Dit album heeft eigenlijk dezelfde 'fighting spirit' als de eerste cd's Too Fast For Love en Shout At The Devil, waarschijnlijk omdat menigeen niet meer verwachtte dat er nog leven zat in de band. Alsof Mötley Crüe mij persoonlijk iets wilde bewijzen. "Fuck you, René! We can still kick your ass with our sweet ass rock musicl!!!" De muziek is nog altijd catchy gehouden met melodieën die blijven hangen en refreinen die in je hoofd blijven zitten, maar het rebelse is helemaal terug van weg geweest. Daarvan is de titeltrack Saints Of Los Angeles het beste voorbeeld van.
Face Down In The Dirt, Chicks=Trouble en White Trash Circus zijn heerlijk groovende stampers geworden, terwijl de supersnelle nummers Welcome To The Machine en Goin' Out Swingin' laten horen dat er nog echt wel pit in de band zit. Dat laatste nummer is trouwens nog snel even geschreven en opgenomen terwijl de cd al op het punt van uitbrengen stond. Dat bewijst voor mij toch wel de gedrevenheid van de band. De kers op de taart is dat er geen ballads staan op de cd! Ok, misschien dat The Animal In Me daarvoor door kan gaan, maar ik vind het er toch te heavy voor.
Nou, dus, ik denk dat wel duidelijk is dat ik vind dat Mötley Crüe weer bestaansrecht heeft. Het succes van de reünie-tournee en van de autobiografie The Dirt (waar deze cd losjes op gebaseerd is) heeft het vuur blijkbaar weer doen branden bij de band. Hoe het in de toekomst zal verlopen, zal wel niet te voorspellen zijn. Daarvoor is de carrière van de band te onstabiel gebleken. Maar het zou mooi zijn als ze nog meer cd's in hun mars hebben als The Saints Of Los Angeles.
Tracklist:
1. L.A.M.F.
2. Face Down In The Dirt
3. What's It Gonna Take
4. Down At The Whisky
5. Saints Of Los Angeles (Gang Vocal)
6. Mutherf*cker Of The Year
7. The Animal In Me
8. Welcome To The Machine
9. Just Another Psycho
10. Chicks = Trouble
11. This Ain't A Love Song
12. White Trash Circus
13. Goin' Out Swingin'
