"Inderdaad, het gras werd ons volledig voor de voeten weggemaaid door Dimmu Borgir klonen en dergelijke andere onverlaten."
"Tja, veel geld zullen we er nooit mee verdienen, maar wat dacht je ervan als we nou ook zo'n recept zouden gaan hanteren. Wellicht kunnen we dan eens een tour doen met Mystic Circle of iets dergelijks. Moeder wil ons vast de corpse paint wel aanbrengen"
"Prima plan, laat mij de keyboards van zolder halen en zorg jij er voor dat onze sound zo gepolijst gaat klinken dat zelfs rockfans ons een glimlach gunnen."
Een glimlach is zacht uitgedrukt. Een gulle lach kunnen de mannen vergeten. Een hatelijke grijns is teveel gevraagd en het toelachen klinkt als een goede grap. De enige optie bij deze Noren blijft namelijk het keihard uitlachen. Dat men juist sinds het op zich redelijke debuut heeft besloten het roer om te gooien en te gaan klinken als duizenden andere middelmatige bands.
De lach is ook vanwege het feit dat de mannen een periode hebben gekozen waarin viking metal plotseling weer mateloos populair is. Een typisch geval van twee keer buiten de boot vallen dus.
Goed, goed, zetten we de humor even in de ijskast en kijken we kritisch naar deze cd, dan komt slechts één woord binnen in de hersenpan. Een woord waaraan elke band een hekel heeft. Een band vindt het prachtig om goed gevonden te worden en zal het vaak zelf begrijpen als men slecht is.
Geen van deze woorden, wat rest is, middelmatigheid.
Hoewel de plaat de nodige venijnige momenten kent en hier en daar zelfs een staaltje sterke songwriting laat doorschemeren, vervalt men al gauw in middelmatigheid. Het is zo'n album waaraan vele dingen je irriteren. De plastic productie die de drums een tikkend effect geeft, de matige zangpartijen waarbij zowel grunts als screams niet overtuigend zijn en ook de veelheid aan onoriginele gekopieerde riffs.
Ruim een uur lang luisteren naar deze eenheidsworst is een kwelling. Men vervalt constant van de ene cliché in de andere en hoewel zoals gezegd er best aardige stukken black metal langs komen, faalt men grotendeels jammerlijk. Slechts de stukken waar de viking metal van weleer nog hoogtij viert zijn te behappen, maar dat is niet genoeg. Dat is absoluut niet genoeg. De koek is namelijk op bij Thundra. Als men in bijna 6 jaar niet in staat is om een boeiend album te schrijven en vervolgens met deze inspiratieloze rommel aan komt te zetten, dan rest mij alleen nog te zeggen dat men het bijltje er maar bij neer moet gooien. Men voegt niets toe, de melodieën zijn saai en de productie is uiterst matig. Helaas, Thundra, jullie vallen wederom buiten de boot.
"Hoe zijn de reacties tot nu toe op ons wervelende nieuwe werkstuk?"
"Het schijnt dat nu viking metal weer populair is en dat onze plaat middelmatig is."
"Laten we het over 6 jaar weer proberen, laten we dat doen."
Ja jongens, natuurlijk.
Tracklist
1. On Thorns
2. Feelings Lost
3. Hatred Declared
4. Silent Voice
5. At Autumn's Fall
6. Shattered Senses
7. Symphony of Anguish
8. The Existing Darkness
9. Worshipped by Chaos
