De relatie die je als luisteraar kunt ontwikkelen met bepaalde bands vertoont soms raakvlakken met persoonlijke relaties. Net als bij persoonlijke relaties komt het voor dat we een diepe verwantschap voelen, of een gevoel van comfortabele geruststelling zoals die uit langere relaties kan ontstaan. Aan de andere kant kan het wel eens gebeuren dat iemand uit het oog wordt verloren, om de betreffende persoon jaren later bij toeval weer eens tegen het lijf te lopen.
Het is zo’n soort relatie die ik heb tot het mysterieuze, Zweedse gezelschap Goat. Ruim een decennium geleden stond dit eclectische ensemble, oorspronkelijk afkomstig uit het Arctische noorden van het land, ferm op mijn radar met de release van debuutalbum World Music (2012) en de opvolger Commune (2014). Dat zijn twee energieke en hoogst dansbare albums, waarop psychedelische, klassieke rock uit lang vervlogen tijden op een speelse manier wordt gecombineerd met allerhande exotische invloeden uit de wereldmuziek. De groep komt al helemaal tot leven tijdens de uitbundige liveshows. Daarna komt de klad er echter in met het te langdradige en futloze Requiem (2016) en verlies ik de band uit het oog.
Maar wat blijkt: de enigmatische geestverruimers zijn nog steeds actief en bevinden zich zelfs in een zeer productieve fase, met drie albums in evenveel jaren. Zo verschijnt eind 2024 de titelloze, inmiddels zesde langspeler. De hoogste tijd dus voor een hernieuwde kennismaking. En die kennismaking bevalt verrassend goed, kan ik wel stellen op basis van een flink aantal luisterbeurten. Goat is gelukkig weer wat compacter en de ‘schwung’ van weleer is ook nadrukkelijker terug te horen in de klanken. Zo is opener One More Death opgebouwd rond een stel ijzersterke, met flink veel fuzz doorspekte, naar frisse en uitbundige improvisatie neigende riffs. Ook het instrumentale Dollar Bill is bijzonder energiek, met erop los schmierend gitaarwerk en een hoog dansbaarheidsgehalte. En hoewel Zombie begint met een simpel pianoritme en krachtige, maar weemoedige zang, zorgt een plots ingezette gitaarpartij, waar de funk van afdruipt, voor een prettig schurend randje aan het geheel.
Toch bevalt Goat mij eigenlijk nog het best op de momenten dat de riffs de achtergrond bevolken en de aandacht wordt opgeëist door sprankelende keyboardpsychedelica, frisse basgitaarloopjes en pulserende, koortsachtige drumritmes. Zoals in het onweerstaanbare Goatbrain bijvoorbeeld, dat klinkt alsof de luisteraar getuige is van een collectieve bedwelmingsceremonie bij een inheemse stam en dat door de toevoeging van blaasinstrumenten en zelfs een fluitpartij een onverwachte dansbaarheid krijgt. Ook tijdens het frivole en onmiskenbaar vrolijk-energieke Frisco Beaver (volgens de band een ‘sequel’ van het op het debuutalbum World Music verschenen Disco Fever) is stilzitten onmogelijk.
Met een speelduur van net veertig minuten is Goat een verrassend compact album. Tegelijkertijd laat de groep een wijd scala aan ideeën horen, met nummers die psychedelica, hardrock, funk, Afrobeat en folk weten te combineren tot een bruisend en kolkend brouwsel. In dat geheel is een moment van bezinning, zoals de pastorale folk met dromerige fluitpartijen in Fool’s Journey, eveneens welkom. Goat klinkt nog steeds uniek, swingend en uitbundig. Het is dan ook een hernieuwde kennismaking die mijn relatie met de band nieuw leven inblaast!
Tracklist:
1. One More Death
2. Goatbrain
3. Fool’s Journey
4. Dollar Bill
5. Zombie
6. Frisco Beaver
7. The All Is One
8. Ouroboros
