Cypher is een album dat het verdient om voor het voetlicht gebracht te worden. De plaat klinkt ook anno 2019 nog behoorlijk actueel dankzij de futuristische sound. Hoewel de zilverling destijds niet bij alle oude fans even goed in de smaak valt, met name vanwege de afgenomen blackmetalinvloeden, zijn de puntige composities nog steeds zeer de moeite waard. Op Cypher heeft …And Oceans de industrial metal volledig omarmd. Deze invloeden zijn vooral terug te horen in de bijna mechanische, staccato hakkende riffs en de monotoon stampende drumritmes. De dertien tracks zijn kort, krachtig en zeer gefocust. De keyboardpartijen zorgen voor een avantgardistische ondertoon, maar de rest van de muziek is tot de essentie teruggebracht op een manier die we ook in het latere werk van Satyricon (met name Now, Diabolical) terughoren.
Muzikaal gezien zijn de raakvlakken met Satyricon minder voor de hand liggend. Door de ruimte voor samples en eigenzinnige elektronica opereert …And Oceans in het vaarwater van Samael en met name The Kovenant (ook vanwege het intense gekrijs en gekerm van frontman Kena Strömsholm). De muziek doet me ook sterk denken aan de eveneens uit Finland afkomstige cultband Trollheims Grott, die vorig jaar vanuit het niets met het sterke Aligned With The True Death op de proppen kwam. Maar naast dergelijke elektroblackinvloeden waart er ook een moderne industrial-vibe door de muziek (denk aan Fear Factory en zelfs Static-X). Die combinatie geeft …And Oceans een unieke sound, die nog steeds direct herkenbaar is.
Vooral de eerste helft van Cypher is ijzersterk. Picturesque: Cataclysm Savour: And The Little Things That Make Us Smile (de titels en teksten van het album zijn een avontuur op zich) is een geweldige track, met vette, sinistere keyboardpartijen, die ondersteund worden door logge, mechanische riffs. Angelina: Chthonian Earth: Her Face Forms Worms knalt monotoon dreunend en stompend uit de speakers, met catchy EBM-synthpartijen die voor de melodieuze tonen zorgen. Halcyon: The Heavy Silence: In Silent Rain is wat melodieuzer en heeft een sterk refrein, terwijl Opaque: The Morning I Woke Up Dead: Today Is The Day vooral vanwege zijn intense, maniakale versnellingen opvalt. De duidelijk aanwezige keyboardpartijen voegen een dikke saus dansbaarheid aan de mechanische tracks toe.
Jammer genoeg houdt …And Oceans het hoge niveau van de eerste helft niet helemaal vast. Met name de tragere tracks (zoals Aphid: Devil Flower: Fruits Of Lunacy en het repetitieve Voyage: Lost Between Horizons: Eaten By The Distance) zijn aan de saaie kant. Laatstgenoemde track wordt nét niet gered door de ‘funky’ keyboardritmes. Gelukkig volgen er daarna weer de nodige beukers, zoals Silhouette: In White Rooms: Vacant Bodies (waarin de strakke, hakkende riffs weer perfect samenkomen met sprankelende keyboardlijnen). De band eindigt intens, met het pure death industrialnummer Nail: An Odyssey In Flesh: Celebrate The New Skin, dat bestaat uit pompende machines en een hysterisch brullende frontman, die richting een delirium lijkt toe te werken.
Wie wil weten waar actuele bands als Herrschaft en Septicflesh de mosterd halen, doet er goed aan om dit album eens op te snorren. Cypher heeft de tand des tijds namelijk prima doorstaan!
Tracklist:
1. Fragile: Pictures Of Silence: Melting The Skies
2. Picturesque: Cataclysm Savour: And The Little Things That Make Us Smile
3. Angelina: Chthonian Earth: Her Face Forms Worms
4. Halcyon: The Heavy Silence: In Silent Rain
5. Aphelion: Light Evanescence: Into Extinction
6. Opaque: The Morning I Woke Up Dead: Today Is the Day
7. Aphid: Devil Flower: Fruits Of Lunacy
8. Voyage: Lost Between Horizons: Eaten By The Distance
9. Catharsis: End Of Organisms: Absolute Purification Of Sins
10. Silhouette: In White Rooms: Vacant Bodies
11. Comatose: The World Amnesia: Planet Dead
12. Debris: The Magenta Harvest: Liquid Flesh
13. Nail: An Odyssey In Flesh: Celebrate The New Skin
.jpg){kind=small}
