Het in 2013 verschenen Sky Burial bleek een onverwachte, maar zeer aangename kennismaking te zijn met de klanken van Inter Arma. Het betreft hier een Amerikaans post-harcore/sludge-gezelschap dat Neurosiaanse mokerslagenmuziek op indrukwekkende wijze weet te vermengen met Pink Floyd-achtige psychedelica en zelfs wat Amerikaanse blackmetalinvloeden aan het geheel toevoegt. Dat Inter Arma zich in een creatieve fase lijkt te bevinden, blijkt wel uit de snel verschenen opvolger. Hoewel het eind vorig jaar verschenen The Cavern officieel te boek staat als een ep, bovendien slechts bestaande uit één nummer, blijkt het in de praktijk om een kolossaal nummer van ruim drie kwartier te gaan.
Nu was deze band altijd al van de uitgesponnen composities, maar wat de heren op The Cavern voor ogen hebben, is toch wel van een geheel andere orde. De vraag is dan ook of de band erin slaagt om de luisteraar al die tijd bij de les te houden. Het antwoord is: ten dele. Er zijn genoeg momenten op The Cavern te vinden waarop Inter Arma zijn klasse etaleert, maar uiteindelijk lijkt het erop alsof de band ook iets te veel hooi op zijn vork heeft willen nemen. Daardoor klinkt The Cavern iets minder enerverend dan zijn voorganger Sky Burial, hoewel er absoluut genoeg te genieten valt.
Het eerste deel van het nummer is vooral opgebouwd rondom stuwende, Cult Of Luna-achtige postmetalritmes en zware en logge, 'sludgy' riffs, met hier en daar een zweem aan klagerige vioolmelodieën die een melancholisch tintje meegeven aan de verder prettig monotoon voortdenderende klanken. Na ruim een kwartier verandert The Cavern echter qua toon: het nummer wordt door het verrassend gelikte gitaarwerk ineens een stuk melodieuzer. Tegen de grens van twintig minuten nemen de treurige vioolklanken het voortouw en volgt een zeer fraai samenspel tussen ingetogen passages en fors erin hakkende drums en gitaren. Tegen de achtentwintig minuten volgt een mooi ingebouwd psychedelisch stuk, met een vocale bijdrage van Dorthia Cottrell, dat culmineert in een fantastische, uitgesponnen gitaarsolo.
Het zijn dit soort knipogen naar Pink Floyd die ook het vorige album Sky Burial tot zo'n sterke plaat maakten. Dit zijn ook de delen waarin Inter Arma wat meer van zichzelf laat horen en toont dat het toch echt wel meer in zijn mars heeft dan de zoveelste Neurosis- of Cult Of Luna-kloon. Tegen het einde grijpt de band terug op het openingsthema, waarmee de muzikale cirkel rond is. Helaas is dat openingsthema wel het minst spannende deel van het nummer, waardoor The Cavern een beetje doodbloedt. Uiteindelijk voelt The Cavern iets té ambitieus aan, alsof de band de noodzaak voelde om zichzelf extra te bewijzen. Het eindresultaat is sterk en overtuigend, maar over de gehele linie toch net iets minder beklijvend en spannend dan zijn voorganger Sky Burial.
Tracklist:
1. The Cavern
