40 Below Summer is terug met het nieuwe album 'The Mourning After' en een nieuw label, na een moeilijke tijd met tegenslagen.
De band is opgericht in 1998 toen drummer Carlos Aguilar en zanger Max Illidge samen begonnen te jammen. Al snel werd de samenstelling compleet gemaakt door gitaristen Joe D'Amico en Jordan Plingos en basgitarist Hector Graziani.
Het in eigen beheer uitgebrachte EP Sideshow Freaks werd positief ontvangen en al snel kreeg de band een platendeal bij London/Sire records. In 2001 brachten ze Invitation To The Dance uit, vol met krachtige crossover nu-metal songs. Ook dit album werd erg goed ontvangen. Het album is echter nooit in Nederland uitgebracht. Twee maanden later moest London/Sire de deuren sluiten nadat ze aan het kortste eind trokken bij een fusie. 40 Below Summer had dus geen label meer. Ze besloten toch door te gaan en moesten alles weer zelf regelen en deden optredens in kleine clubs. Dankzij steun van de fans bleven ze door gaan en besloten ze nieuw materiaal te schrijven.
Razor & Tie zagen de band begin 2003 optreden en besloten een deal te sluiten. De band dook in juni de studio in en het resultaat was 'The Mourning After.' Een toepasselijke titel als je bedenkt wat de bandleden hebben meegemaakt, ook op persoonlijk gebied.
The Mourning After
The Mourning After begint met de eerste single van het album 'Self Medicate' wat gewoon een lekker nummer is met een catchy refrein. Max schreeuwt elk eerste woord van een zin wat wel een leuk effect geeft. Hierna volgt het groovende 'Taxi Cab Confession' waar Max in de coupletten op een mysterieuze manier praat/rapt. Vocalist Max heeft een apart en divers stemgeluid en is in staat om emotioneel te schreeuwen, zingen en zelfs een beetje te rappen (hoewel dit laatste op dit album minder vaak voor komt dan op Invitation To The Dance).
'Rain' is een erg mooi nummer met geweldig drum en bas werk. Rustige en mysterieuze coupletten afgewisseld met mooie zang in een steviger refrein wat uiteindelijk uit mondt in een bridge en vervolgens af sluit met een piano. 'Better Life' beukt er weer lekker in en heeft ook al weer zo'n catchy refrein, maar dat zorgt er niet voor dat het nummer minder hard word. 'F.E.' is een typisch nu-metal nummer waarop Christian Machado van Roadrunner label mates Ill Niño ook nog even mee doet. Maar wel lekker en vermakelijk. Het rustige 'Awakening' bevat zelfs een heuse gitaar solo, hoewel dit nummer wat mij betreft het minste van het album is. 'A Season In Hell' begint stevig met strakke double bass, wordt vervolgens lekker funky waarna er weer gebeukt word. Een minuut of 8 volgt nog een slepende en donkere bonustrack.
Conclusie
Minder stevig en 'in your face' dan het eerdere materiaal, maar dit betekent niet dat het slechter is; integendeel. 40 Below Summer is gegroeid en dat is te horen. Mooie catchy melodieën, stevige metal shit, funky basloopjes, strak drumwerk en originele vocals. Dit album is gewoon heerlijk om naar te luisteren.
Tracklist:
1. Self Medicate
2. Taxi Cab Confession
3. Rain
4. Breathless
5. Better Life
6. Monday Song
7. F.E.
8. Awakening
9. Alientation
10. A Season In Hell
.jpg){kind=small}
