Hellfire Ocean Void is het derde studioalbum van Demon Head. In zeven jaar tijd heeft de formatie aardig wat progressie geboekt. Vooral op het gebied van songwriting hebben de Denen veel geleerd. Waar de songs van voorganger Thunder On The Fields (2017) al genoeg om het lijf hebben, zijn de composities van Hellfire Ocean Void weer wat uitdagender en professioneler.

Je kunt je afvragen of er in het occulte rockgenre nog wel eer te behalen is. De paden zijn al ruimschoots platgereden. Demon Head is echter een leuk bandje dat sfeervolle songs schrijft. De songs bivakkeren zich op het randje van doom, heavy psych, proto-metal en occulte rock. Vooral op de vorige platen van Demon Head komen Danzig en Pentagram sterk naar voren als invloeden.

Om Hellfire Ocean Void goed te doorgronden, zijn er meerdere luisterbeurten nodig. Door ongeduldige luisteraars kan deze plaat dan ook snel over het hoofd worden gezien. Onterecht, want de songs zijn echte groeiers. De eerste helft van de plaat herbergt nummers die meer in de lijn liggen van de vorige platen. The Night Is Yours en A Flaming Sea laten een mix van heavy psych en proto-metal horen, waarbij de melodieuze, dubbele gitaarpartijen een prominente rol spelen.

Hoe verder we op de plaat komen, hoe duisterder en experimenteler de songs worden. Het omslagpunt ligt min of meer bij In The Hour Of The Wolf. Het nummer begint als een pakkende proto-metalsong met wederom veel ruimte voor de dubbele gitaarpartijen. Halverwege de track gaat de groep een rustigere, sfeervolle passage in die uiteindelijk met noisy (maar toch melodieuze) gitaarpartijen tot een einde wordt gebracht.

Hierna duikt de groep volop in de occulte sferen. Via de dark folk van Labyrinth volgt Strange Eggs. Wat mij betreft het hoogtepunt van het album. De track wordt ingezet met een minuut durende intro waarin het drumritme, de vervreemdende synths en het gitaarspel bijna een avantgardistische indruk achterlaten. Het refrein heeft een spookachtige sfeer die mede veroorzaakt wordt door de manier waarop M. Ferreira Larsen de tekst “Such strange eggs that they lay” brengt. Ook hier weer een prachtig slot waarmee het nummer op experimentele, eigenzinnige wijze (en op een laag (doom)tempo) wordt afgesloten.

In Death’s Sollitude en Mercury And Sulphur blijft de sfeer duister en esoterisch. Vooral laatstgenoemde is pittig om te doorgronden, maar compositorisch staat de track als een huis. Death’s Sollitude is een luchtigere, maar krachtige track met een prachtig instrumentaal uiteinde. De drumpartijen treden op de voorgrond en worden uiteindelijk ondersteund door melodieus xylofoon- en gitaarwerk.

Dit is geen makkelijke plaat. Niet zozeer omdat de muziek zo complex is. Maar de songs zijn dermate duister en ambitieus aangekleed dat het zeker even duurt voordat je ze gaat waarderen. De aanhouder wint dus. Voor Demon Head is deze plaat een flinke stap vooruit. De band heeft hoorbaar zelfvertrouwen opgedaan. Hellfire Ocean Void is dan ook de beste plaat van de Denen tot dusver.