Enerzijds is Äpäre eigenlijk – net als zijn voorgangers – een herhalingsoefening van het debuutalbum Itse geworden. De platen Kuolema en Tyhjyys lieten al weinig tot geen drang tot vernieuwing horen en ook Äpäre tapt uit precies hetzelfde vaatje. Korte, melodieuze midtempo-nummers met statig drumwerk, de krachtige strot van Ruoja (ex-Amorphis) en hier en daar wat keyboardpartijen om het geheel in een bombastisch jasje te gieten. Mijn review van Tyhjyys eindigde ik dan ook met de mededeling dat ik bij een volgend vrijwel identiek album minder tolerant zou zijn in mijn beoordeling.
Mijn pen was dan ook al geslepen toen ik Äpäre enkele keren beluisterd had. Wederom hetzelfde trucje, maar als reviewer zou ik er ge-na-de-loos doorheen prikken en de band terecht wijzen. Dacht ik althans. Want toen ik het album nog eens beluisterde, begonnen de heerlijk groovende (soms haast Rammstein-achtige) ritmes op me in te werken. En hoe verder de volumeknop opengedraaid werd, des te positiever ik begon te worden. De band doet weliswaar niets vernieuwends, maar we kunnen het ook omdraaien: de band levert al vier albums lang compacte, lekker in het gehoor liggende midtempo-nummers af.
Met het schaamrood op mijn kaken moet ik dan ook bekennen dat Äpäre, ondanks mijn eerdere ongenoegen, een fijn schijfje is geworden. Door de redelijk korte lengte (net iets meer dan een half uur) voorkomt de band dat de verveling begint toe te slaan. Al met al krijgt Ajattara dus toch nog een ruime voldoende, ook al is het materiaal 0 procent vernieuwend. Beste nummers: Raato, en Säälin Koira, vanwege de geslaagde keyboardaanvullingen.
Tracklist:
1. Hurmasta
2. Raato
3. Säälin Koira
4. Lautuma
5. Eksyneet
6. Hirsipuulintu
7. Tahtomattaan Syntynyt
8. Itse
9. Koito
10. Syntyni
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
