Autumnal brengt ons melancholische dark/doom metal. Denk daarbij vooral aan de dark rock van Antimatter en de doom metal van Novembre, The Foreshadowing en de beginjaren van Anathema. Het tempo ligt doorgaans laag en met name op die momenten is Autumnal het sterkst. Neem bijvoorbeeld het indrukwekkende, goed opgebouwde A Tear From A Beast. Het begint met rustig getokkel, cleane zang en langgerekte strijkmelodieën. Vervolgens wordt dit nummer een stuk krachtiger en werken de heren toe naar een mooi instrumentaal gedeelte met een fraaie solo en een fantastische climax.

Ook aan de eerste gevoelige, melancholische gitaarmelodieën van One Step…And The Rest Of Our Lives kun je merken, dat het viertal het niveau op alle fronten goed vasthoudt. De pianomelodie die geleidelijk wordt ingemixt in dit nummer is bijzonder mooi. Met name het tweede deel van The Head Of The Worm bezorgt me iedere keer weer kippenvel. Na een half uur vraag ik me af: “Waarom is deze band zo onbekend? Hier moeten beslist meerdere mensen van horen!”

Zowel de zwaarmoedige zang als de orkestrale elementen zijn de karakterisieke sfeerelementen. De donkere vocalen van Javier de Pablo, die wel wat op die van Mick Moss van Antimatter lijken, zijn doordrenkt met wanhoop. Zowel de rustige zang, het gefluister, de krachtige cleane zang als de sporadische grunts à la Aaron Stainthorpe van My Dying Bride, zitten vol met emotie. Doorgaans wordt het stemgeluid ondersteund door meeslepende cello- en vioolmelodieën. De meeslepende aard van de plaat klinkt ook door in de baspartijen, met hier en daar toepasselijke loopjes als noemenswaardig detail en dan vergeet ik bijna de fraaie tokkel- en leadpartijen van de gitarist.

Het genieten duurt helaas niet eeuwig. Bij het vierde nummer gaat het tempo omhoog. Het is net alsof er een andere band aan het werk is. De melancholische sfeer verdwijnt, de aandacht verslapt en pas halverwege wordt ik weer wakker geschud als de klassieke strijkmelodieën klinken. Waar de zang nog zo’n pluspunt was in het eerste halve uur, zo geforceerd en kreunend klinkt deze hier. Ook in Resigned To Be Lived, verder een prima nummer, en tijdens Father's Will, treedt dit euvel op. Doodzonde! Het tweede deel van de plaat valt hierdoor wat tegen. Het kabbelt maar wat voort ook al zijn er nog altijd sterke momenten te noteren. De plaat duurt gewoon te lang. De speeltijd is bijna een uur en een kwartier. Don’t Leave Me Now, een geslaagde cover van Supertramp, is een positieve uitzondering. Dit nummer blijft echt wekenlang in je hoofd spelen.

De plaat is voorzien van een sterke productie door Jens Bogren (Opeth, Katatonia en Paradise Lost). Hij poetst de plaat niet overbodig op, maar laat het melancholische gevoel de boventoon voeren. De afwisseling tussen zachte en harde passages wordt mooi geaccentueerd. Er is eens niet gekozen voor een keyboard, maar voor fraaie orkestrale elementen om de sfeer kracht bij te zetten. Een keuze die goed uitpakt, alsof de plaat echt een ziel krijgt.

Autumnal brengt ons een mooie combinatie van dark rock en doom metal met meeslepende melodieën. Hart en ziel zijn in The End Of The Third Day gestopt; een droefgeestig album met veel ruimte voor emotie, een die de droevige en donkere realiteit onder ogen doet zien. De acht nummers van gemiddeld negen minuten zijn echter net iets te veel van het goede. Het eerste half uur en de cover van Supertramp overtuigen, de rest kabbelt wat voort, ook al zijn er in elk nummer fraaie ideeën verwerkt. Fans van Novembre, My Dying Bride, Katatonia, The Foreshadowing en Antimatter moeten deze cd beslist eens gaan beluisteren.

Tracklist:
1. A Tear From A Beast
2. One Step…And The Rest Of Our Lives
3. The Head Of The Worm
4. Man´s Life Is The Wolf´s Death
5. Resigned To Be Lived
6. The Storm Remains The Same
7. Don´t Leave Me Now (Supertramp cover)
8. Father´s Will