De vorige vier Astral Doors releases beloonde ik op dit e-zine met positieve tot zeer positieve recensies. Maar tot mijn eigen verbazing raakt hun nieuwste openbaring mij niet echt. Deze Zweedse band mixt hardrock (oude Dio elpees stijl) met heavy metal en een vleugje power metal en dat klinkt altijd krachtig en aangenaam. Dat is onveranderd gebleven, maar toch doet deze nieuwe plaat mij vrij weinig.
Neutraal beschouwd, moet ik zelf toegeven dat de productie een stuk dynamischer is, dat topzanger Nils Patrik Johansson er zeker niet slechter op is geworden, de sound bij vlagen wat anders is dan op de voorgangers en dat de muzikanten zich verder ontwikkeld hebben. Maar te vaak komen zinnen in mij op als ‘ah dat refrein kende ik toch al?’, ‘waarom gebruiken ze die riff nu alweer?’ en ‘pfff, wat is dit een saaie passage’. Dit album is objectief minstens even sterk als de voorgangers, maar in de nog maar vijf jaar (!) dat ze bestaan hebben deze Zweden ons gewoon een beetje een overkill bezorgd. En komen ze me zelfs even totaal de strot uit.
Misschien geldt mijn gevoel absoluut niet voor andere Astral Doors-fans, ik ben uiterst benieuwd naar uw reacties, maar van mij mag de band nu wel eens langer als tien maanden wachten voor ze met een nieuwe plaat komen aanzetten. New Revelation is echter wel een degelijk werkje en als je de andere releases niet kent, is dit zelfs een aanrader.
Tracklist:
1. New Revelation
2. Freedom War
3. Pentecostal Bound
4. Bastard Son
5. Waiting For The Master
6. Planet Earth
7. Quisling
8. Cold War Survivor
9. The Gates Of Light
10. Shores Of Solitude
11. Mercenary Man
.jpg){kind=small}
