Nu 2024 definitief achter ons ligt, de oliebollen verteerd zijn, de vuurwerkresten weggeveegd worden en de kerstbomen opgeruimd zijn, is het de eerste maanden van 2025 nog één keer tijd om achterom te kijken naar het afgelopen muzikale jaar, voordat het vizier weer op de toekomst wordt gericht. Welke platen van vorig jaar zijn interessant genoeg om alsnog in de schijnwerpers te zetten? In deze terugblikkende reeks bespreek ik tien platen uit 2024 die zeker de moeite van het beluisteren waard zijn.
De achtste in deze serie die ik bespreek, is van een blackmetalband van de buitencategorie. Het Amerikaanse Akhlys – een project van Naas Alcameth (die ook in Nightbringer opereert) – verschijnt in 2015 voor het eerst op mijn radar met The Dreaming I, een fenomenaal werkstuk dat een haast perfecte versmelting van black metal en dark ambient laat horen. Niet, zoals veel groepen die deze combinatie uitproberen, door blackmetalelementen af te wisselen met gezapige ambientintermezzo’s. Nee, in het geval van Akhlys dient de dark ambient als extra wapen om de luisteraar te verstikken in een hallucinante, labyrintische droomwereld waarin in iedere hoek gevaar op de loer ligt. Dat de plaat geen toevalstreffer is, bewijst het vijf jaar later uitgebrachte Melinoë, nog zo’n genadeloze exercitie in machtige black metal. Geen wonder dat Debemur Morti Productions er al vroeg bij was om de band onder zijn vleugels te nemen.
Het is ook via dit kwaliteitslabel, waarop ook genrepioniers en muzikale ‘vaarwatergenoten’ als Blut Aus Nord te vinden zijn, dat House Of The Black Geminus verschijnt. Gitarist Nox Corvus is nieuw in de line-up, maar verder is er niets veranderd. Deze snarenplukker weet wat er gevraagd wordt – hij is immers ook actief in Aoratos en Nightbringer, twee soortgelijke projecten van Naas Alcameth, die zich op dezelfde giftige blackmetalstijl beroepen. Kwalitatief gezien is Akhlys overigens wel nog een klasse beter dan deze ook niet bepaald misselijke nevenprojecten. Met House Of The Black Geminus levert de band zijn meest gestroomlijnde, intense en beklemmende plaat tot nu toe af. Het is een verwrongen meesterwerk, dat de luisteraar bij de strot grijpt, een aantal keren heen en weer door de hel sleurt en bezoedeld en verfrommeld weer uitkotst.
De Amerikanen weten dit effect bovendien al te sorteren met louter de twaalf minuten durende openingstrack The Mask Of Night-Speaking. Vanaf het eerste moment dompelt dit nummer de luisteraar onder in een nachtmerrieachtige schemerwereld. De giftig dampende, dissonante riffs grijpen als tentakels in de mist om zich heen en zuigen zich vast aan het brein, terwijl de pulserende keyboardklanken het geheel een peilloze diepte geven. Maze Of Phobetor is nóg intenser. De extreem beklemmende en maniakale riffs zijn van dezelfde categorie als die van Funeral Mist, net als het nimmer aflatende drumgeweld. Tegelijkertijd broeien op de achtergrond voortdurend sinistere synthlijnen, die het geheel een buitengewoon naargeestig aura bezorgen.
Met het ietwat toegankelijkere (het is een zeer relatieve term in de context van deze band, ik weet het) Through The Abyssal Door en het inktzwarte ambientintermezzo Black Geminus (dat vol zit met spookachtige klanken, onheilspellende effecten en grimmig borrelende drones) wordt het materiaal niet minder donker, maar krijgen we wel enigszins een adempauze. Met het bijna tien minuten durende Sister Silence, Brother Sleep krijgt de luisteraar dan weer een genadeloze veeg uit de pan, hoewel het nummer halverwege een verrassend melodieus tussengedeelte bevat voordat de band weer in de hoogste versnelling schiet middels zijn kenmerkende combinatie van beklemmende riffs en vlijmscherp drumwerk. Met het afsluitende Eye Of The Daemon - Daemon I pakt de band nog één keer uit.
Gezien de kwaliteiten van Akhlys is het zeer spijtig dat het aangekondigde optreden van de groep op het Soulcrusher-festival in allerijl is geannuleerd, nadat er recentelijk commotie ontstond over vermeende neonazi-sympathieën. Hoewel ik de keuze kan begrijpen en zelf geen enkele sympathie kan opbrengen voor mensen die geloven in dergelijke ideologieën, vind ik het op voorhand annuleren van een optreden door middel van persoonlijke associaties en gegraaf in eventuele foute samenwerkingen of uitlatingen van twee decennia geleden ook niet bepaald een ideale oplossing – zeker als de podiumpresentatie, teksten en titels van Akhlys zelf hier geen enkele aanleiding toe geven.
Wat eenieder ook van de ontstane ophef mag vinden, in muzikaal opzicht is House Of The Black Geminus wat mij betreft een van de meest intense en krachtige werkstukken die de laatste jaren in het blackmetalgenre zijn verschenen. Het album is een must voor fans van groepen als Funeral Mist, Leviathan en Blut Aus Nord. Er zijn nauwelijks bands die een soortgelijke mate van urgentie, grootse verwrongenheid en duistere alchemie weten op te wekken als Akhlys. Op House Of The Black Geminus werkt de groep deze kwaliteiten op voortreffelijke wijze uit, daarbij geholpen door de verstikkende, maar zeer gedetailleerde productie, die de ervoor zorgt dat de muziek een nóg alomvattender totaalervaring wordt.
Tracklist:
1. The Mask Of Night-Speaking
2. Maze Of Phobetor
3. Through The Abyssal Door
4. Black Geminus
5. Sister Silence, Brother Sleep
6. Eye Of The Daemon - Daemon I