Liefhebbers van progressieve metal hoeven deze maand zeker niet te klagen met releases van Dream Theater, Redemption en een stevigere band als Textures. Leuk en aardig, maar de hernieuwde samenwerking tussen gitarist Jim Matheos en sirene John Arch verdient wat mij betreft de meeste aandacht. Legde Fates Warning samen met Queensrÿche immers niet de basis voor het gehele progressieve (power) metalgenre met waanzinnige albums als The Spectre Within en Awaken The Guardian? De combinatie van sprankelend melodieus heavy metalgeweld en progressieve rock was voor die tijd ongekend.

Waar Queensrÿche het grote publiek opzocht met een paar trendy albums, daar is Fates Warning na het vertrek van Arch altijd vooruitstrevend gebleven. Toch hunkerde vooral de oude garde nog naar eindelijk die nieuwe plaat waarop Arch weer kon uitblinken met zijn onorthodoxe 'dansende' zanglijnen. Het prachtige doch veel te korte A Twist Of Fate dat onder de naam van de zanger werd uitgebracht (met medewerking van Matheos en drummer Mike Portnoy) smaakte al naar meer, maar ondanks dat duurde het toch acht jaar voordat de heren elkaar weer vonden. En niet alleen die mannen, maar ook gitarist Frank Aresti en bassist Joey Vera schoven aan om aan de tekentafel de blauwdruk te creëren voor Sympathetic Resonance. In eerste instantie bedoeld als nieuwe Fates Warning schijf, maar vanwege andere verplichtingen van Ray Alder uiteindelijk onder de naam Arch / Matheos uitgebracht.

Wat we hier hebben, is dus in feite Fates Warning in de oude line-up, al speelde superdrummer Mark Zonder (of zijn voorganger Steve Zimmerman) niet mee. Deze plaats werd ingenomen door de al niet mindere topper Bobby Jarzombek (onder andere Juggernaut en Halford), een wereldse trommelaar die de songs van evenveel souplesse en speelsheid voorziet. Ik kan er eigenlijk kort over zijn. Disconnected en FWX waren ijzersterke platen, maar het spelplezier en de weergaloze componeerkwaliteiten spatten in veelvoud van dit plaatwerk af.

De aanwezigheid van Arch heeft de mannen een goedbedoelde schop onder de kont geven, want de muziek klinkt ook steviger, technischer en complexer. En daarboven zweeft John Arch, als de ouderwetse sirene. De man heeft op geen enkele manier aan kracht ingeboet en zingt nog net zo vloeiend als vroeger. Goed, de muziek is niet echt vergelijkbaar met de oude platen, maar de mate van complexiteit en de drukke gitaarstukken doen heel stiekem nog wel denken aan Awaken The Guardian, al heeft dat natuurlijk vooral met de aanwezigheid van Arch te maken.

Songs als Neurotically Wired en Stained Glass Sky, ze klinken allemaal even gevarieerd en bijzonder. Met alle respect voor Dream Theater en de poppy knieval van Queensrÿche, maar dit is naast technisch uitdagend ook écht vooruitstrevend. Harde riffs gaan hand in hand met de vloeiende uithalen en meermaals wordt gas teruggenomen om een melancholieke sfeer te scheppen met schitterende melodieën die ondersteund worden door razendknappe en subtiel toegepaste percussie. Jarzombek leeft zich regelmatig flink uit, maar doet dat altijd in dienst van het nummer. De riffs, gitaarpartijen, zanglijnen, songstructuren, het is allemaal van zo'n verdomd hoog niveau dat het wel even duurt voordat je alles kunt bevatten. Let wel, dit is geen easy listening muziek met makkelijk in het gehoor liggende refreintjes. Ik durf best te beweren dat dit één van de lastigste platen van deze muzikanten is. Geen moment is eendimensionaal en overal duiken details op. De songs hebben zoveel diepte, dat zelfs de meest simpele ritmes apart en uitgekiend klinken.

Natuurlijk, de zang van John Arch zal ook nu niet ieders ding zijn en voor nieuwbakken fans is het allemaal even wennen, maar het vuur en de passie die werkelijk elke seconde van deze schijf afspetteren, dat hoor je nog maar zelden. Een wereldplaat van wereldmuzikanten, meer kan ik er niet van maken. Meer vált er ook niet van te maken. Geen goedkope terugkeer om oude tijden te laten herleven, maar veel meer dan dat. Superlatieven schieten gelukkig soms nog tekort, zoals nu.

Tracklist:
1. Neurotically Wired
2. Midnight Serenade
3. Stained Glass Sky
4. On The Fence
5. Any Given Day (Stranger Like Me)
6. Incense And Myrrh

Score: 98 / 100

Reviewer: Jeroen
Toegevoegd: 7 september 2011

[ Terug naar de Album Reviews ]

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Jeffrey op 07-09-2011 om 15:08u
Score: 90 / 100

Yah! De score is op basis van het nummer uit het topic. Helaas voor mijn gevoel een iets te dichtgeplamuurde productie maar met Arch op zang kan het niet meer stuk!

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Metal Meepy op 07-09-2011 om 16:09u

Daar waar ik hier om de hoek twijfelde aan het progressieve karakter van de nieuwe Dream Theater, hebben we hier volgens mij _wel_ de grootste (en beste) progressieve metal-vis van dit jaar te pakken. Hoera! Nog geen score, want nog niet de gehele CD te pakken, maar ik geloof op basis van hetgeen ik heb gehoord niet dat Redemption hier nog zomaar overheen gaat.

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van VADERNL op 08-09-2011 om 09:53u
Score: 70 / 100

Prog metal in de klassieke vorm...wat traag en wat teveel "gepiel" met zanglijnen die soms wat krampachtig overkomen. Het is een leuk album.
Niet meer en niet minder.

Er zijn tegenwoordig zoveel modernere bands die leuker en meer
gevarieerde muziek uitbrengen.
( nee..niet DT...die echt matige zanger )

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Een Metalfan op 08-09-2011 om 10:59u

vet album

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Metal Meepy op 08-09-2011 om 21:04u

@VADERNL: Noem er eens een paar; ik laat me heel graag verleiden.

Voor mij zijn Beyond Creation (The Aura), BTBAM (The Parallax EP), Petrychor (Effigies and Epitaphs), en Irisblind (Archaeopteryx) voorlopig de leukste en meest gevarieerde van dit jaar. Allemaal progressief, maar zeker niet in de 'klassieke' vorm, zoals deze van Arch/Matheos.

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Lhaticore op 10-09-2011 om 23:33u
Score: 9 / 100

Ja nu OSI en redemption nog en het jaar kan niet meer stuk :)

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Professor Psi op 13-09-2011 om 13:09u
Score: 96 / 100

Een klassieker - nu al! Hier kunnen we weer een paar jaar mee voort.

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van pos op 13-09-2011 om 22:22u
Score: 92 / 100

Geweldige klassieke metalplaat zoals ze veels te weinig worden gemaakt. Je moet het ook maar kunnen. Geweldige zang en songs.

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van René op 14-09-2011 om 19:53u
Score: 9 / 100

de sensatie van 2011!!!

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Frank op 14-09-2011 om 22:11u
Score: 98 / 100

En hoppa... nog maar een keertje op de repeat-knop. Dit is fantastisch!

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Jan op 18-09-2011 om 10:04u
Score: 90 / 100

Erg goede cd. Muzikaal behoorlijk hoogstaand. De zang had van mij wat gevarieerder mogen zijn in toonhoogte, al is het wel een heel bijzonder stemgeluid.

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Metal Meepy op 18-09-2011 om 21:45u
Score: 98 / 100

Ik kan ook niet anders dan de reviewer volgen in zijn score. Dit is wat mij betreft buitencategorie! Hoe 'klassiek progressief' toch ontzettend modern kan zijn. Echt geweldig.

Dat gaat hard dit jaar: ik heb nu al 7 platen met een 90+ score. Maar deze van Arch / Matheos strijdt stevig om de eerste plaats in mijn jaarlijst (samen met Beyond Creation). Helaas vind ik de nieuwste albums van Redemption en Dream Theater hierbij wel heel ver achterblijven.

Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Reactie van Willem op 03-10-2011 om 19:24u
Score: 97 / 100

Had verwacht dat deze cd in het verlengde zou liggen van de geweldige soloplaat van John Arch. Zodoende was het heel erg wennen, zeker betreft de productie, toen ik Sympathetic Resonance voor het eerst beluisterde. Inmiddels goed de tijd ervoor genomen... man, wat is deze plaat verdomde goed zeg!!! Sinds mn tiener jaren niet meer een plaat echt zo grijsgedraaid! :)