The Days Of Grays is alweer het zesde studioalbum van Sonata Arctica en de opvolger van het in 2007 verschenen Unia. Op dat album liet Sonata Arctica een nieuw geluid horen. De band had de super snelle power metal achter zich gelaten en liet zich van een meer progressieve kant horen. Deze radicale verandering viel zeker niet bij iedereen in goede aarde. Het heeft mij persoonlijk ook een groot aantal luisterbeurten gekost, maar uiteindelijk ben ik het een van de betere albums van Sonata Arctica gaan vinden. Ik was dan ook erg benieuwd welke richting de band op zou gaan met The Days of Grays.

Mensen die hopen dat Sonata Arctica op The Days Of Grays snelle power metal laat horen moet ik teleurstellen. Op de The Days Of Grays borduurt Sonata Arctica duidelijk voort op de stijl van Unia. Na een instrumentale versie van Everything Fades To Gray, dat een rustige piano intro vormt, is met het nummer Deathaura meteen duidelijk dat de band zich wederom van een progressieve kant laat horen en experimenten niet uit de weg gaat. Het nummer verrast onder andere door de pompeuze opening met orchestrale klanken die we meer gewend zijn van een band als Nightwish en het gebruik van vrouwelijke vocalen. Dit bijna acht minuten durende nummer is redelijk complex en heeft een aantal luisterbeurten nodig om volledig tot zijn recht te komen. In dat opzicht is Deathaura niet representatief voor de rest van het album. Zeker in vergelijking met Unia klinkt The Days Of Grays eenvoudiger en toegankelijker. Een uitzondering vormt wellicht het nummer Zeroes dat mede door het gebruik van vervormde vocalen redelijk experimenteel klinkt. Persoonlijk vind ik dit een van de mindere nummers op het album.

Hoewel The Days Of Grays duidelijk voortborduurt op het progressieve Unia weet Sonata Arctica toch een brug te slaan naar het oudere werk. The Last Amazing Grays en met name het 'ouderwets' snelle Flag In The Ground, dat ook de eerste singel is, refereren duidelijk aan de pre-Unia stijl van de band en doen mij denken aan Reckoning Night. Ik verwacht dat deze nummers het live goed zullen gaan doen. Op The Days Of Grays is een glansrol weggelegd voor Tony Kakko die wederom bewijst een geweldige zanger te zijn. Hij weet de nummers met veel gevoel te vertolken wat de veelal melangolische sfeer ten goede komt. Luister maar eens naar Juliet en The Dead Skin, dat ook door het drumwerk opvalt en wat mij betreft een van de betere nummers op het album is. Verrassend is ook de gastbijdrage van Johanna Kurkela die meezingt op het eerder genoemde Deathaura en No Dream Can Heal A Broken Heart. Ze heeft een mooie stem en haar zang draagt zeker bij aan de sfeer van de nummers. Wat mij betreft een geslaagd experiment. Overigens is The Days Of Grays het eerste studio album met gitarist Elias Viljanen, die op onder andere de ballad Breathing een mooie guitaarsolo laat horen. Het album wordt afgesloten met de volledige versie van Everything Fades To Gray dat de melangolieke sfeer die het hele album uitademt nog eens benadrukt.

Sonata Arctica slaagt er met The Days Of Grays wederom in om een geweldige plaat af te leveren die in vergelijking met Unia eenvoudiger en toegankelijker klinkt doordat de band de progessieve elementen beter weet te doseren en ook af en toe aan ouder werk refereert.

The Days Of Grays is ook uitgegeven in een digipak-editie met een bonustrack In The Dark en een bonus cd. Op deze bonus cd staat de orchestrale versie van een aantal nummers van het album. Hierop zijn alleen Tony Kakko en Johanna Kurkela te horen met orkest. Persoonlijk vind ik het best aardig om de nummers in deze uitvoering te horen, maar het zal geen verrassing zijn als ik zeg dat deze versies het niet bij de originele versies halen.

Tracklist:
1. Everything Fades To Gray (instrumental)
2. Deathaura
3. The Last Amazing Grays
4. Flag In The Ground
5. Breathing
6. Zeroes
7. The Dead Skin
8. Juliet
9. No Dream Can Heal A Broken Heart
10. Af If The World Wasn't Ending
11. The Truth is Out There
12. Everything Fades To Gray (full version)