Metal church, the only, don't you know the time is right
Metal church will find you, comes from very far
Metal church behind you, knows just who you are
Deze regels zijn bij iedere zichzelf respecterende metalliefhebber ongetwijfeld bekend. Het zijn de zinnen uit het refrein van Metal Church, misschien wel het meest duistere, epische en spannende metal nummer dat de jaren tachtig heeft voortgebracht. De ijzige intro waarin koude winden over een verlaten vlakte lijken te waaien, om alleen maar te worden onderbroken door dat eenzame vervallen kerkgebouw. Een kerk waarin eens niet de leer van de Heer wordt verkondigd. De drumroffels komen vanuit de verte mee met de winden en zetten vervolgens in, ondersteunt door sobere akkoorden. Een duivelse lach klinkt vanuit de krochten onder de kerk en daar gaat men van start. Met één van de beste en meest duistere riffs allertijden valt de band in en niet veel later splijt de aarde uiteen dankzij de snerpende stem van wijlen David Wayne. Met oog op de teksten, met recht een onheilsprofeet.
Het bloed stolt me nog steeds in de aderen als ik dit legendarische album beluister. Elke riff, roffel en solo heeft een geheel eigen functie in het geheel. Is het niet de daverende opener Beyond The Black, dan is het wel het fabelachtige speed metal meesterwerk Hitman. Ik ken maar weinig platen uit de metalgeschiedenis waarop zoveel kwaliteit samen komt. En dat toch zonder dat de productie werkelijk om over naar huis te schrijven is. De muziek is zelfs niet vrij van enige fouten. Dat maakt echter allemaal geen reet uit, want waar treffen we vandaag nog een dergelijke puurheid aan. Bands van vandaag kiezen (misschien logisch) voor de productionele klap in het gezicht. Daverende producties slurpen elke nuance op en elke cd die de luisteraar niet volkomen murw gebeukt achter laat wordt beschouwd als mislukt. Bloed, zweet en tranen zijn niet meer van deze tijd, dankzij alle digitale mix technieken. In de modernere stromingen lijkt de muziek soms zelfs een ondergeschikte rol te spelen. Riffs als die op dit debuut van Metal Church staan treffen we dan ook nauwelijks meer aan.
Waar blijft de tijd dat men slechts met enkele treurige gitaartonen en een melancholische stem de luisteraar vast kon grijpen om hem of haar vervolgens niet meer los te laten tot de laatste tonen wegsterven. Gods Of Wrath doet dat zelfs 23 jaar na dato nog steeds met de luisteraar. Geen stapels synthesizers, raps of gedubbelde koorpartijen, maar de pure rauwe essentie van metal. Die essentie is hier zo onmenselijk goed vastgelegd, dat ik me afvraag of het heden ten dage nog beter kan.
Dit album kent eigenlijk geen minpunten, of het moet de ietwat misplaatste speed metal versie van Highway Star (Deep Purple) zijn, maar zelfs daar valt eigenlijk weinig op aan te merken.
Wat ik verder kan zeggen over deze klassieker is dat ik geloof. Ik ben gelovig en breng wekelijks mijn bezoek aan de Metalen kerk. Als religie zoveel zekerheid en verzadiging kon meebrengen als Metal Church, dan had ik waarschijnlijk naast Jezus aan het kruis gehangen. Tot die tijd houd ik het wel bij dit meesterwerk, uit de tijd dat metal nog geheimzinnig was en werd verafschuwd door de massa. De tijd dat emotie hand in hand ging met rauwheid en duisternis.
Doet u dat niets, dan rest mij slechts de taak om de volgende boodschap uit dit 'evangelie' van de Metalen Kerk aan u over te brengen:
Scream! Scream for your life!
Tracklist
1. Beyond The Black
2. Metal Church
3. Merciless Onslaught
4. Gods Of Wrath
5. Hitman
6. In The Blood
7. (My Favorite) Nightmare
8. Battalions
9. Highway Star (Deep Purple cover)
