Toch nemen we even afstand van de planken en verplaatsen we ons tussen vier muren die minder ruimte bieden, daar Suffocation dit jaar weer een studioalbum aan het cv kan toevoegen. Simpelweg (doch terecht) Suffocation getiteld, ontpopt deze schijf zich als degene met de meeste nummers tot dusver. Tot Suffocation kwam Suffocation niet verder dan 9 verse tracks, deze keer mogen we er elf in ontvangst nemen (oké, oké, tien en een intro). Maar daar staat ook wat tegenover, deze keer.
Want na de eerste luisterbeurt zullen de meesten van u met de blote kont in een koude plas belanden, want dit is niet de Suffocation die u en ik jarenlang op handen hebben gedragen. Dit is redelijk nieuw allemaal, en het kost zeker enkele draaibeurten voor de feiten behapbaar worden.
Dat het lompe basgeluid van Pierced From Within niet is doorgezet, heeftSouls To Deny reeds kunnen tonen. Dat is op Suffocation niet veel anders (hoewel dit album geluidstechnisch steviger is), dus daar raken u noch ik van onderkoeld. Het is hooguit jammer, maar wel te verwachten, want een album als Pierced From Within maakt een band doorgaans maar één keer. Maar wat direct aan Suffocation opvalt is dat het totaalgeluid een aardige transformatie heeft ondergaan. De vliegensvlugge solo`s zijn schaars. Er zit nog wel wát melodie in de nummers, maar deze is anders van aard dan voorheen. Veel scherper, hoger en minder gevariëerd. Het geluid is gelukkig wel erg solide, maar alles klinkt of rauwer, of doffer dan op de voorgaande platen. Het brute doch defenitierijke geluid heeft plaatsgemaakt voor uitersten. Distortion enerzijds en anderzijds worden klanken benauwend, zeer verstikkend. Dus albumtitel en bandnaam liegen er geenszins om. Wat dat betreft is er geen puzzelstuk meer zoek.
Ja, het is best wennen. Ook omdat de band naar mijn mening niet met de sterkste nummers van Suffocation opent. Die komen later. Al met al is het een kwestie van het afstappen van de bekende weg en een nieuw pad door het hoge gras zien te stampen. Na enkele (harde!) luisterbeurten nestelt Suffocation zich uiteindelijk in uw oorschelp als een katje dat zich tevreden knorrend in een krulletje in uw knieholtes nestelt. Suffocation is een prima plaat. Met de nodige hoogstandjes, want ik durf mijn hoofd er op te verwedden dat Bind Torture Kill een geweldige meebruller wordt als Suffocation weer eens op de planken staat en uw bureaustoel bij het horen van The End Of Ends spontaan over uw blote tenen begint te walsen, met u nog in de zitting. Fijne band, dat Suffocation. Nu pas ik morgen weer niet in de muiltjes.
Al met al mag Suffocation er wederom wezen. Geen regelrechte kraker, maar wel een verdomd goed album.
En wel verdomme, mijn grote teen en de nagel hebben reeds de kleuren van de hoes gekregen.
Tracklist:
1. Oblivion
2. Abomination Reborn
3. Redemption
4. Bind Torture Kill
5. Misconceived
6. Translucent Patterns Of Delirium
7. Creed Of The Infidel
8. Regret
9. Entrails Of You
10. The End Of Ends
11. Prelude To Repulsion
