Hoewel de naam anders doet vermoeden (de bandnaam is Frans voor ‘klif’), is Falaise het project van twee Italianen. Lorenzo Pompili verzorgt het gitaar- en baswerk, terwijl Matteo Guarnello de keyboards, drums en screams voor zijn rekening neemt. De naam mag dan nog enigszins misleidend zijn, maar het logo van Falaise maakt wél direct duidelijk in welke categorie de muziek van dit duo te plaatsen valt. En inderdaad: de atmosferische, lieflijk ruisende ‘blackgaze’ zal liefhebbers van het oude Alcest, Lantlôs, An Autumn For Crippled Children en Amesoeurs als muziek in de oren klinken. Niet voor niets voorzag het kleine kwaliteitslabel Aeternitas Tenebrarum Musicae Fundamentum het debuutalbum As Time Goes By (2015) al enkele maanden na de officiële release in eigen beheer van een heruitgave.
Ook My Endless Immensity, het tweede album van Falaise, verschijnt onder de banier van dit label. Na een akoestisch intro met sfeervolle synths en samples van sjirpende krekels worden we met The Embrace Of Water getrakteerd op een bijzonder fijne blackgaze-track. Het nummer combineert gracieus akoestisch getokkel met ruizige blackmetalriffs, getergde screams en een wollige productie die noise-achtig, maar tegelijkertijd warmbloedig aanvoelt. Ook al is deze combinatie inmiddels tot in den treure uitgemolken sinds Alcest er furore mee maakte, desondanks blijkt bij Falaise maar weer dat er nog steeds bijzonder veel schoonheid in zit als de uitvoering klopt. En My Endless Immensity klopt op veel momenten!
De band schudt ogenschijnlijk zonder al te veel problemen geslaagde composities uit de mouw. Vooral het eerste deel van My Endless Immensity is daardoor sterk. Hier zijn dan ook de beste nummers te vinden, zoals het eerder genoemde The Embrace Of Water, het warme en gruizige You Towards Me (inclusief subtiel, maar verrijkend Lifelover-achtig pianodeuntje) en het mooi opgebouwde The Abyss (met een vlammend einde waarin het snelle drumwerk mooi contrasteert met subtiele post-rocktokkels). De tweede helft is iets diverser qua karakter. Zo begint het instrumentale Pristine Universe met etherische keyboardklanken en een dromerige, bijna meditatieve, Lustre-achtige sfeer. A Veil Of Stars is met iets meer dan tien minuten het langste nummer, maar hinkt op twee gedachten (van een zeer ingetogen, maar ook wat saaie eerste helft naar een krachtige tweede helft).
Op zijn beste momenten klinkt My Endless Immensity als een mengeling van Lantlôs ten tijde van .Neon en het debuut van An Autumn For Crippled Children. De composities missen alleen nog net dat beetje extra magie om hetzelfde niveau te halen. Het is in dat opzicht veelzeggend dat de afsluitende Amesoeurs-cover Les Ruches Malades het mooiste nummer van het album is. Laat je daar echter niet door tegenhouden: iedere liefhebber van dit genre weet immers dat het enige album dat Amesoeurs ooit uitbracht van een heel bijzonder niveau is. Ook al staat Falaise daarbij in de schaduw, neemt dat niet weg dat fans van bovengenoemde bands met My Endless Immensity een heel verdienstelijk plaatje in huis halen.
Tracklist:
1. Nightgaze
2. The Embrace Of Water
3. You Towards Me
4. Crimson Clouds
5. Dreariness
6. The Abyss
7. Sweltering City
8. Pristine Universe
9. A Veil Of Stars
10. Les Ruches Malades (Amesoeurs-cover)
