor de mensen die dachten dat de vorige Queensr˙che cd een eenmalig terugkeer naar de klassieke US metal sound was: met Condition Hüman benadrukt de band nogmaals dat zij heel graag een metalband wil zijn. Waren de 35 minuten muziek op de vorige cd te kort naar je smaak? Geen zorgen hier, de cijfers zijn omgedraaid en de band schotelt de luisteraar nu zo'n 53 minuten muziek voor; de speelduur van een volwaardig album. Ja, de stijl is heel vergelijkbaar met die van het vorige album, maar het is overduidelijk beter uitgewerkt. De productie spettert wat meer, de rockende nummers rocken meer, de progressieve passages zijn spannender en ik kan me niet herinneren dat ik de band in tijden zulke heerlijke solo's heb horen produceren. Arrow Of Time gaf al een kleine voorzet van wat er stond te wachten en ik weet heel erg zeker dat de twijfelaars door het furieuze All There Was toch de oren zullen spitsen. Keer op keer word ik er aan herinnerd dat Jackson en Rockenfield een van de beste ritmesecties in de melodieuze metalscene zijn.
Nummers als Selfish Lives en Eye9 ademen daarnaast een heerlijke, vertrouwde Operation: Mindcrime/Empire sfeer uit, maar hebben een stevigere ondertoon. Nog steeds poppy, maar het rockt allemaal net wat meer. Helemaal een song als Hourglass combineert de bekende zang- en gitaarmelodiėen, maar heeft een stevige, groovende riff die op de oude albums niet te horen zou zijn. Just Us begint mierzoet, maar heeft qua gevoel een dromerige sfeer die me toch terugbrengt naar een track als Silent Lucidity, maar dan met een flinke jaren '70 progrock sound. En ja, La Torre's stem draagt dit allemaal naar grote hoogtes, het zou zeer oneerlijk zijn om hem een kloon te noemen. Afsluiters The Aftermath en Condition Hüman nemen de luisteraar daarnaast mee op reis door een nieuwe epic. Het nummer verwijst naar Roads To Madness in de tempowisselingen en de onheilspellende koren, zelfs de vervormde stemmen uit NM 156 keren even terug. Zo goed als voorgaande tracks is het nummer niet, maar ik kan niet ontkennen dat ik helemaal opga in de prachtige solo en de duistere sfeer.
Ergens knaagt toch die akelige vraag in mijn hoofd of Queensr˙che nog 'Queensr˙che' genoemd kan worden. Het verlies van Geoff Tate is ergens wel voelbaar, maar in de tussentijd begint het voor mij toch wel helder te worden dat ik de voortzetting van het melodieuze US metalgeluid toch een stuk liever hoor dan de grunge/pop die we vanaf Hear In The Now Frontier tot en met Dedicated To Chaos hoorden. Het is alsof papa en mama gescheiden zijn, maar waarvan een van de twee een grote eikel was en de nieuwe stiefouder erg aardig is. En dat werkt prima zo. We kunnen papa Tate altijd bezoeken als we zouden willen, hij vindt het immers erg fijn als we langskomen. Voorlopig heb ik de voogdij echter wel aan mama R˙che en stiefvader La Torre toegekend. En gemiep over DeGarmo hoef ik al helemaal niet meer te horen, stiefbroer Lundgren kan het namelijk erg goed vinden met Wilton.
Tracklist:
1. Arrow Of Time
2. Guardian
3. Hellfire
4. Toxic Remedy
5. Selfish Lives
6. Eye9
7. Bulletproof
8. Hourglass
9. Just Us
10. All There Was
11. The Aftermath
12. Condition Hüman
