Dat verhaal begint in 2002 met het debuutalbum In The Halls Of Awaiting. Na twee demo’s zag Candlelight Records genoeg heil in deze jonkies om ze voor vier albums vast te leggen. Met In The Halls Of Awaiting betaalde Insomnium het vertrouwen terug, want het materiaal mag dan weliswaar nog allemaal wat ruwer en minder gedistingeerd klinken dan het latere werk, de kwaliteit spat ook al aan alle kanten van dit debuut af. Vooral het voor de band zo typerende, sublieme gitaarwerk is hier al in een pril ontwikkelingsstadium te horen: de gitaristen toveren moeiteloos de ene na de andere niet te versmaden melodielijn uit hun hoge hoed.
Muzikaal gezien opereerde Insomnium ook destijds al ergens tussen Dark Tranquillity en het oude In Flames (het schitterende Black Waters had zó op een klassieker als Whoracle kunnen staan), aangevuld met een flinke scheut melancholie, vaak in de vorm van akoestisch gitaarwerk dat de nummers verfraait (Medeia is een mooi voorbeeld). Het zijn echter vooral de verrukkelijke melodielijnen die Insomnium sinds jaar en dag zo onweerstaanbaar maken. In The Halls Of Awaiting staat er vol mee. Vooral nummers als Ill-Starred Son, Dying Chant en The Bitter End zijn er vergeven mee. Vingerlikkend lekker!
In vergelijking met het latere werk van deze Finnen is de ietwat rauwe productie misschien een klein euvel voor sommigen, maar het is ook juist het onstuimige karakter dat deze plaat zijn eigen charme meegeeft. Hetzelfde geldt voor de ongepolijste grunts van Niilo Sevänen, die Insomnium iets minder uitgebalanceerd laten klinken dan op de meest recente albums. Desalniettemin is In The Halls Of Awaiting ook in al zijn prilheid een geweldig album geworden waarvan de nummers de tand des tijds perfect hebben doorstaan.
Tracklist:
1. Ill-Starred Son
2. Song Of The Storm
3. Medeia
4. Dying Chant
5. The Elder
6. Black Waters
7. Shades Of Deep Green
8. The Bitter End
9. Journey Unknown
10. In The Halls Of Awaiting
