Fans van In Sorte Diaboli moeten ongetwijfeld even wennen aan deze jongste telg in de discografie van Dimmu Borgir. Het nieuwe album lijkt er namelijk in de verste verte niet op. Goed, men behield de open productie, maar voor de rest vaart de band verder op de orkestrale koers die op Death Cult Armageddon werd ingezet. Was de combinatie van orkest en band op die plaat nog wat onwennig en te volgepropt; nu hebben de heren de zaken veel beter voor elkaar. Hoewel de complexe nummers enige tijd vergen om in te komen, is Abrahadabra simpelweg de beste plaat sinds Enthrone Darkness Triumphant. Ondanks de toevoeging van het 100-koppige orkest (!) en koorpartijen, heeft de band nu wel in de gaten hoe de nummers overzichtelijk te houden. Dat is deels te danken aan de heldere (en niet te luidruchtige) sound, maar ook aan de intensieve samenwerking met componist Gaute Storaas. De heftige stukken en orkestrale arrangementen vormen hierdoor meer dan ooit één geheel en vloeien naadloos in elkaar over.
Alles aan deze nieuwe plaat is groots. De orkestrale partijen klinken fantastisch en ook de band stijgt af en toe tot grote hoogten. Zo is het gitaarwerk van een bijzonder hoog niveau, vooral waar het op licks en leads aankomt. Qua riffs doet de band nergens echt ingewikkeld, maar Galder en Silenoz spelen vooral in dienst van het nummer, zodat de composities na verloop van tijd voldoende herkenningspunten tentoon spreiden. Dankzij het bijzonder effectieve drumwerk van Daray vermijdt de groep op een knappe manier chaos en overdreven drukte, waardoor de muziek ondanks de talloze details en complexe passages behoorlijk toegankelijk blijft. Songs als Dimmu Borgir en het geweldig pakkende Renewal blijven op die manier ook na vele luisterbeurten interessant.
Eigenlijk is er weinig negatiefs over dit werkstuk te melden. Misschien dat het hier en daar wat agressiever had gekund, maar aan de andere kant slaat de balans ook niet door naar overmatige bombast. Dimmu Borgir lijkt eindelijk een comfortabele balans te hebben gevonden en dat is prijzenswaardig. Slechte songs staan er niet op en het is een verademing om de afgeknepen zang van Vortex niet meer te hoeven horen. De ietwat vervormde vocalen van Snowy Shaw doen het in dat opzicht toch een stuk beter, hoewel ook hij geen echt memorabele momenten aanlevert. Agnete Maria Forfang Kjølsrud van Animal Alpha doet dat echter wel. Haar geschifte en schizofrene zang in Gateways werkt perfect samen met het toch al uitstekende zangwerk van Shagrath.
Hoewel de meningen ook nu weer uiteen zullen lopen, ben ik persoonlijk erg tevreden over deze schijf. Nergens kakt de plaat in en er staan genoeg extraatjes en interessante passages op, om luisteraars voor een lange tijd zoet te houden. Het Noorse gezelschap heeft zichzelf weten te behoeden voor bombastische kitscherigheid en overtuigt niet alleen met de orkestrale opsmuk, maar ook met de uitgekiende basis van de nummers. De belachelijke verkleedpartijen (zeehondenbont?), het vrij matige artwork en het nogal geforceerde gedweep met Aleister Crowley vergeven we ze voor het gemak maar even. Muzikaal gezien klinkt de band frisser, geïnspireerder en spannender dan ooit en daar gaat het om.
Tracklist
1. Xibir
2. Born Treacherous
3. Gateways
4. Chess With The Abyss
5. Dimmu Borgir
6. Ritualist
7. The Demiurge Molecule
8. A Jewel Traced Through Coal
9. Renewal
10. Endings And Continuations
