Waar Queensrÿche het grote publiek opzocht met een paar trendy albums, daar is Fates Warning na het vertrek van Arch altijd vooruitstrevend gebleven. Toch hunkerde vooral de oude garde nog naar eindelijk die nieuwe plaat waarop Arch weer kon uitblinken met zijn onorthodoxe 'dansende' zanglijnen. Het prachtige doch veel te korte A Twist Of Fate dat onder de naam van de zanger werd uitgebracht (met medewerking van Matheos en drummer Mike Portnoy) smaakte al naar meer, maar ondanks dat duurde het toch acht jaar voordat de heren elkaar weer vonden. En niet alleen die mannen, maar ook gitarist Frank Aresti en bassist Joey Vera schoven aan om aan de tekentafel de blauwdruk te creëren voor Sympathetic Resonance. In eerste instantie bedoeld als nieuwe Fates Warning schijf, maar vanwege andere verplichtingen van Ray Alder uiteindelijk onder de naam Arch / Matheos uitgebracht.
Wat we hier hebben, is dus in feite Fates Warning in de oude line-up, al speelde superdrummer Mark Zonder (of zijn voorganger Steve Zimmerman) niet mee. Deze plaats werd ingenomen door de al niet mindere topper Bobby Jarzombek (onder andere Juggernaut en Halford), een wereldse trommelaar die de songs van evenveel souplesse en speelsheid voorziet. Ik kan er eigenlijk kort over zijn. Disconnected en FWX waren ijzersterke platen, maar het spelplezier en de weergaloze componeerkwaliteiten spatten in veelvoud van dit plaatwerk af.
De aanwezigheid van Arch heeft de mannen een goedbedoelde schop onder de kont geven, want de muziek klinkt ook steviger, technischer en complexer. En daarboven zweeft John Arch, als de ouderwetse sirene. De man heeft op geen enkele manier aan kracht ingeboet en zingt nog net zo vloeiend als vroeger. Goed, de muziek is niet echt vergelijkbaar met de oude platen, maar de mate van complexiteit en de drukke gitaarstukken doen heel stiekem nog wel denken aan Awaken The Guardian, al heeft dat natuurlijk vooral met de aanwezigheid van Arch te maken.
Songs als Neurotically Wired en Stained Glass Sky, ze klinken allemaal even gevarieerd en bijzonder. Met alle respect voor Dream Theater en de poppy knieval van Queensrÿche, maar dit is naast technisch uitdagend ook écht vooruitstrevend. Harde riffs gaan hand in hand met de vloeiende uithalen en meermaals wordt gas teruggenomen om een melancholieke sfeer te scheppen met schitterende melodieën die ondersteund worden door razendknappe en subtiel toegepaste percussie. Jarzombek leeft zich regelmatig flink uit, maar doet dat altijd in dienst van het nummer. De riffs, gitaarpartijen, zanglijnen, songstructuren, het is allemaal van zo'n verdomd hoog niveau dat het wel even duurt voordat je alles kunt bevatten. Let wel, dit is geen easy listening muziek met makkelijk in het gehoor liggende refreintjes. Ik durf best te beweren dat dit één van de lastigste platen van deze muzikanten is. Geen moment is eendimensionaal en overal duiken details op. De songs hebben zoveel diepte, dat zelfs de meest simpele ritmes apart en uitgekiend klinken.
Natuurlijk, de zang van John Arch zal ook nu niet ieders ding zijn en voor nieuwbakken fans is het allemaal even wennen, maar het vuur en de passie die werkelijk elke seconde van deze schijf afspetteren, dat hoor je nog maar zelden. Een wereldplaat van wereldmuzikanten, meer kan ik er niet van maken. Meer vált er ook niet van te maken. Geen goedkope terugkeer om oude tijden te laten herleven, maar veel meer dan dat. Superlatieven schieten gelukkig soms nog tekort, zoals nu.
Tracklist:
1. Neurotically Wired
2. Midnight Serenade
3. Stained Glass Sky
4. On The Fence
5. Any Given Day (Stranger Like Me)
6. Incense And Myrrh
