Ah kijk! Dat is het betere werk: de nieuwe Gojira rost weer lekker. Het zal ongetwijfeld een kwestie van smaak zijn maar ik vond The Way Of All Flesh (2008) gewoon te soft. Juist het brute van From Mars To Sirius (2005) vond ik zo vet. In dat opzicht hebben ze een vergelijkbare ontwikkeling doorgemaakt als de genregenoten van Textures: de pure frustratie is omgezet in gecontroleerde, gekanaliseerde woede. Zo gek was het dan ook niet dat deze bands in 2006 samen toerden. Maar ze simpelweg op een hoop gooien, doet beide tekort.
Een andere overeenkomst is dat ze beide een vreemde eend in de bijt zijn. Dat bewijst Gojira met L'Enfant Sauvage maar weer eens. Onze landgenoten van Textures creëerden op hun laatste plaat Dualism meer ruimte en lieten een veel organischer en vloeiender geluid horen. De Fransozen zijn een ander pad in geslagen. Ze waren al niet vies van staccatoriffs en dat benadrukken ze nog maar eens op deze nieuwe plaat . Dat maakt hem dan ook compact en strak; precies wat je van Gojira verwacht. Een andere constante en erg herkenbare factor is de zang. Ze bedienen zich nog steeds van de vocale diensten van Joe Duplantier (tevens gitarist). In combinatie met die riffing maakt dit album (hoewel anders dan de vorige plaat) een typische Gojira-plaat.
27 april konden de fans dat zelf al enigszins aan horen komen toen de eerste single L'Enfant Sauvage werd gereleased; de tweede track op het album. Net als op The Way Of All Flesh wordt hier het gas wat teruggenomen, maar anders dan op die plaat is de melodische component goed uitgewerkt en blijft het loopje lekker hangen. Zelfs als het gaspedaal later in de track verder ingetrapt wordt, hoop je dat die beginriff terugkomt omdat 'ie enorm in je hoofd blijft hangen. Helaas verschijnt ie slechts heel zachtjes als outro.
Maar er zijn ook veranderingen. Gojira is zwaarder en heftiger geworden. Het beukt meer, zonder dat er per se dat wedstrijdje 'wie het snelst kan spelen' gespeeld wordt. Een track die barstensvol zit met strakke riffs zoals het begin van The Heaviest Matter Of The Universe hoef je dan ook niet meer van ze te verwachten, maar de dubbele bass rolt met regelmaat zo bruut door de rest heen dat de nummers ondanks hun lage tempo toch erg heavy klinken.
Als minder enthousiaste beluisteraar van The Way Of All Flesh moet ik tracks als The Wild Healer maar even uitzitten want die worden, gelukkig, goedgemaakt door bijvoorbeeld Planned Obsolescence die aan het begin en het eind wel het meest in de buurt komt van From Mars To Sirius. Ook Pain Is A Master rost ouderwets lekker hard door.
En zo hebben de Fransozen dus weer een erg divers album in elkaar gezet waar menig draairondje in de cd-speler voor nodig zal zijn. Niet per se vanwege de technische complexiteit. Daar hebben de heren wat minder de nadruk op gelegd. Maar meer om het geheel te bevatten. Maar dat is zeker de moeite waard.
Tracklist:
1. Explosia
2. L'Enfant Sauvage
3. The Axe
4. Liquid Fire
5. The Wild Healer
6. Planned Obsolescence
7. Mouth Of Kala
8. The Gift Of Guilt
9. Pain Is A Master
10. Born In Winter
11. The Fall
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
