Twee jaar geleden verscheen het Italiaanse Falaise voor het eerst op mijn radar met My Endless Immensity, de tweede full-length van het gezelschap uit Perugia. Ondanks de intrigerende albumcover en de support van het kleinschalige label Aeternitas Tenebrarum Musicae Fundamentum, dat bij veel undergroundliefhebbers bekendstaat als kwaliteitskeurmerk, bleek de plaat de afgelopen jaren maar weinig speeltijd te krijgen. De mengeling van black metal, post-rock en shoegaze mocht dan adequaat uitgewerkt zijn, in het overvolle landschap bleek het te weinig om écht op te vallen.
Onlangs mocht de band een nieuwe poging wagen. Eind maart verscheen met A Place I Don’t Belong To de derde langspeler van het duo Lorenzo Pompili (gitaar en bas) en Matteo Guarnello (vocalen, keyboards, drums). De plaat is voorzien van een werkelijk prachtige hoes van Alexander Trinkl, die de melancholische, introspectieve sfeer van de muziek perfect weet te vangen. Verder is er eigenlijk weinig veranderd ten opzichte van My Endless Immensity. De muziek is nog steeds een combinatie van ruizige blackmetalriffs en introvert postrockgetokkel, die samen een wollige, plakkerige totaalsound vormen. Muziek om bij weg te soezen tijdens tochten door glooiende landschappen, wegmijmerend bij een ondergaande zon na een broeierige zomerdag.
Een dromerig piano-intro leidt het album in naar het eerste ‘echte’ nummer Once, My Home, dat met ruim zeven minuten direct de langste track van deze plaat is. Het is tevens een van de meest overtuigende nummers. Rustiek, akoestisch gitaarwerk vormt de opmaat naar onstuimige blastbeats die harmonieus versmelten met Mono-achtige tremoloriffs, die de traanklieren proberen te beroeren. Het melancholische titelnummer mag er ook wezen. In dit nummer ligt veel nadruk op de van flink veel distortion voorziene, in de mix weggemoffelde vocalen van Guarnello. Zijn gekrijs vertoont grote raakvlakken met de imponerende strot van George Clarke (Deafheaven).
Helaas is A Place I Don’t Belong To zeker niet over de gehele linie even sterk. Zo is When The Sun Was Warming My Heart een nogal rommelige compositie. De akoestische middenpassage voelt geforceerd en haalt de 'flow’ uit het nummer. Datzelfde geldt voor An Emptiness Full Of You, waarbij het gitaarwerk op het valse af is. De track roept onplezierige herinneringen op aan het laatste album van Ghost Bath, vooral vanwege het gebrek aan balans tussen keyboards, drums en gitaar. Zonde, want de gevoelige gitaarmelodie had beter verdiend. Met het rijke Leaves In The Wind laat Falaise gelukkig horen dat het wel weet hoe etherische keyboardgolven geïntegreerd dienen te worden in vlammende post-black.
Het grootste nadeel aan A Place I Don’t Belong To is dat de muziek behoorlijk inwisselbaar klinkt. Daardoor trekt het album op een prettige manier voorbij, zonder dat er echt sprake is van een ‘wow’-factor. Bovendien hoor ik weinig verandering ten opzichte van voorganger My Endless Immensity. Degenen die alles van An Autumn For Crippled Children en Lantlôs in de kast hebben staan, zullen ook met Falaise genoeg van hun gading vinden. Het album luistert ook zeker lekker weg. Het voornaamste probleem dat ik constateerde aan het eind van mijn review van het vorige album staat ook nu nog overeind: de muziek is te anoniem en te veilig om echt potten te breken. Zo lang Falaise zijn helden braaf blijft kopiëren, is er weinig kans dat de Italianen zich kunnen ontworstelen aan de status van Alcest-voorprogramma.
Tracklist:
1. Intro
2. Once, My Home
3. When The Sun Was Warming My Heart
4. A Place I Don't Belong To
5. An Emptiness Full Of You
6. Leaves In The Wind
7. Consumed Soul
8. Holding Nothing
