De muziek van de Amerikaanse groep Inter Arma is nooit de meest toegankelijke geweest. De sound van het gezelschap uit Richmond, Virginia kenmerkt zich door loodzware gitaarpartijen, een verstikkende productie en logge buldergrunts. Muzikaal gezien valt de groep te plaatsen binnen het sludge/post-metalspectrum, waarbij ook wat invloeden uit de black en death metal doorsijpelen. Met het uitstekende Sky Burial (2013) verschijnt Inter Arma op mijn radar. De combinatie van massieve sludgeriffs en dreigende, tribalachtige drumroffels verpakt in dynamische, Neurosiaanse composities pakt uitstekend uit. Ook opvolger Paradise Gallows (2016) weet te overtuigen.

Door de jaren heen is de groep steeds abstracter en gelaagder gaan klinken, waardoor het soms lastig is om de gedetailleerde composities ten volle te waarderen. Dat blijkt tijdens de integrale presentatie van het nieuwe album New Heaven tijdens het Roadburn-festival in april van dit jaar. Hoewel de muziek hoorbaar goed in elkaar zit, is deze te veelomvattend en te geschakeerd om in één keer te blijven hangen. Tegelijkertijd is Inter Arma altijd een interessante band geweest. De hoogste tijd dus om deze plaat aan een groter aantal grondige luisterbeurten te onderwerpen.

De indruk die achterblijft na herhaaldelijke bestudering is dat Inter Arma het zichzelf wel erg moeilijk maakt. Zo hakt het heftige titelnummer er direct in. De track begint met behoorlijk beklemmend en avantgardistisch, dissonant gitaarwerk, terwijl de op de achtergrond pulserende noiseklanken van T.J. Childers en het diepe gebulder van frontman Mike Paparo een verder aura van ondoordringbaarheid aan de muziek toevoegen. Ook in Violet Seizures en Desolation’s Harp gebeurt ontzettend veel. Het zijn intense, nogal neurotische tracks, die gedragen worden door broeierige drumroffels en ronkende basgitaarpartijen.

Naast dit soort beklemmende composities, die als een soort kolossale, mythische wezens voortdurend van vorm veranderen, met riffs die in een spel van aantrekking en afstoting om elkaar heen bewegen, is er ook een andere kant van Inter Arma. Die andere, melodieuzere en melancholischere kant komt vooral in de tweede helft van het album aan de oppervlakte. Zo volgt met Endless Grey haast uit het niets een prachtig, zeer melodieus intermezzo, met fraai leadgitaarwerk dat aan klassieke heavymetalbands refereert. Hier laat Inter Arma zich ineens van zijn meest gevoelige kant horen en dat smaakt naar meer. Helaas wordt het momentum teniet gedaan door de lelijke, abrupte fade-out. Met de prachtige afsluiter Forest Service Road Blues, die meer richting dark americana neigt, komt deze kant van Inter Arma het mooist tot zijn recht.

Toch is New Heaven uiteindelijk een te gemankeerd en fragmentarisch album om echt indruk te maken. De band maakt regelmatig vreemde keuzes. Zo kent ook Gardens In The Dark weer zo’n lelijk, abrupt einde. En in The Children The Bombs Overlooked harmonieert de ritualistische, tribale percussie niet mooi met het droefgeestige gelamenteer dat hier voor zang doorgaat. De combinatie van intense, ondoordringbare composities en onlogische keuzes maakt New Heaven tot een behoorlijk uitputtende luisterervaring, ondanks de relatief beperkte speelduur van veertig minuten. Het album is bij vlagen boeiend, maar over de gehele linie te incoherent en vermoeiend om nog veel luisterbeurten te rechtvaardigen.

Tracklist:
1. New Heaven
2. Violet Seizures
3. Desolation's Harp
4. Endless Grey
5. Gardens In The Dark
6. The Children The Bombs Overlooked
7. Concrete Cliffs
8. Forest Service Road Blues