Nou, die nieuwsgierigheid werd beloond, maar pfoe, geen makkelijke kost voor de algemene metalfanaat. Niet briljant geproduceerde black metal is nou niet bepaald waar de meeste mensen op zitten te wachten. Bovendien moeten ze die 'zanger' ook maar eens vertellen dat ie beter zijn stembanden voor andere doeleinden kan gebruiken dan dit amateuristische gejengel dat het midden houdt tussen het geklaag van een overbejaarde bewoner van een geriatrische instelling en een mislukte puberale deathsqueal.
Ook qua compositie en productie is het niet jofel, zo lijkt het. "Maar dat hoort juist", hoor ik de verstokte cassettebandjesstofzuigerblekkie roepen. Hoewel er natuurlijk in bepaalde subgenres van de black metal een flink aantal bands is dat juist aan monotonie zijn kracht onleent, is het hier het absolute gebrek aan variatie dat het verpest. Tot ik ineens verrast wordt door nummertje drie In Erigierter Abgründigkeit. Het lijkt wel alsof de heren daar ineens zelf ook beseffen dat er meer van te maken is. De productie blijft gruizig, maar dit is nog wel leuk om aan te horen. Ook het daarop volgende Non-Narkotikum, dat een paar minutenlang simpelweg overschakelt op ambient met wat vreemde gitaargeluiden. Dit is zowaar interessant. Alleen past het totaal niet bij de rest.
Helaas bestaat het navolgende nummer weer grotendeels uit die niet al te briljante black metal. Toch begint langzamerhand het kwartje hier wel te vallen. Dit is wellicht ook meer iets om live mee te maken. Maar het is wel een enorme zit zeg, zo'n plaat. Ruim een uur lang geconcentreerd luisteren naar obscure black metal mag dan een verademing zijn tussen al die core-troep die met regelmaat op mijn deurmat valt. Je moet er wel de tijd voor hebben.
En dan is er nog die tweede schijf. Geheel tegen de lijn der verwachting in, concentreert de tweede helft van Psychohygiene zich veel meer op die ambientgeluiden. Aangevuld met noisy pompende gitaargeluiden, repeterende smerige synthesizers en vervormde stemmen klinkt deze schijf duister, horroresk en gestoord. Maar dan op een filmische manier. Het is meer een exercitie in geluidsexperimenten zoals we dat eigenlijk alleen in de ambient/post black tegenkomen. Hoewel beide cd's van Psychohygiene vernietigend slecht zijn voor je psychische hygiene, is dit deel in niets te vergelijken met die eerste schijf. Misschien hooguit qua grimmige sfeer. En ik hou d'r van.
Ik hou van dat depressieve sfeertje. Antipodensystem II, zoals dit tweede deel genoemd wordt, is in dat opzicht overduidelijk, net als deel I, niet bedoeld om vrolijk van te worden. Behalve dan qua compositie. Tot groot genoegen van ondergetekende. En ook de productie (voorzover je die met ambient al kan verkloten) is dik in orde. Deze plaat mag dan niet weggelegd zijn voor de gemiddelde metalfan, voor de mensen met een geluidsfetish die niet wegdeinzen voor gefragmenteerde experimentele geluidsgolven, is dit een absolute aanrader. Natuurlijk is niet de hele schijf even boeiend en natuurlijk wordt de spijker hier en daar wel eens misgeslagen, maar hé, daarom is het ook een experiment!
Wie deze lange review tot aan hier heeft weten vol te houden heeft waarschijnlijk al lang voor zichzelf besloten of deze bizarre release interessant genoeg is om eens te proberen. Als advies aan de schepsels achter Vom Fetisch Der Unbeirrtheit zelf, zou ik willen meegeven zich voortaan wat verder van de black metal verwijderd te houden als op Antipodensystem I en zich meer te concentreren op de geluidsexperimenten van deel II.
Tracklist:
Antipodensystem I:
1. Filterlose Trunkenheit
2. Anschließendes Verstummen
3. In Erigierter Abgründigkeit
4. Non-Narkotikum
5. Infantile Sinnesfrüchte
6. Zerrissenes Stück Hirn-Masse
7. Geistesinfarkt
Antipodensystem II:
1. Annäherung: Wechselwirkung - Bipolar
2. Schändungszyklus
3. Infantilismus II
4. Psychogramm
5. Ein Toter Wurf
6. Epitaph
7. Imperativ: Kategorische Zerstörung, XIIIx Losgelöst
8. Du Magst Solche Szenen
9. Die Kybernetikfunktion Der Psychohygiene
